Μια από τις ακόπως επαναλαμβανόμενες φράσεις, που προσωπικά απεχθάνομαι και συνδέεται με την ημέρα και τα “μηνύματά” της, είναι το “περισσότερο επίκαιρα από ποτέ”.
Ας γινόμασταν τουλάχιστον λίγο πιο ευρηματικοί.
Τα τελευταία αυτά 48 χρόνια, μπορεί να είναι ένας σχετικά μικρός ιστορικά χρόνος, είναι όμως και η μακροβιότερη περίοδος δημοκρατίας, ελευθερίας, ευημερίας και προόδου, από τις απαρχές της προσπάθειας συγκρότησης σύγχρονου Ελληνικού Κράτους.
Είναι η περίοδος εκείνη που η χώρα βρέθηκε στο σκληρό πυρήνα, βασικό μέλος της πιο ελκυστικής, φιλελεύθερης, δημοκρατικής ένωσης κρατών διαχρονικά και παγκόσμια.
Με λάθη ναι, με αστοχίες ναι, με ένα βήμα μπρος και δυο πίσω ναι, αλλά και πολλές μεγάλες στιγμές που άλλαξαν τη χώρα.
Είμαστε όμως και μια χώρα που διακατέχεται από έναν περίεργο δυισμό. Μια χώρα που μεγάλο κομμάτι της αρκείται στα επιτεύγματα των αρχαίων αυτής προγόνων, την δημιουργία μύθων και την καλλιέργεια μιας ιδέας ιδιαιτερότητας. Εθισμένοι πια στις ηρωικές ήττες, διαφεύγουν και χάνονται οι πραγματικές στιγμές νίκης.
Πόσοι τιμούν σήμερα πραγματικά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το ‘74;
Άλλο όμως μύθοι και υπερβολές κι άλλο αναθέματα.
Άλλο πραγματική διάσταση και γνώση της αλήθειας κι άλλο ευτελισμός και απαξίωση.
Το Πολυτεχνείο, με όποια ιστορική αλήθεια το ακολουθεί, έγινε το άλλοθι μιας ολόκληρης κοινωνίας. Με την πάροδο των χρόνων και για την επιβεβαίωση αυτού του άλλοθι, δια της άμετρου κριτικής, απαξιώθηκαν συλλήβδην οι πραγματικά συμμετέχοντες και η ίδια η πράξη.
Η ανάγκη του μύθου ξεθώριασε και μετατράπηκε σε θνησιγενή επετειακού χαρακτήρα αξία, με λογύδρια, καταθέσεις στεφάνων και σχολικές αργίες, εμπλουτισμένη με εθιμικού τύπου ασκήσεις “επαναστατικής γυμναστικής” και υπόθαλψη βίας.
Ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν αγώνα που δεν εξελίχθηκε, ξεθώριασε, σταμάτησε να μαγεύει, μέσα σε ένα ιδιαίτερα φορτισμένο περιβάλλον εσωτερικά και παγκόσμια, η προστασία της ανθρώπινης ζωής.
Ύψιστο καθήκον συνείδησης, ατομικό και συλλογικό.
ΥΓ. Για την εξαργύρωση που πολύ χρησιμοποιείται τελευταία.
Μπορεί, αλλά ΔΕΝ θυμάμαι και πολλούς να βρέθηκαν εκεί που βρέθηκαν αυτοί και κάποιοι λίγοι άλλοι. Και μη μου πει κανείς ότι τις ώρες εκείνες, στο μυαλό τους είχαν πως θα εξαργυρώσουν αυτές τους τις ενέργειες.
Οι πράξεις οι τότε, βεβαίως και δεν έχουν καμία σχέση με τις πράξεις τώρα ή τις χθεσινές ή τις αυριανές και οι πράξεις οι τώρα δεν χαρακτηρίζουν τις πράξεις τότε, απλά και όμορφα.
Τιμάμε τις τότε και κρίνουμε τις τώρα.
Άλλωστε, ΟΛΟΙ αυτοί που κυβέρνησαν ή κατέλαβαν θέσεις ή έγιναν οικονομικοί παράγοντες μεταπολιτευτικά, που ανέπτυξαν όλο αυτό το πελατειακό πολιτικό σύστημα, να υποθέσω ότι ανταποκρίθηκαν ΌΛΟΙ στις προσδοκίες μας και χωρίς να εξαργυρώσουν τίποτα, ούτε καν την κομματική τους δραστηριότητα ή ένταξη.
Τη χαμένη σκυτάλη αυτών που έκτισαν εκ των υστέρων καριέρες από το Πολυτεχνείο, ας μην την την ανακαλύψουν εκείνοι που θέλουν να κτίσουν καριέρες αποδομώντας το.
