Η Ιταλία επιστρέφει ως ο δεύτερος παγκόσμιος παραγωγός ελαιολάδου πίσω από την Ισπανία, με βάση τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στην έκθεση EnoliExpo στο Μπάρι από την αναλύτρια αγοράς της Ismea, Tiziana Sarnari.
Νούμερα που επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά ένα γεγονός: Η Ιταλία σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτάρκης και πρέπει να εισάγει ελαιόλαδο από το εξωτερικό.
Επιβεβαιώθηκε η κατάσταση της Απουλίας, η οποία κυριαρχεί στην εθνική παραγωγή με πάνω από 195 χιλιάδες τόνους, σχεδόν διπλάσιο από πέρυσι. 37 χιλιάδες και 35 χιλιάδες τόνους αναμένονται από τη Σικελία και την Καλαβρία, και λίγο πάνω από 10 χιλιάδες από την Τοσκάνη . Όλη η κέντρο-βόρεια παραγωγή ήταν κακή, με καλές εμφανίσεις από το Abruzzo και το Basilicata.
Αναλυτικά, φέτος, σύμφωνα με το Ismea, η Ιταλία θα παράγει τελικά 325 χιλιάδες τόνους ελαιόλαδο, σχεδόν 35% περισσότερο από πέρυσι, σε σύγκριση με την Ισπανία που ανακάμπτει λίγο από την προηγούμενη σεζόν (767 χιλιάδες τόνοι έναντι 663 χιλιάδες, για + 15,7% ), αλλά παραμένει πολύ κάτω από τους τυπικούς αριθμούς άνω των 1,4 εκατομμυρίων τόνων.
Τεράστια πτώση σε Ελλάδα και Τουρκία
Το Ismea επιβεβαιώνει τη μεγάλη πτώση της παραγωγής σε Ελλάδα και Τουρκία, της τάξης του 49,3 και 44,7% αντίστοιχα, φτάνοντας συνολικά τους 385 χιλ. τόνους.
Η Τυνησία βρίσκεται σε άνοδο με 200 χιλιάδες τόνους και η Πορτογαλία με 150 χιλιάδες, ενώ το Μαρόκο σταματά σε λίγο περισσότερους από 100 χιλιάδες τόνους. Περιέργως, ο υπόλοιπος ελαιοπαραγωγικός κόσμος φτάνει τους 767 χιλιάδες ισπανικούς τόνους, για μια συνολική παραγωγή που φτάνει ως εκ τούτου τους 2,4 εκατομμύρια τόνους.
 |
| photo/olivonews.it |
Επιστρέφοντας στην ιταλική αγορά, το Ismea αναφέρει την εγχώρια κατανάλωση ελαιολάδου στους 456 χιλιάδες τόνους, με αγορές από το εξωτερικό 535 χιλ. τόνων, που καθιστούν την Ιταλία, την πρώτη χώρα εισαγωγής στον κόσμο, με εξαγωγές 359 χιλιάδων τόνων (η επιρροή σε αυτή τη δυναμική είναι προφανώς η βιομηχανία και ειδικότερα οι μεγάλες διεθνείς εταιρείες που διαχειρίζονται ιταλικές μάρκες).
Σε ό,τι αφορά τις τιμές, η κατάσταση παραγωγής της τελευταίας διετίας έχει «μοιράσει» την αγορά με εξαιρετικές αυξήσεις.
Ειδικά την τελευταία διετία, οι ρυθμοί αύξησης των τιμών στην Ισπανία, την Ελλάδα και την Τυνησία ήταν πιο έντονοι από εκείνους στην Ιταλία (που ωστόσο ξεκίνησαν από υψηλότερα επίπεδα).
Ανοδικά έχει ωθηθεί και η τιμή του λαμπάντε, όχι μόνο λόγω της έλλειψης διαθεσιμότητας, αλλά και λόγω των προβλημάτων προμήθειας σπορελαίων.
