Έτσι, ως φοιτητής στο Physics and Astronomy, Franklin & Marshall College, ο Μενέλαος Ράπτης κέρδισε το δικαίωμα χρήσης του μεγαλύτερου διαστημικού τηλεσκοπίου της NASA, το James Webb Space Telescope, με τη βοήθεια του οποίου ανακάλυψε δύο γαλαξίες και δημοσίευσε τη σχετική μελέτη στο περιοδικό The Astrophysical Journal Letters, με τίτλο «CECILIA: Ultra-Deep Rest-Optical Spectra of Faint Galaxies at Cosmic Noon».
Αμυδροί γαλαξίες στον κοσμικό μεσημβρινό, δηλαδή οι πλέον μακρινοί γαλαξίες που βλέπουμε όπως ήταν πριν από 12 δισ. χρόνια – σχεδόν στην αρχή της δημιουργίας του Σύμπαντος, μετά τη μεγάλη έκρηξη της συμπυκνωμένης ύλης.
«Για πρώτη φορά, ανιχνεύσαμε οξυγόνο σε τόσο μακρινούς και μικρούς γαλαξίες»
Ο Μενέλαος Ράπτης αναφέρει ότι «για πρώτη φορά, ανιχνεύσαμε οξυγόνο σε τόσο μακρινούς και μικρούς γαλαξίες. Το οξυγόνο που αναπνέουμε σήμερα το εντοπίζουμε τώρα στην αρχή της ιστορίας των πάντων. Είναι σαν να βλέπουμε το Σύμπαν να παίρνει την πρώτη του ανάσα». Όπως ένα νεογέννητο παιδί.
Ίσως φαίνεται πολύ μακρινό, αλλά εκεί αρχίζουν όλα. Το οξυγόνο που ανιχνεύουμε σε τόσο παλιούς γαλαξίες αλλάζει την επιστημονική σκέψη για το πότε ξεκίνησε η ζωή και αυτό σημαίνει πολύ νωρίτερα από όσο νόμιζαν μέχρι πρότινος οι επιστήμονες.
Έπειτα από ένα εξάμηνο εντατικών σπουδών, ο φοιτητής με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη κατάφερε να αποκτήσει γνώσεις, οι οποίες ήταν απαραίτητες για να μπει στην ομάδα έρευνας, όπως αστροφυσική και προγραμματισμό. Κάτι για το οποίο απαιτούνται χρόνια σπουδών.
Το άπειρο του σύμπαντος
Ένα όνειρο ζωής για τον κ. Ράπτη, το οποίο γεννήθηκε όταν ήταν δέκα ετών, τότε που άρχισε να αναρωτιέται για θέματα τα οποία οι περισσότεροι ουδέποτε σκέφτηκαν. Έθετε τα αιώνια ερωτήματα που απασχολούσαν μαθηματικούς, αστρονόμους, φιλόσοφους και αναζήτησε τον δρόμο για να μάθει περισσότερα.
Ακόμη και όταν επέλθει το αναπόφευκτο τέλος του μικρού μας κόσμου των οκτώ πλανητών, των δεκάδων δορυφόρων, των παγωμένων πλανητοειδών του Νέφους Όορτ και τόσων άλλων αντικειμένων, ουδείς θα το αντιληφθεί. Μια μικρή έκρηξη, κάπου εκεί στην άκρη του γαλαξία μας στον βραχίονα του Ωρίωνα, την οποία ενδεχομένως θα παρατηρούσε τυχαία για λίγα δευτερόλεπτα το τηλεσκόπιο κάποιου άλλου μακρινού πολιτισμού, και μετά το αιώνιο σκότος. Μια ανεπαίσθητη λάμψη που θα χαθεί μέσα στον συμπαντικό χρόνο.’
newsit.gr
