Νίκος Βέρρας
Δημοσιογράφος
Σε αυτή τη χώρα λίγα αλλάζουν και πολλά παραμένουν τα ίδια. Όπως το έθιμο με την ρίψη των κροτίδων τις ημέρες του Πάσχα. Έχει αποδειχθεί ένα επικίνδυνο έθιμο που σκοτώνει και δυστυχώς ακόμα υπάρχει. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που έχουν τραυματιστεί ή πεθάνει από αυτό το βάρβαρο έθιμο. Βάρβαρο, γιατί μπορεί να φαίνεται απλό και να υφίσταται σε μέρες χαράς, όμως είναι ένα επικίνδυνο, αναχρονιστικό έθιμο, που στην ουσία έχει να κάνει με αναφλεκτικά υλικά που προκαλούν βλάβες σε όποιον τύχει να πέσουν ή να τα κρατά στα χέρια του.
Οι κροτίδες δεν αποτελούν κίνδυνο μόνο για τον άνθρωπο αλλά και για τα ζώα. Κυρίως τα σκυλιά τα επηρεάζει πολύ στην ακοή τους με αποτέλεσμα να φοβούνται σε υπερβολικό βαθμό. Έτσι συνέβη και στην Λούση, το σκυλάκι που είχαμε δίπλα μας για 13 χρόνια. Ήταν αξιαγάπητη και καλοσυνάτη, αλλά φοβόταν τις κροτίδες. Τις ημέρες του Πάσχα, στη γειτονιά, κάποια παιδιά έριχναν συνεχώς κροτίδες και δυναμιτάκια, όπως ορίζει το έθιμο, με αποτέλεσμα όλα τα ζώα στη περιοχή να είναι ανάστατα και φοβισμένα.
Ήταν τέτοια η μανία των μικρών πολιτών, που αύριο θα βγούν στην κοινωνία, που δεν σταματούσαν με τίποτα να ρίχνουν τα δυναμιτάκια ακόμα και σε αυτοκίνητα. Έτυχε να βρίσκομαι στην αυλή μου τη στιγμή που από το μπαλκόνι τους έριξαν σε διερχόμενο αμάξι, δυναμιτάκι στο μπαμπρίζ και ευτυχώς δεν έσκασε στο τζάμι αλλά γλίστρησε και έπεσε στην άσφαλτο όπου και εξερράγη. Ο οδηγός τρόμαξε που φρέναρε απότομα και έμεινε μερικά λεπτά στο σημείο να ηρεμήσει. Ήταν τυχερός , γιατί εάν έσκαγε στο τζάμι του δε ξέρω τι θα συνέβαινε μετά.
Τα σκυλιά της γειτονιάς μας δεν μπορούσαν αν ησυχάσουν, μέρα νύχτα από την Μεγάλη Πέμπτη μέχρι την Τετάρτη του Πάσχα έπεφταν βροχή οι κροτίδες, τα δυναμιτάκια και οι μπαλοθιές με καραμπίνες! Παρόλα τον φόβο της η Λόυση μας, όπως συνήθιζε, βγήκε από την αυλή την Κυριακή του Πάσχα. Από εκείνη τη στιγμή τη χάσαμε. Δεν είχε φύγει ποτέ, δεν είχε απομακρυνθεί από τους δρόμους της γειτονιάς ποτέ. Την ψάχναμε σε όλη τη περιοχή και καθώς μας ενημέρωναν συνέχεια γείτονες πως την έβλεπαν σε διάφορα σημεία , δεν καταφέρναμε να τη βρούμε. Το προχωρημένο της ηλικίας της και η μειωμένη όρασή της, την δυσκόλευαν σκεφτήκαμε να βρει το δρόμο της επιστροφής. Και πάλι όμως κάτι πρέπει να της συνέβη που δεν θα έχει συμβεί άλλη φορά καθώς πάντα γυρνούσε.
Από πληροφορίες γειτόνων μάθαμε πως την ημέρα εκείνη τα παιδιά που έριχναν κροτίδες τριγύριζαν σε όλους τους δρόμους της γειτονιάς και για χαβαλέ έριχναν δυναμιτακια σε κάθε σημείο. Ίσως βρέθηκε στο δρόμο τους η Λούση, γυρνώντας από την καθημερινή βόλτα της, και ίσως έτυχε να ρίξουν κοντά της κάποιο δυναμιτάκι και αυτή φοβήθηκε τόσο που άλλαξε δρόμο και μετά μπερδεύτηκε και χάθηκε τελείως. Ενώ συνεχίζαμε να την ψάχνουμε, ένας γείτονας μας ειδοποίησε τη την Τρίτη του Πάσχα πως μάλλον είδε χτυπημένη τη Λούση από αμάξι στο κεντρικό δρόμο. Τρέξαμε αμέσως και δυστυχώς ήταν αλήθεια. Την χτύπησε αυτοκίνητο και τη σκότωσε. Αυτό συνέβη γιατί βγήκε φοβισμένη στο δρόμο από τις εκρήξεις των κροτίδων που κάποιοι έριχναν για χαβαλέ. Αυτό το έθιμο σκοτώνει ανθρώπους και ζώα! Επιτέλους θα πρέπει να μπει ένα τέλος στο αναχρονιστικό αυτό έθιμο που δεν προσφέρει και τίποτα. Όσοι ασχολούνται με αυτό ας βρούν άλλο τρόπο να κάνουν θόρυβο γιορτάζοντας μια θρησκευτική εορτή.
