Κόνιτσα, 1948.
Ένα καρβέλι ψωμί, ένα κρεμμύδι κι ένα πιάτο ελιές για 6 στόματα. Κι όμως, αυτά τα στόματα δεν έπαυαν να λένε “δόξα τω Θεώ”. Σήμερα έχουμε τα πάντα, κι όμως πάλι λέμε “δεν έχουμε”.
Όλο κάτι μας λείπει, όλο κάτι μας φταίει, και ξεχνάμε να πούμε ένα ευχαριστώ για το φαγητό που έχουμε στο τραπέζι μας, για τη στέγη πάνω από το κεφάλι μας, τη ζεστούλα μας τώρα τον χειμώνα, τα ρούχα που έχουμε να ντυθούμε…
Και μετά απορούμε που η κατάθλιψη είναι η μάστιγα της εποχής;
Φίλε μου, όσα κι αν έχεις, αν δε μάθεις να είσαι ευγνώμων γι’ αυτά κι εστιάζεις πάντα σε όσα δεν έχεις, πάντα δυστυχισμένος θα είσαι…..
