Αγαπητοί μας φίλοι και Χριστιανοί μας μέσα στην ευφρόσυνη προεόρτιο και Ιερή περίοδο των Χριστουγέννων, στις 17 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο εορτάζεται με ιδιαίτερη πνευματική αγαλλίαση και την αρμόζουσα μεγαλοπρέπεια, στη Ζάκυνθο αλλά και στο εν Πύργω Μετόχιο της Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου, ο «Άγιος της Συγγνώμης», το «Άγιο Κορμάκι», του «Φιόρου του Λεβάντε», ο Άγιος Διονύσιος Επίσκοπος Αιγίνης ο Θαυματουργός, ο οποίος αξιώθηκε μεγάλων χαρίτων και δωρεών από τον Άγιο Θεό, ώστε να επιτελούνται πολλά θαύματα διά πρεσβειών του και εν όσω επί της γής, αλλά και μετά την έξοδό του εκ του κόσμου τούτου.
Ο Άγιος Διονύσιος έζησε και έδρασε στη Ζάκυνθο από τα μέσα του 16ου αιώνα ως και τις αρχές του 17ου, ενώ διετέλεσε και Επίσκοπος Αιγίνης. Γεννήθηκε στην Ζάκυνθο το 1547, όταν το νησί είχε περάσει ήδη στα χέρια των Βενετών. Γονείς του ήταν ο Μώκιος και η Παυλίνα, αριστοκράτες από την οικογένεια των Σιγούρων. Ο Άγιος Διονύσιος είχε την τύχη στο αριστοκρατικό περιβάλλον που μεγάλωσε να αποκτήσει μόρφωση και Χριστιανική ανατροφή, που λίγα παιδιά είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν στην εποχή του. Η παράδοση θέλει τον Άγιο Διονύσιο να τον έχει βαπτίσει ο Άγιος Γεράσιμος το διάστημα που έζησε στην Ζάκυνθο.
Στο τέλος της εφηβείας του έχασε τους γονείς του, δωρίζει όλη την κληρονομιά του στα αδέρφια του Κωνσταντίνο και Σιγούρα και αποφασίζει να ασπαστεί τον μοναχισμό στη Μονή των Στροφάδων και πήρε το όνομα Δανιήλ. Κατά την διάρκεια του ασκητικού του βίου αφιερώθηκε στην μελέτη των γραφών και στην προσευχή και πολύ σύντομα έγινε ηγούμενος της μονής των Στροφάδων.
Το 1577 ο Άγιος Διονύσιος αποφάσισε να πάει για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Κατά την διαδρομή πέρασε από την Αθήνα για να πάρει την ευλογία του επισκόπου Νικαγόρα, ο οποίος εντυπωσιάστηκε πάρα πολύ με τον χαρακτήρα του και την μόρφωση του ώστε τον έπεισε να αναλάβει την επισκοπή της Αίγινας. Έτσι ο Άγιος Διονύσιος έγινε επίσκοπος Αίγινας με το όνομα Διονύσιος και μέχρι το 1579 που έμεινε σε αυτή τη θέση άφησε στο νησί ένα εξαιρετικό έργο.
Γυρνάει στην Ζάκυνθο και αποσύρεται στο μοναστήρι της Παναγίας της Αναφωνήτριας στα βόρεια του νησιού, όπου γίνεται και Ηγούμενος της Μονής. Κατά την διάρκεια της παραμονής του εκεί πολλοί πιστοί τον επισκέπτονται για να τους εξομολογήσει και να ζητήσουν τις συμβουλές του.
Το χαρακτηριστικότερο επεισόδιο της ζωής του Αγίου Διονυσίου στο μοναστήρι είναι όταν έδωσε καταφύγιο και συγχώρεση στον φονιά του αδερφού του (εικόνα 3) και τον βοήθησε έτσι να φύγει σώος από την Ζάκυνθο, δίνοντας το απόλυτο παράδειγμα εφαρμογής της Χριστιανικής ιδεολογίας. Κάποια μέρα μπήκε στο κελλί του, ένας κυνηγημένος άνθρωπος, τρέμοντας και ζητώντας προστασία. Είχε βάψει τα χέρια του σε ανθρώπινο αίμα, είχε σκοτώσει τον αδελφό του αγίου Διονυσίου τον άρχοντα Κωνσταντίνο Σιγούρο.
Όταν το άκουσε, ο Άγιος ήταν φυσικό να κλάψει μέσα του, να δακρύσει και να πει στον φονιά: Και τι σου έφταιξε ο καλός αυτός άνθρωπος; Ωστόσο αμέσως εφάρμοσε την εντολή του Χριστού να αγαπάμε τους εχθρούς μας. Πήρε τον φονιά του αδελφού του και τον έκρυψε καλά. Και μετά από λίγο έφθασαν οι αδελφοί του αγίου, με μαχαίρια και τουφέκια για να πάρουν εκδίκηση για το χυμένο αίμα. Ο άγιος προσποιείται πως δεν ξέρει τίποτε! Δεν είδε, τάχα, τίποτε! Και δεν άκουσε τίποτε! Θρηνούν και κλαίνε όλοι μαζί. Ο άγιος αρνείται ότι πέρασε από το μοναστήρι ο φονιάς. Δείχνει στα αδέλφια του άλλη κατεύθυνση προς την οποία θα μπορούσε να έχει πάει. Και εκείνοι τρέχουν να τον βρουν!…
Όταν πια εκείνοι ήταν μακριά, ο Άγιος πηγαίνει κοντά στον εχθρό του, τον φονιά του αδελφού του. Και με λόγια γεμάτα αγάπη και καλοσύνη και συγγνώμη, προσπαθεί να μαλακώσει την σκληρή καρδιά του φονιά! Ο φονιάς πέφτει στα πόδια του. Και ζητεί συγγνώμη. Και υπόσχεται ότι θα μετανοήσει ειλικρινά. Και ο άγιος τον συγχώρεσε και όχι μόνο αυτό. Του είπε: Φύγε μακριά! Σε ξένα μέρη. Να μην μπορούν πια να σε βρουν οι Σιγούροι. Και ζήσε εκεί εν μετάνοια. Για να σε ελεήσει ο Θεός. Μα δεν περιορίστηκε σε αυτό. Φρόντισε και με δική του βάρκα να τον στείλει από τα Επτάνησα στην απέναντι ελλαδική στεριά για να μην κινδυνεύσει. Και τον συνόδευσε, μέχρι που αναχώρησε από την παραλία. Σαν να ήταν φίλος του. Του έδωσε τροφές για το ταξίδι. Και χρήματα για τις πρώτες του ανάγκες στην ξενιτιά!
Ο Άγιος Διονύσιος κοιμήθηκε ειρηνικά στις 17 Δεκεμβρίου του 1624 σε ηλικία 77 χρόνων και σύμφωνα με την επιθυμία του η ταφή του έγινε στις Στροφάδες, που ήταν ο πρώτος τόπος που τον έφερε πιο κοντά στον Θεό. Όταν μετά από τρία χρόνια έγινε εκταφή το λείψανο του βρέθηκε άθικτο και χάρη σε αυτό το δείγμα αγιοσύνης η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, τον ανακήρυξε ως άγιο το 1733.
Βέβαια οι Ζακυνθινοί τον τιμούσαν ως Άγιο πολύ νωρίτερα. Σήμερα το λείψανο του Αγίου Διονυσίου βρίσκεται σε ασημένια λάρνακα στον ομώνυμο περικαλλή ναό στην Ζάκυνθο που είναι αφιερωμένος στην αγιοσύνη του.
* Στο εν Πύργω Μετόχιον της Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου, φυλάσσεται ως πολύτιμος θησαυρός προς ευλογία και αγιασμό, των ευλαβών κατοίκων μας, από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι και σήμερα ο καρπός της δεξιάς χειρός του Αγίου. Στην Ζάκυνθο τιμούν τον προστάτη τους, Άγιο Διονύσιο δύο φορές τον χρόνο. Στις 24 Αυγούστου τιμούν την μνήμη της μετακομιδής του Αγίου από τις Στροφάδες στη Ζάκυνθο το 1717 και στις 17 Δεκεμβρίου που τιμούν την μέρα της κοίμησής του. Κάθε μία με τριήμερο εορτασμό.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕOΡΤΑΖΟΥΝ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΕΥΗΜΕΡΙΑ Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡHΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΝΑ ΠΡΕΣΒΕΥΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΓΧΩΡΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΤΥΠΟ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ!
(ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΜΑΣ ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΕΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕΤ’ ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΩΡΑ 7:00 ΕΩΣ 9:30 Μ.Μ.).
ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
