Δεν είμαστε αριθμοί.
Μια εβδομάδα πέρασε, μου φάνηκε αιώνας. Φαίνεται πως ο χρόνος κάτι παθαίνει όταν το μυαλό και η
ψυχή δεν ησυχάζουν ούτε στιγμή. Όταν όλη την ώρα νιώθεις μόνο φόβο, αδικία και απορία.
Δυο χρόνια τώρα, απλά δεν είχαμε ευκαιρίες, καθημερινότητα, φίλους, χαρά. Αλλά φέτος το σχολείο
άνοιξε κανονικά! Και όσο κι αν είχαμε μέτρα ασφαλείας, μάσκα έξι ώρες, ξεχωριστά διαλείμματα,
αποστάσεις το παλέψαμε. Ακούσαμε προσεχτικά τους κανόνες, δυσκολευτήκαμε, προσπαθήσαμε.
Γίναμε ομάδα, βρήκαμε τους ρυθμούς μας, τη φωνή μας κάτω από τη μάσκα. Δυνάμωσαν τα βλέμματα, αρχίσαμε να έχουμε ρυθμό. Το κάθε τμήμα κι όλοι μαζί.
Και τότε ήρθε η ΑΠΟΦΑΣΗ. Όπως έρχεται ο κακός ο λύκος στα παραμύθια. Λαίμαργος, σαρκοφάγος,
απειλητικός. Τα τμήματα αλλιώς, σε μισή ώρα τα 5 να γίνουν 4, να στριμωχτούμε όσο παίρνει. Δυο
τμήματα σε ένα. Αυτοί περισσεύουν , θα τους βολέψουμε σε άλλο τμήμα. Δεν θα έχει διάδρομο, ας
κολλήσουν μερικοί στον τοίχο. Όχι έτσι, περισσεύει ένας. Ας τον πάμε στο διπλανό τμήμα, χωράει εκεί,
πίσω πίσω. Θα χωρίσει από το φίλο του, στο ίδιο θρανίο από την τρίτη δημοτικού, εντάξει, τι να κάνουμε.
Ακολουθούμε την ΕΝΤΟΛΗ. Ξαναμετρήστε, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27…
και τότε αρχίσαμε να νιώθουμε πως σε αυτόν τον κόσμο είμαστε απλά αριθμοί, λογιστικές πράξεις. Πωςέχουν ξεχάσει ότι έχουμε δικαιώματα, ψυχή, συναισθήματα και πάνω από όλα ΦΩΝΉ.
Και η φωνή μας άρχισε να βγαίνει και να γίνεται δυνατή, όλο και πιο δυνατή. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΙΘΜΟΙ
ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ. Πρώτα 10 παιδιά στο κέντρο της αυλής , μετά 40, μετά 100, 200, 300 όλοι. Δυνατά…
Δεν είμαστε αριθμοί. Δεν δεχόμαστε τη μεταχείριση αυτή, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για το πώς
αντιλαμβάνονται την ύπαρξή μας… καμιά.
Πέρασε μια εβδομάδα. Μια αιωνιότητα. Ο λαιμός πονά από τις φωνές, τα συνθήματα. Από τον ένα
«υπεύθυνο» στον άλλο. Τίποτα. Πόσο χάρτινος είναι ο κόσμος των μεγάλων! Ποια δικαιώματα, ποια
ελευθερία, ποια ισότητα, ποια δημοκρατία. Οι λέξεις είναι άδειες, μόνο νούμερα…
Διάβασα γι αυτόν τον άνθρωπο, που πηγαίνει κλαίγοντας, σε εκείνο το ποίημα.
Που πηγαίνει κλαίγοντας και δεν ήξερε να πει γιατί
Που έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
Σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
Και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών
Νομίζω ότι είμαι εγώ αυτός ο άνθρωπος. Όχι μόνο εγώ, είναι και οι φίλοι μου, και οι συμμαθητές μου.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ αυτός ο άνθρωπος. Είμαστε πολλοί, δεν είμαστε αριθμοί. Και έχουμε φωνή και οργή.
Και σίγουρα δε θα γίνουμε αριθμοί. Και ο λύκος έχει όνομα στο παραμύθι αυτό. Συστήθηκε μόνος του και τώρα τον ξέρουμε όλοι. Λέγεται φασισμός.
Ν.Φ. Μαθήτρια του 3 ου Γυμνασίου Πύργου
