Ενας τελικός που προσγειώθηκε στο Λίβερπουλ και ευτύχησε ως εικόνα και παραγωγή σε βαθμό πολύ υψηλό αλλά ατύχησε σε περιεχόμενο και αντίκτυπο ήταν αυτός που έλαβε χώρα το βράδυ του Σαββάτου. Μέτρια ως επί το πλείστον τα τραγούδια και οι συμμετοχές, ενδεικτικά μιας κάμψης που φέτος ήταν πιο έντονη από ποτέ στον διαγωνισμό τραγουδιού που συσπειρώνει πλήθη τηλεοπτικά και μη.
Η Ουκρανία ήταν παρούσα με κάθε τρόπο. Με χρώμα και με ήχο αλλά κυρίως με συναίσθημα. Ακολούθησε ένα μικρό αφιέρωμα στην περσινή νικήτρια με την αρχή να κάνει το εντυπωσιακό guest act της Jamala, η οποία ερμήνευσε ένα απόσπασμα του νικητήριου κομματιού της «1944» (Ουκρανία 2016). Ακολούθησε η Tina Karol με το «Show me your Love» (Ουκρανία, 7η θέση το 2006) και ο Verka Serduchka (Ουκρανία, 2η θέση το 2007).
Για τρίτη βραδιά ήταν άψογοι και εντυπωσιακοί οι παρουσιαστές. Στον τελικό προστέθηκε και ο Graham Norton, ο οποίος συνέδραμε τις εντυπωσιακές κυρίες Alesha Dixon, Julia Sanina και Hannah Waddingham οι οποίες δρασκέλιζαν με άνεση και λάμψη την σκηνή του Λίβερπουλ.
Από τα πλέον αξιοσημείωτα της βραδιάς η αποθέωση για την άψογη διοργάνωση της βραδιάς. Μόλις ολοκληρώθηκε η παρουσίαση των συμμετοχών ο κόσμος χειροκροτούσε όρθιος για αρκετή ώρα ενώ η Μαρία Κοζάκου ανέδειξε την βραδιά ως την καλύτερη σε επίπεδο διοργάνωσης από όσες έχει επισκεφτεί.
Συγκινητική και όμορφη στιγμή του σόου, όταν έξι πρώην νικητές και μη της Eurovision παρουσίασαν ένα ξεχωριστό medley από τραγούδια -ορόσημα του παγκόσμιου ρεπερτορίου.
Για μία ακόμη φορά η ελληνική επιτροπή κατάφερε να ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών με το αψυχολόγητο 4 στην Κύπρο και το 12 να πηγαίνει στο Βέλγιο. Ετσι εξηγούνται πολλά.
Η επόμενη ημέρα για την ΕΡΤ, και παρά τις εξηγήσεις που δόθηκαν το βράδυ του Σαββάτου για την φετινή συμμετοχή μας, είναι δύσκολη και με την ψήφο της Επιτροπής μάλλον δυσκολότερη.
