Γιώργος Παναγιωτόπουλος
Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών
Αφορμή για αυτή τη δημόσια παρέμβαση, αποτελεί ένα περιστατικό, συμβάν κατά την προσφιλή έκφραση των αρχών, που είχε ως αποτέλεσμα την παραβίαση οικίας και κλοπή ιδιωτικών αγαθών.
Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί περιπτωσιολογία και να μην ενδιαφέρει σχεδόν κανέναν, παρά μόνο τον γράφοντα. Όμως, όταν είναι μέρος μιας γενικευμένης και άνομης πραγματικότητας, τότε νομιμοποιείται ο γράφων να απευθυνθεί δημόσια και να καταθέσει τους προβληματισμούς του εκφράζοντας έτσι τον μέσο πολίτη που έχει υποστεί τα αποτελέσματα αντίστοιχων περιστατικών.
Είναι γνωστό ότι η προστασία του πολίτη αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη λειτουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Η ασφάλεια, τόσο της ζωής όσο και της περιουσίας, είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, κατοχυρωμένο από το σύνταγμα και τις διεθνείς συνθήκες. Η παραβίαση αυτού του δικαιώματος, όπως στην περίπτωση μιας κλοπής, όχι μόνο επιφέρει υλική ζημιά, αλλά διαταράσσει την ψυχική ηρεμία και την αίσθηση ασφάλειας του ατόμου.
Η ευθύνη του κράτους, το οποίο έχει στη διάθεσή του τις αστυνομικές και δικαστικές αρχές για την πρόληψη και καταστολή της εγκληματικότητας, είναι δεδομένη και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.
Όταν, όμως, χώρος που θεωρούμε προσωπικό μας καταφύγιο, το σπίτι μας, μετατρέπεται σε πηγή ανασφάλειας τότε δημιουργείται ένα κενό εμπιστοσύνης μεταξύ κοινωνίας και πολιτείας με βίαιη ωρίμανση συνθηκών που δυνητικά οδηγούν σε επικίνδυνους ατραπούς.
Ενώ η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να συντηρεί ένα σύστημα δικαίου και τάξης, το οποίο θα διασφαλίζει την αποτροπή της εγκληματικότητας και την απονομή δικαιοσύνης, στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο πολίτης και κατ΄ επέκταση η κοινωνία, πορεύονται μόνοι τους αμφισβητώντας έτσι τη βούληση και την ικανότητα της πολιτείας για το αυτονόητο.
Η εξέλιξη του φαινομένου της ανομίας και της παραβατικότητας τείνει να πάρει μορφή χιονοστιβάδας και στον τόπο μας, την Ηλεία. Δεν μέμφομαι τις αστυνομικές αρχές διότι με τα πενιχρά μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, τις οδηγούν σε δομική αδυναμία για ανταπόκριση στην ευθύνη του ρόλου τους.
Η προσπάθειά τους αξιέπαινη. Δεν αρκεί όμως.
Μέμφομαι την πολιτεία που αδιαφορεί ή και περιορίζει την επιχειρησιακή ετοιμότητα και αφήνει τα πάντα στο πατριωτισμό και την προσωπική ευθύνη.
Πιο συγκεκριμένα, για την Ηλεία, ερωτώ:
– Ποια είναι η μεταβολή του ανθρώπινου δυναμικού των εν λόγω υπηρεσιών, την τελευταία πενταετία;
– Η όποια μεταβολή, νομιμοποιείται από τεκμήρια μελετών επιχειρησιακής κάλυψης του πληθυσμού ή αποτελεί προϊόν άλλων αναγνώσεων και πρακτικών; Το λέω διακριτικά αλλά είμαι βέβαιος ότι είναι κατανοητό.
– Ο εκσυγχρονισμός των διαθέσιμων μέσων, κάθε είδους, ακολουθεί τις ανάγκες και απαιτήσεις της σύγχρονης πολιτικής διαχείρισης του μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος στο πεδίο της ανταποκρισιμότητας των αρχών προστασίας της κοινωνίας;
Με μια γρήγορη ματιά, διακρίνουμε την απουσία της πολιτείας και την ανοχύρωτη κοινωνία έναντι κάθε μορφής παραβατικότητα. Για την επιβεβαίωση αυτού, ας ερωτηθούν οι πολίτες. Αφήνω τελευταία τη δικαιοσύνη, πάντα με τον δέοντα σεβασμό. Διασκευάζοντας τη ρήση ενός ακαδημαϊκού του παρελθόντος χρόνου, μάλλον είναι «κουφή» και «τυφλή» σωρευτικά. Διαφορετικά δεν εξηγείται η «ασπόνδυλη» και άνευ απόδοσης του δικαίου, αντίδραση.
Τέλος, κάνω έκκληση στην τοπική αυτοδιοίκηση να αναλάβει πρωτοβουλίες, ως οφείλει, θέτοντας επιτακτικά τα θέματα της κοινωνικής ειρήνης και ασφάλειας στους αρμοδίους του Αθηνοκεντρικού κράτους.
Υ.Γ. Δεν ενοχοποιώ καμιά κοινωνική ομάδα. Δεν παραπέμπει ο προβληματισμός μου σε νομιμοποίηση συμπεριφορών «αλήστου μνήμης». Δεν έχω τη «γνώση τηςαλήθειας». Δεν αποδέχομαι όμως τη Δημοκρατία ως δομικό στοιχείο μιας Ανοχύρωτης Πολιτείας.
