Είμαι μια γυναίκα που δεν με ενδιαφέρει η ηλικία. Ποτέ δεν με απασχόλησαν τα χρόνια μου. Για ‘μένα η ημερομηνία γέννησης είναι απλώς ένας αριθμός για το ληξιαρχείο και τίποτα περισσότερο. Προτιμώ να τροφοδοτώ συνεχώς την ψυχή μου, να συντηρώ δημιουργικά το μυαλό μου. Η ζήλια, η καχυποψία, η κακία και ο φθόνος είναι αυτά που μας βαραίνουν και μας γερνούν.
Αποφεύγω, επίσης, να συναναστρέφομαι ανθρώπους που μιλούν μόνο για αρρώστιες. Έχω γνωρίσει πολλούς ηλικιωμένους που διαθέτουν νεανικό μυαλό αλλά και αρκετούς νέους που είναι πιο γέροι και από τους γέρους. Το ζήτημα είναι να μην πτοείσαι, να μη λες διαρκώς «δεν μπορώ». Η ζωή είναι μια συνεχιζόμενη αναζήτηση, μια διαρκής πρόκληση. Με θυμώνει που ο κόσμος σήμερα μονίμως γκρινιάζει. Κυριαρχεί μια μιζέρια, ένας οχαδερφισμός και φθόνος για τον διπλανό. Παρατηρώ ανθρώπους να περνά η ζωή δίπλα τους και αυτοί να κοιτούν στην αντίθετη πλευρά.
Ποτέ δεν αισθάνθηκα μύθος, ούτε θρύλος. Μεγάλες κουβέντες που δεν ταιριάζουν στην προσωπικότητά μου. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν μου λένε τίποτα οι ταμπέλες. Επίσης, ποτέ δεν θα βάλω να ακούσω Μαρινέλλα. Είναι δυνατό να κάθομαι να περνώ την ώρα μου με τα δικά μου τραγούδια; Το βέβαιο είναι ότι είμαι μια γυναίκα χορτασμένη. Αισθάνομαι πολύ τυχερή γιατί έχω ζήσει δεκάδες ζωές.
Ό,τι και να γίνει, έχω μάθει ότι προέχουν ο αγώνας, η σκληρή δουλειά και το πείσμα. Σημασία έχει να μην ψωνιστείς και υπερεκτιμήσεις τις δυνατότητές σου. Ακόμη και σήμερα ο χρόνος σταματά όταν βγαίνω στη σκηνή να τραγουδήσω. Η νύχτα μπορεί να σε κάνει σκάρτο άνθρωπο, αλλά εξαρτάται κυρίως από ‘σένα. Προσωπικά, δεν παρασύρθηκα από τις Σειρήνες και θεωρώ ότι παρέμεινα ένας καλός άνθρωπος. Δεν επηρεάστηκα. Και είναι πολύ εύκολο να σε παρασύρει η δόξα και πολύ περισσότερο να μεγαλοπιαστείς όταν έχεις γύρω σου μια «αυλή» που συνεχώς σε αποθεώνει.
Το ωραιότερο πράγμα που έχω δει όλα αυτά τα χρόνια ήταν η γέννηση της κόρης μου, Τζωρτίνας. Ήταν στο «Αρεταίειο», τον Ιούλιο του 1973. Όταν μου την έβαλαν στο στήθος, αποκοιμήθηκα. Εκείνα ήταν από τα πιο αξέχαστα λεπτά της ζωής μου. Όταν γίνεσαι μάνα αρχίζουν να σε κατακλύζουν οι υπαρξιακές ανησυχίες. Η ζωή σου παίρνει μια άλλη τροπή. Ήταν καρπός του έρωτά μου με τον πρωταθλητή ιππασίας Φρέντυ Σερπιέρη, με τον οποίο ήμασταν μαζί τέσσερα χρόνια. Όταν γεννήθηκε η κόρη μας, εκείνος ήθελε να παντρευτούμε. Αποφάσισα, όμως, να μην ανταποκριθώ και του ζήτησα να παραμείνουμε δύο καλοί φίλοι, κάτι που τηρήσαμε μέχρι να φύγει από τη ζωή.
Προκάλεσε σοκ το ότι δεν παντρευτήκαμε, αλλά δεν με ενδιέφερε ο κοινωνικός αντίκτυπος ούτε τι θα πει ο κόσμος που είχαμε αποκτήσει ένα παιδί εκτός γάμου. Την κόρη μου την έβγαλα Τζωρτίνα από τον πατέρα μου, Γιώργο, και τον Χρήστο Κατσίμπα, ένα πρόσωπο που εκτιμούσα πολύ.
Τον ίδιο χρόνο που γεννήθηκε η Τζωρτίνα παντρεύτηκα τον Τόλη Βοσκόπουλο. Μετά το τέλος της σχέσης μου με τον Τόλη αποφάσισα ότι δεν ήθελα να έχω δίπλα μου άλλον άντρα. Ήμασταν μαζί οκτώ χρόνια, αλλά νομίζω ότι ο γάμος μας κράτησε περισσότερο απ’ όσο μπορούσε να αντέξει. Προφανώς ακολούθησαν κάποια φλερτ, αλλά όταν το παιδί μου μπήκε στην εφηβεία, έβαλα ένα οριστικό τέλος.
Όπως πέταξα ένα πρωί τα τσιγάρα μου από το παράθυρο, εγώ που κάπνιζα πέντε πακέτα τη μέρα, όπως σταμάτησα να τρώω κρέας, έτσι αποφάσισα να κάνω και με τους άντρες. Οι παλιοί έρωτες εξελίχθηκαν σε σπουδαίες φιλίες. Φυσικά, δεν ήμουν ποτέ ο άνθρωπος που θα κατέστρεφε τα πάντα για ένα πάθος ούτε είπα στη ζωή μου: «Ποτέ να μη χαθείς από τη ζωή μου, γιατί μου δίνεις δύναμη και νόημα να ζω».
Ξυπνώ πολύ πρωί γιατί ακόμα μου αρέσει να χαίρομαι τη μέρα και δεν θέλω να περνά αναξιοποίητα ο χρόνος. Ζούμε μαζί με την αδελφή μου, την κόρη μου, τον άντρα της και τα εγγόνια μου, τον Δημήτρη και τη Μελίνα. Μου αρέσει να φροντίζω τα φυτά μου, να απολαμβάνω το φως του ήλιου, να τακτοποιώ τους χώρους του σπιτιού. Κατοικώ εδώ περισσότερο από σαράντα χρόνια. Αγόρασα το σπίτι από τη Ρένα Βλαχοπούλου, αλλά το ανακαίνισα πλήρως. Διακοπές πηγαίνουμε σε ένα εξοχικό που έχουμε στη Χαλκιδική δίπλα στη θάλασσα.
Έχουμε κάθε μέρα τις δικές μας ιεροτελεστίες. Γελάμε, κολυμπάμε, μαγειρεύουμε, στιγμές καθημερινής ευτυχίας. Αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι η οδήγηση. Κουράστηκα. Στην Αθήνα έχει πολλή κίνηση, ενώ στην εθνική οδό πρέπει να είσαι συνεχώς σε επιφυλακή. Όταν οδηγούσα μου άρεσε να σκέφτομαι, να ταξιδεύει το μυαλό σε σκέψεις και αναμνήσεις. Επίσης, στη διάρκεια της μέρας θα ακούσω σίγουρα κλασική μουσική. Είναι κάτι που με ηρεμεί, ειδικά οι μελωδίες του Σοπέν και του Μπετόβεν.
Λίγους φίλους έχω δίπλα μου. Ελάχιστους, θα έλεγα. Η φιλία είναι απόσταγμα πολλών ετών. Σήμερα, με περισσή ευκολία λέει ο ένας τον άλλον «φίλο». Οι φιλίες δεν χτίζονται τόσο γρήγορα. Ο καλός φίλος φαίνεται στα δανεικά και αγύριστα. Υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν να μου ζητήσουν δανεικά, λέγοντάς μου «Θα σου τα επιστρέψουμε την τάδε μέρα», και ούτε που τα ξαναείδα. Προτιμώ να έρθεις και να μου πεις «Δώσε μου πεντακόσια γιατί δεν έχω» κι’ εγώ με την καρδιά μου θα σου δώσω χίλια.
Επίσης, δεν υπάρχει χειρότερο είδος χαρακτήρα από αυτόν που θα σου πει: «Ε, καλά, εσύ τι ανάγκη έχεις;». Μόλις ακούσω από κάποιον αυτήν τη φράση, διαγράφεται αυτομάτως από το οπτικό μου πεδίο. Όσα έχω δημιουργήσει στη ζωή μου τα έχω δουλέψει και με το παραπάνω. Τίποτα δεν μου χαρίστηκε. Δουλεύω 67 συναπτά έτη και θα έρθει ο άλλος να μου πει «Τι ανάγκη έχεις;».
Δόξα τω Θεώ, έχω περάσει ωραία στη ζωή μου. Νιώθω πλήρης βιωμάτων και εμπειριών. Και το καλύτερο είναι ότι εξακολουθώ να κάνω πράξη όσα με ευχαριστούν. Σημασία στη ζωή έχει να πορευόμαστε με ισχυρή θέληση και βούληση για δράση. Να διατηρούμε, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια, μια αισιόδοξη οπτική. Να αξιοποιούμε την κάθε μέρα, βρε παιδί μου. Πάντως, μου αρέσει που είμαι μόνη, έχοντας την οικογένεια μου και κάποιους φίλους. Είμαι κυρία του εαυτού μου. Γι’ αυτό και δεν φοβάμαι το βιολογικό τέλος, ούτε τον θάνατο. Είναι αναπόφευκτος. Κανείς δεν ξέρει πότε θα τον επισκεφθεί. Και, φυσικά, ουδείς γλιτώνει. Αυτό που με τρομάζει είναι η ανημποριά και η καθήλωση που μπορεί να σου προκαλέσει μια αρρώστια. Και είναι αλήθεια ότι όλα αυτά τα χρόνια οι πιο δύσκολες στιγμές ήταν εκείνες που σχετίζονταν με την απώλεια αγαπημένων προσώπων.
Όλα τα τραγούδια μου τα έχω αγαπήσει εξίσου. Τα τραγουδώ με πολλή χαρά και κέφι. Και πιστεύω ότι δεν πρέπει να βάζεις τίτλους στη ζωή σου. Ο μοναδικός τίτλος που σε αφορά χαράσσεται μόνο στην ταφόπλακά σου. Ως εκ τούτου, είναι ωραίο να θυμάσαι. Αλίμονό σου αν ξεχνάς. Κράτα τα καλά και πέτα τα δυσάρεστα. Αυτό που μου έχει μάθει η ζωή είναι ότι η αγάπη παραμένει το ωραιότερο συναίσθημα. Να είστε, λοιπόν, γενναιόδωροι στη ζωή σας, να μη διστάζετε να πείτε έναν καλό λόγο. Ακούω αρκετούς να λένε ότι η ζωή είναι μικρή.
Μπούρδες. Αγάπες μου, η ζωή είναι μεγάλη, από ‘σας και μόνο εξαρτάται αν με τη στάση που θα επιλέξετε θα τη μικρύνετε ή θα τη στενέψετε. Μην ξεχνάτε, λοιπόν, ν’ αγαπάτε. Όπως λέω και σ’ ένα τραγούδι μου: «Η αγάπη όλα τα υπομένει. Η αγάπη όλα τα ελπίζει. Δίνει ζωή στην οικουμένη. Κι’ η γη γυρίζει κι’ η γη γυρίζει».
lifo.gr
