Γράφει η Κατερίνα Αναγνωστοπούλου – Σωτηροπούλου
H μελαγχολία των Χριστουγέννων
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ,
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος…
Φθάνουν τα Χριστούγεννα, μια σπουδαία οικογενειακή γιορτή. Τις γιορτινές αυτές μέρες επικρατεί η πεποίθηση πως όλοι είναι ευτυχισμένοι, πλαισιωμένοι από ανθρώπους που τους αγαπούν.
Γιατί τα Χριστούγεννα διέπονται από άγραφους κανόνες και στερεότυπα.
Είναι μια περίοδος πολλών «πρέπει». Πρέπει όλοι να είμαστε χαμογελαστοί, κεφάτοι, να κάνουμε ψώνια, να δίνουμε και να παίρνουμε δώρα, να είμαστε λαμπεροί, καλοντυμένοι. Το πνεύμα των εορτών “προστάζει” συναισθήματα χαράς, ελπίδας, αγάπης, ζεστασιάς και αισιοδοξίας.
Καλούμαστε όλοι μας να μπούμε στο κλίμα της χαράς και της ευτυχίας και ας μην το νιώθουμε απόλυτα. Είναι η αίσθηση της «βεβιασμένης» χαράς!
Και ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι υπάρχει και μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, που οι συγκεκριμένες εικόνες τους δυσκολεύουν πολύ, συναισθηματικά αλλά και οικονομικά… Γιατί το εορταστικό τους μενού περιλαμβάνει άγχος, μοναξιά, φτώχεια, αδιέξοδα, ανεκπλήρωτα όνειρα…
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι και που η γιορτινή ατμόσφαιρα τους κάνει να νιώθουν ακόμα πιο έντονη τη μοναξιά. Αυτό που μεγαλώνει τη μελαγχολία τους είναι ότι ΠΡΕΠΕΙ να νιώσουν χαρούμενα και εορταστικά αλλά δεν μπορούν…
Πόσοι άνθρωποι προσπαθούν να κρύψουν τον πόνο τους κάτω από τη μάσκα ενός χαμόγελου;
Και πόσοι άνθρωποι δεν μπορούν να χαμογελάσουν, γιατί η ψυχή τους έχει ραγίσει; Θέλουν να σβήσουν τα φώτα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και να επανέλθουν στη γκρίζα καθημερινότητά τους.
Για κάποιους ανθρώπους, με όσα χρώματα κι αν ντύσεις τα γύρω τους, τα μέσα τους θα παραμένουν πάντα σκοτεινά …
Τελικά οι ημέρες των γιορτών δεν είναι για όλους γιορτινές…
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα δυστυχώς δεν ζει στις σελίδες κάποιου παραμυθιού. Είναι εδώ για να μας υπενθυμίζει την παρουσία του, μέσα από τα συσσίτια αστέγων, τα παγωμένα χαμόγελα, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.
Ας σκεφτούμε για λίγο τους χιλιάδες άστεγους που θα τα «γιορτάσουν» στους δρόμους, μέσα σε κάποιο χαρτοκούτι ή σε κάποιο παγκάκι, με το ανεμοβρόχι να μαστιγώνει, χωρίς έλεος, τα ταλαιπωρημένα κορμιά τους.
Ας σκεφτούμε όλους εκείνους τους ταλαιπωρημένους που ψάχνουν για κάτι φαγώσιμο στους κάδους σκουπιδιών!
Ας σκεφτούμε τα μικρά παιδιά που θα τα περάσουν χωρίς έστω ένα δωράκι, χωρίς μια γιορτινή λιχουδιά, χωρίς δικαίωμα στην ελπίδα!
Όσοι λοιπόν ανήκουμε σε εκείνους που «χαίρονται» αυτές τις ημέρες, ας προσπαθήσουμε να δώσουμε λίγη χαρά και στους άλλους και να ζεστάνουμε για λίγο τις παγωμένες καρδιές τους!
Αυτά τα Χριστούγεννα, ας μην στολίσουμε τα δένδρα με μπάλες αλλά με πράξεις. Ας κάνουμε την καρδιά μας μια φάτνη αγάπης και προσφοράς προς το συνάνθρωπο!
