Γράφει ο Νικόλαος Ζαχαριάδης
Καθηγητής θεολόγος – συγγραφέας
Τηλ.: 6907546676
Η Αγία μας Εκκλησία, τιμά τους Αγίους με τα χαρίσματα τους. Όρισε να μην γίνεται τίποτα σ’ αυτήν, χωρίς τους πρεσβευτές Αγίους και τα λείψανα τους. Με τα λείψανα των Αγίων, στο κέντρο, της Αγίας Τράπεζας, γίνονται τα εγκαίνια του Ναού.
Στην ανακήρυξη ενός Αγίου, πρωτεύοντα ρόλο έχει η συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας… Η Εκκλησία, ακούει προσεκτικά τις μαρτυρίες, απλών ανθρώπων – αφουγκράζεται τα αιτήματα τους, περιμένει κάποια χρόνια… ελέγχει προσεκτικά το αίτημα, περί αγιοκατάταξης προσώπων… με προσευχή και εγρήγορση… Χαίρει και γεραίρει η πόλης των Πατρών για τον αγιοκαταταχθέντα Θεοφόρο Αρχιμανδρίτη – Έλληνα αγωνιστή θεολόγο, Γέροντα Γερβάσιο.
Ο π. Γερβάσιος, θεωρείται μια από τις σημαντικότερες εκκλησιαστικές προσωπικότητες, της νεότερης ιστορίας των Πατρών, πουο φθόνος και η συκοφαντία, δεν μπόρεσαν να αλλοιώσουν την αλήθεια, γιατί ήταν «άνδρας πλήρης πίστεως…», «ου γαρ έδωκεν ο Θεός (σε αυτόν) πνεύμα δειλίας αλλά δυνάμεως». (Τιμοθ. Β’, κεφ. Α’ στιχ. 7)
Οι χαμαιλέοντες κατατροπώθηκαν. Με τις πέτρες που λιθοβολούσαν την αλήθεια (οι άνθρωποι της τότε εποχής) έκτιζαν τον Ανδριάντα του π. Γερβασίου του προσώπου που λοιδορούσαν…
Μην ξεχνάμε ότι ο βλάκας – ο φθονερός και ο συκοφάντης, είναι μορφώματα που δεν καταπολεμούνται εύκολα… όμως η χάρης του Θεού, επεμβαίνει κατά θαυμαστό τρόπο… και όπως μου έλεγε ο λόγιος αείμνηστος μοναχός Αγιορείτης, στην Ι. Μονή Αγίου Παύλου π. Θεοδόσιος ότι: «Ατσάλινος σε δύναμη είναι ο Θεός και χάρτινος σε δύναμη είναι ο διάβολος».
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και στον π. Γερβάσιο. Όπως ο Κολοκοτρώνης είχε πιστούς φίλους και οπαδούς, είχε και ορκισμένους εχθρούς. Το ίδιο και ο Άγιος Γερβάσιος, μόνο που δεν είχε οπαδούς, αλλά μαθητές του Χριστού… Ο Άγιος Γερβάσιος, γεννήθηκε το 1877, στο χωριό Νυφασία (τότε Γρανίτσα) της Γορτυνίας. Έχασε σε ηλικία 3 ετών την μητέρα του. Κοντά του ήταν ο πατέρας του Χαράλαμπος. Έδειχνε ιδιαίτερη αγάπη προς τα γράμματα… Διετέλεσε ηγούμενος της Μονής Γηροκομείου Πατρών, καθώς και πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών (1939 – 1941). Υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητός, λόγω της προσφοράς τους στους Μικρασιάτες πρόσφυγες, που κατέφυγαν στην Πάτρα, αλλά και για την απλόχερη βοήθεια που προσέφερε, σε κάθε πεινασμένο και περιθωριακό… Με την απαστράπτουσα καθαρότητα του βίου του, την ανεπίληπτη συμπεριφορά του, την θεολογική του κατάρτιση και με την αταλάντευτη προσήλωση του, στην ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΣ παράδοση ορθοτομώντας πάντοτε τον λόγο της Αληθείας και με το πλούσιο πνευματικό του έργο, στην Αποστολική πόλη των Πατρών, έλαμψε ως «αστήρ παμφαέστατος», αφού συγχρόνως, καθοδηγούσε πνευματικά χιλιάδες πνευματικά του τέκνα, στο δρόμο της μετανοίας, προσευχής και σωτηρίας…
Ήταν γνήσιος – άδολος και αυθεντικός, γεγονός που άφησε την σφραγίδα του, στις επόμενες γενιές, ανόθευτη και ακεραίαν, ως κληρονομιά και παρακαταθήκη, που με αυταπάρνηση, θέληση – δύναμη και με πολλήν προσευχή διακόνησε την Αγία μας Εκκλησία.
Είχε ως γνώμονα στη ζωή του ότι: «Τοις αγαπώσι τον Θεό, πάντα συνεργεί εις αγαθόν». (Ρωμ. 8ο Κεφ. Στιχ. 28).
Ο Άγιος Γερβάσιος, ο Άγιος της ευλογημένης μας Πάτρας, την πόλην του Αποστόλου Ανδρέα, παιδαγωγούσε τους χριστιανούς, όχι καλώντας να μιμηθούν τις αρετές του, αλλά δείχνοντας την αναξιότητα του… Αυτό το χαροποιό πένθος και ήθος της μετάνοιας μετέδιδε, κάτω από το πετραχήλι του σε χιλιάδες ψυχές…
Με το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε». (Α’ Θεσσ. Κεφ. 5ο, στιχ. 17).
Ο Γέροντας Γερβάσιος πίστευε, στην λυτρωτική σημασία της Θείας λειτουργίας, γι’ αυτό λειτουργούσε 4 με 5 φορές την εβδομάδα, σε πρωινές και νυκτερινές λειτουργίες.
Είχε συγκατάβαση, διάκριση και οικονομία στις αδυναμίες, των εξομολογουμένων, οι οποίοι τον εμπιστεύονταν, γιατί ήταν «συμπολίτης των Αγίων και οικείος του Θεού». (Εφεσίους, Κεφ. 20, στιχ. 19), από αυτήν την επίγεια ζωή. Ήταν πιστός αγωνιστής, στις Ελληνορθόδοξες αξίες… Πάντοτε ακαταπόνητος, κα αχθοφόρος της Αγιότητας η όλη βιοτή του, ενστερνίζετο το ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΝ – ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ…
Χαρά του ήταν η μελέτη των Πατέρων και θρόνος του οι καρδιές των πιστών.
Με την «δίστομον ρομφαία του λόγου», εκεί στον Ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου στην Πάτρα, ως μέγας εκκλησιαστικός ρήτορας, ηλέκτριζε, αφύπνιζε και προβλημάτιζε χιλιάδες ψυχές που πήγαιναν να τον ακούσουν. Ένας νεώτερος διδάσκαλος της Εκκλησίας μας έλεγε: «Όσο φοβάται ο λαγός την βροντή, τόσο περισσότερο φοβάται ο διάβολος το κήρυγμα». Γι’ αυτό όπου υπάρχουν φλογεροί ιεροκήρυκες με νουν και φρόνηση Χριστού, που αφυπνίζουν τον λαό, τότε πέφτει «ο περονόσπορος του διαβόλου» για να φιμώσει την φωνήν του λόγου των, όπως έγινε με τον Άγιο Γερβάσιο και άλλους Αγίους της Εκκλησίας μας. Όσοι κηρύττουμε τον λόγο του Θεού, πρέπει να έχουμε κατά νουν το του Ιερού Χρυσοστόμου «Ότι το κήρυγμα – δείται ανδρός γενναίου – φερεπόνου και έτοιμου προς ΘΑΝΑΤΟΝ…».
Μια τέτοια Εκκλησιαστική προσωπικότητα, δημιούργησε τον φθόνο και την κακία, την συκοφαντία, όπου ο διάβολος, αναζητούσε κακόψυχους για να εκτοπίσουν τον Γέροντα της Πάτρας π. Γερβάσιο. Οι κακόβουλοι, έπαιρναν τα «λεξίδια» του Γέροντα στις ομιλίες του, τα (ετρόχιζαν στο αμόνι του διαβόλου) και τα εξφενδόνιζαν ως «ξιφίδια».«Των ικανών να κάνουν νάνων, είναι ο κανών τον ανικάνων».
Ο Μητροπολίτης Πατρών Αντώνιος τον έθεσε χωρίς λόγο σε αργία. Έτσι γίνεται σε κάθε εποχή, οι κόλακες της εξουσίας, που εξελίσσονται σε (βρικόλακες),επιπλέουν σαν φελλοί, όμως κάποια στιγμή, τους φελλούς η θάλασσα τους ξερνάει στην παραλία… και έρχεται η δικαίωση της ΑΛΗΘΕΙΑΣ…
Τον έθεσαν σε κατ’ οίκον περιορισμό να μην κηρύττει. Ζήτησαν την καθαίρεση του 6-10-1930. Η κατακραυγή του λαού ήταν μεγάλη!!… Ανυπόστατες κατηγορίες… γιατί θέλουν να φιμώσουν, ανθρώπους αξίας με λαϊκό έρεισμα. Ο τύπος υπέρ του π. Γερβασίου… Χαλασμός κόσμου!!… Έτσι πέτυχαν τα τέκνα του διαβόλου, πριν από 92 χρόνια 17η Μαρτίου 1931 την καθαίρεση του πατρός Γερβασίου. Κάποιοι Μητροπολίτες τάχθηκαν υπέρ του π. Γερβασίου. Ο τότε Μητροπολίτης Κασανδρείας Ειρηναίος μέσα στη σύνοδο, δεν άντεξε την ανήκουστο συκοφαντία και λιποθύμησε… Ο τότε Αρχιμανδρίτης και μετέπειτα διαπρύσιος κήρυκας του θείου Λόγου Μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης σχολίαζε δριμύτατα, την επαίσχυντον απόφαση της Συνόδου. Ο ιερός Χρυσόστομος έρχεται και πάλιν με την κραυγαλέα φωνήν του «Ουδέν δέδοικα πλην επισκόπων…».
Ο συκοφάντης Μητροπολίτης Πατρών κυρός Αντώνιος, χοροστάτησε στον εσπερινό, στον Ι. ναό της Αγίας Παρασκευής Α’ κοιμητήριο της Πάτρας. Τι νομίζεται ότι έγινε; Σιγή ιχθύος… Μια δαιμονισμένη, τον εξεφτέλισε- τον διέλυσε – τον κατακρεούργησε δημόσια. Τσίριζε – ούρλιαζε, με ένα αλλόκοτο σπαρακτικό κλάμα, όπως οι δαιμονισμένοι των Ευαγγελίων και του βροντοφώναξε, αφού τον έβρισε χυδαία… του είπε: «Ρε Αντώνιε (στο Μητροπολίτη Πατρών) Ρε Αντώνιε, σε έκανα να τον συκοφαντήσεις με το επιτελείο σου σε έκανα να τον τιμωρήσεις – σε κέρδισα, φώναζε η δαιμονισμένη – γιατί ο Γερβάσιος με το πνευματικό του έργο, με έκαιγε με έκαιγε με τυραννούσε…».
Φοβερόν!! Έπεσε η αυλαία ως χάρτινος πύργος… Ο Μητροπολίτης Αντώνιος ακούγοντας την δαιμονισμένη – αγαλμάτωσε… ταράχθηκε… κιτρίνισε, σαν το λεμόνι… Έτοιμος να λιποθυμήσει… άλλαξε χρώμα… Έτσι αντιλήφθηκε το λάθος του ο ίδιος ο Μητροπολίτης με την ενορχηστρωμένη συκοφαντία της δίκης του «Κατιλλίνα», ζήτησε και δημόσια συγνώμη και έληξε η ποινή του πατρός Γερβασίου του ανθρώπου του Θεού.
ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ
Να ξέρετε ότι Ο ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣ σκοτώνει ψυχικά πνευματικά τον συνάνθρωπο του. Ο συκοφάντης είναι δειλός και διακρίνεται για την ανευθυνότητα του, την διαβολή, τον φθόνο και την απύθμενη κακία του, η οποία γεννά μνησικακία – αχαριστία – εκδικητικότητα….
Το ψέμα του συκοφάντη είναι παιδί του σατανάτο οποίο γεννά και κυοφορεί την συκοφαντία… Την αλήθεια και στον τάφο να την βάλεις, θα βγει από το χώμα και θα φωνάζει: «ΕΙΜΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ». «Γνώσεσθε την αλήθεια και η Αλήθεια, ελευθερώσει υμάς». (Ιωάν. Κεφ. 7ο στιχ.32).
Ο προφητάναξ Δαβίδ φώναζε: «Λύτρωσε με Κύριε από συκοφαντίας ανθρώπων, και φυλάξω τας εντολάς σου».
Αλήθεια αδελφοί μου «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός…» (Ρωμ. 7ο κεφ. Στιχ. 35).
«Ο αδικημένος έχει πάντοτε σύμμαχο του τον Θεό». (Άγ. Εφραίμ ο Κατουνακιώτης).
Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται….
Αγαπητοί μου αναγνώστες, μέσα από τον αγωνιστικό μου παλμό και την άδολη μου καρδιά, έμαθα στη ζωή μου ότι την Αλήθεια και μόνον την Αλήθεια πρέπει να την υπερασπιζόμεθα με θάρρος – παρρησία – δύναμη και θέληση, ακόμα κι’ αν σκανδαλίζονται μερικοί…
Στον συκοφαντούμενο θεματοφύλακα της Ορθοδόξου παραδόσεως ΜΑΣ, που ο λόγος και η βιοτή του, ήταν πάντοτε «Ορθοτομία του λόγου της ΑΛΗΘΕΙΑΣ», ανεξαρτήτως κόστους… Υποκλινόμεθα…
Στον Αρχιμανδρίτη Γερβάσιο Παρασκευόπουλο,
αντί για κόλλυβα – με ευλάβεια και πίστη στο Θεό – αναφωνούμε:
ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΕΡΒΑΣΙΕ
ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ
ΑΜΗΝ.
