Γράφει η Κατερίνα Αναγνωστοπούλου-Σωτηροπούλου
Τα τελευταία χρόνια το internet έχει μπει για τα καλά στην καθημερινότητά μας, αφού προσφέρει άμεση ενημέρωση για όλα τα θέματα!
Ταυτόχρονα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν τη δυνατότητα της επαφής παλιών και νέων φίλων, εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις!
Όμως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι:
Τα social media κατάφεραν να ενώσουν ανθρώπους από όλο τον κόσμο και να χωρίσουν αυτούς που μένουν στο ίδιο σπίτι!
Έφεραν σε επαφή παλιούς γνώριμους και σταμάτησαν την επικοινωνία στην ίδια την οικογένεια!
Η προσωπική επαφή χάθηκε και γίνεται πλέον μέσα από οθόνες και άψυχα πλήκτρα…
Οι γνωριμίες γίνονται μέσα από αιτήματα φιλίας και οι φίλοι αριθμούνται με ένα τριψήφιο ή τετραψήφιο νούμερο αγνώστων!
Η έκφραση της χαράς ή της λύπης μετατράπηκε σε ένα κίτρινο ανθρωπάκι που κάνει ουάου!
Οι άνθρωποι πια σταμάτησαν να κοιτάζονται στα μάτια! Τα μάτια έγιναν οθόνες και οι φωνές πληκτρολόγια…
Οι αγκαλιές και τα φιλιά έγιναν εικονίδια, καρδούλες και “like”
Ο πόνος και η χαρά έγιναν αναρτήσεις!
Τα παιδιά σταμάτησαν να παίζουν και ασχολούνται μέρα νύχτα με ένα κινητό, που έχει γίνει προέκταση του χεριού τους!
Οι γιορτές καταργήθηκαν και οι επισκέψεις στα σπίτια πλέον είναι σπάνιο φαινόμενο. Οι ευχές αντικαταστάθηκαν από τα SΜS. Τυποποιημένα μηνύματα που στέλνονται σε 100 παραλήπτες μαζί. Και που εξίσου απρόσωπα απαντιούνται: «Ευχαριστούμε να είστε πάντα καλά»!
Δυστυχώς, το «θαύμα» της τεχνολογίας αντικατέστησε το φοντάν και την ανθρώπινη επαφή…
Σήμερα καθένας μας κλείνεται στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του, ατενίζει τον κόσμο από το στενό παράθυρο της τηλεόρασης, επικοινωνεί με φίλους με το τηλέφωνο και συγχρόνως ψάχνει για “φίλους” ” μέσα από το facebook, που μπορεί αριθμητικά να είναι και 1.000, αλλά στην ουσία, κανείς…
Η ζωή μας έγινε μια ψηφιακή μοναξιά…
Η αποξένωση, κυρίως τώρα στην εποχή του κορονοϊού, μας χτυπάει πλέον πολύ δυνατά την πόρτα, και είναι η μόνη που την χτυπάει…
