Διαβάζοντας τα αποτελέσματα της έρευνας Hellas Health VIII του Ινστιτούτου Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής σκόνταψα στα παρακάτω σημεία:
Το 3% αναγκάστηκε να διακόψει τη θεραπεία για κάποιο χρόνιο νόσημα λόγω πανδημίας, το 8% να την παρατείνει και το 5% να την αναβάλει.
Το 11% αναφέρει πως τους τελευταίους 12 μήνες δεν έλαβε τις αναγκαίες θεραπευτικές ή/και διαγνωστικές υπηρεσίες που χρειάζονταν.
Το 49% αναφέρει ως λόγο το κόστος, το 24% την απόσταση και το 23% την πανδημία.
Το 24% αναφέρει πως η πληρωμή των φαρμάκων τους τελευταίους 12 μήνες αποτελεί σημαντικό πρόβλημα και το 28% μικρό πρόβλημα.
Το 21% μείωσε την αγορά ειδών πρώτης ανάγκης προκειμένου να μπορέσει να αγοράσει συνταγογραφούμενα φάρμακα, το 10% πήρε λιγότερα φάρμακα από αυτά που του συνέστησε ο γιατρός και το 9% καθυστέρησε να εκτελέσει ή δεν εκτέλεσε συνταγή.
Το 29% ανησυχεί πολύ για τη δυνατότητά του να καλύψει το κόστος για συνταγογραφούμενα φάρμακα τα επόμενα δύο χρόνια και το 31% ανησυχεί λίγο.
Είναι προφανές ότι στα ήδη γνωστά και διαχρονικά για να είμαστε ειλικρινείς εμπόδια στην πρόσβαση στό σύστημα υγείας (κυρίως οικονομικά) προστέθηκε και η πανδημία.
Είναι προφανές επίσης ότι το ζήτημα των ανισοτήτων και των ανικανοποίητων αναγκών χρειάζεται να βρεθεί στο επίκεντρο του πολιτικού και επιστημονικού διαλόγου για την υγεία ιδιαίτερα σε μια χώρα πρωταθλήτρια στο ποσοστό των ιδιωτικών δαπανών.
Τα ευρήματα της έρευνας και η εμπειρία της πανδημίας που πλήττει περισσότερα τα πιο φτωχά και ευάλωτα στρώματα του πληθυσμού επιβεβαιώνουν τη φράση του αείμνηστου Δοξιάδη ότι “το όριο της ιατρικής είναι η φτώχεια”…
* (Ο Κώστας Διαμαντόπουλος είναι Οδοντίατρος, ΜSc, πρώην Διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Ηλείας, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Management Υπηρεσιών Υγείας).
