Με θυμώνει πολυ η κοινωνική υποκρισία.
Στην μικρή πόλη που ζω καταλαβα τις δεύτερες σκέψεις την υποκρισία και το εγωιστικό παράστημα του ασήμαντου.
Αυτά που οδήγησαν την πόλη στην σημερινή της εικόνα που χωρίς ενοχή έδιωξε τους νέους και γερασμένη προσπαθεί για την επιβίωση αυτών που έμειναν.
Ο φόβος μήπως εκτεθείς απέναντι στο θράσος της εξουσίας και μένει η σιωπή .
Ο φόβος μήπως ξεβολεψεις τον απαθή γίγαντα που διασκεδάζει στα πανηγύρια ανήμερα της γιορτής.
Ο φόβος της εικόνας σου στο βλέμμα του τίποτα……
Και μένουμε αδιάφοροι στην διαφθορά δίνοντας χώρο στην ανήθικη υπερβολή.
Με κλειστά στόματα και θυμό για κάτι μου μας λείπει και δεν έγινε .
Για τον θησαυρό που μας κλέβουν .
Κι έχω θυμό όταν βλέπω (και κυρίως ακούω )αυτά που συμβαίνουν στην μικρή μου πόλη.
Και θέλω να ρωτήσω και να μου απαντήσουν οχι με λόγια αλλά με πράξεις.
Όπως απάντησα κι εγώ στις πιο δύσκολες ερωτήσεις.
……………και δεν έκρυψα τίποτα.
Και δεν υποκρίθηκα .
……κι ας πάλεψα με το τέρας.
Το νίκησα.
Καλημέρα
