Μόλις πριν από μερικά χρόνια «σοκαρισμένη» η Ελληνική πολιτική σκηνή
έβλεπε live στην τηλεόραση τα μαχαιρώματα των χούλιγκαν στη «γέφυρα» του
Πανθεσσαλικού Σταδίου. Στα τηλεοπτικά πάνελ ακούσαμε ότι μόνο από τύχη δεν
θρηνήσαμε νεκρούς, αλλά οι ιστορίες που διέρρεαν από τα νοσοκομεία του
Βόλου, της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης ήταν φρικιαστικές . Υπήρχαν μαρτυρίες
για εισερχόμενο «χουλιγκανικό τουρισμό», μπράβους που δεν μιλούσαν καν
Ελληνικά, κανονισμένα «ραντεβού» και άλλα πολλά, τα οποία είναι γνωστά
στους ιθύνοντες, αλλά κρυμμένα κάτω από το χαλάκι…
Και όλα αυτά ,μόλις μερικές ημέρες αφότου είχε αφήσει την τελευταία του
πνοή ένα νεαρός φίλαθλος στην Θεσσαλονίκη, μετά από επίθεση χούλιγκαν! Δεν
ήταν όμως ούτε ο πρώτος και δυστυχώς ούτε ο τελευταίος…
Το internet έχει κυριολεκτικά γεμίσει με βίντεο από πολεμικές συρράξεις
μεταξύ δήθεν οπαδών, σεσημασμένων κακοποιών, οργανωμένων χούλιγκαν που
απλά φορούν το σηματάκι μιας ομάδας, ενώ πολλοί από αυτούς
«εκπαιδεύονται» σε γυμναστήρια ακραίων πολιτικών οργανώσεων.
Όλα σε κοινή θέα, ενώ οι χρήστες σχολιάζουν «ποιος κέρδισε τη μάχη»!
«Εκπαιδευτικά» βίντεο, κυρίως από χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ,
εξηγούν με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια την μετεξέλιξη του χουλιγκανισμού
από την αυθόρμητη βία των μεθυσμένων Άγγλων, τη δεκαετία του 80 που
τρομοκρατούσαν την Ευρώπη, σε ένα πλήρως οργανωμένο εγκληματικό κίνημα.
Ένα κίνημα με ιεραρχία, κανόνες, στρατιωτική εκπαίδευση, διαφορετικά επίπεδα
βίας, «αδερφοποιήσεις» και διεθνή «ραντεβού»!
Και όμως, κάποιοι ακόμα σοκάρονται…
Και όμως η πολιτεία συνεχίζει να αντιμετωπίζει τους εγκληματίες ως
οπαδούς και τους οπαδούς ως εγκληματίες!
Και όμως, μετά από τόσα χρόνια εμμένουμε σε αναποτελεσματικά
ημίμετρα αποσπασματικού χαρακτήρα -όπως η απαγόρευση μετακίνησης
οπαδών- που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι η απαξίωση του αθλήματος, η
στέρηση επενδύσεων και εσόδων στο κράτος και η καταβαράθρωση του
Ελληνικού ποδοσφαίρου και μπάσκετ, στα τάρταρα της Ευρώπης.
Ημίμετρα «κλεμμένα» από την υποτιθέμενη αντιμετώπιση της οπαδικής
βίας επί Θάτσερ, τριανταπέντε χρόνια πριν! Με τη διαφορά, ότι επιμένουμε να
αντιμετωπίζουμε το ζήτημα ως αθλητικό και όχι ως κοινωνικό, πολιτικό και
οικονομικό!
Διότι η βία στα γήπεδα, είναι μόνο ένα πολύ μικρό μέρος του
προβλήματος, το οποίο μπορεί να αντιμετωπιστεί με μερικά απλά βήματα, αρκεί
να υπάρχει πολιτική βούληση και να ληφθούν γενναίες αποφάσεις. Το
πραγματικό και ουσιαστικό ζήτημα είναι η βία εκτός γηπέδων, σε ημέρες και
ώρες ανύποπτες, στις γειτονιές και τα πάρκα των Ελληνικών πόλεων. Βία που
νομοτελειακά φέρνει το θάνατο, τη στυγνή δολοφονία νεαρών ανθρώπων, με
τον πιο βάναυσο και «προσωπικό» τρόπο… τον ξυλοδαρμό και το μαχαίρωμα.
Η υπεραπλούστευση των «αναλυτών», ότι μαχαιρώθηκε ένα παιδί γιατί
απλά φορούσε κιτρινόμαυρα, είναι εξοργιστική, βέβηλη προς το νεκρό παιδί και την οικογένειά του και υποδηλώνει είτε πλήρη άγνοια, είτε έλλειψη θέλησης,
ώστε να γίνει κάτι πραγματικά ουσιαστικό.
Η οικονομική εξαθλίωση, το αναχρονιστικό σύστημα εκπαίδευσης, το
άθλιο επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης στα social media, η έλλειψη ελπίδας και
ενναλακτικής, η παντελής απαξίωση του κράτους πρόνοιας, η πρόταξη των
οικονομικών συμφερόντων πάνω από τον άνθρωπο, όλα παίζουν μικρό ή μεγάλο
ρόλο. Και για αυτό το λόγο δεν υπάρχει μαγικό ραβδάκι. Για αυτό το λόγο η
αντιμετώπιση πρέπει να είναι υπερκομματική, ρεαλιστική και με τη συνδρομή
διεθνούς βοήθειας.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από τα βασικά. Τη σύλληψη και την
παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων. Των εγκληματιών του απλού ποινικού
δικαίου!
Ας κάνουμε λοιπόν τα βασικά. Να διαχωρίσουμε την οπαδική βία από τις
εγκληματικές οργανώσεις των χούλιγκανς.
Ας εξετάσουμε, έστω και τώρα, τη σύσταση μιας πραγματικής ομάδας
αντιμετώπισης της «αθλητικής» -μόνο κατ’όνομα- βίας και ας τους εξοπλίσουμε
με όλα τα απαραίτητα, τεχνολογικά κυρίως, εφόδια για την πρόληψη τέτοιων
φαινομένων.
Ας κάνουμε λοιπόν τα βασικά ως κράτος! Να μιλήσουμε με ειλικρίνεια για
την εκσυγχρονισμένη πλέον μορφή του χουλιγκανισμού και να μην κρυβόμαστε
πίσω από απαρχαιωμένα κλισέ και αναχρονιστικούς νόμους.
Ας αναλάβουμε επιτέλους τις ευθύνες μας ως πολιτικό σύστημα και ας
ξεκινήσουμε με μια συγνώμη και την παραδοχή ότι δεν κάναμε απολύτως τίποτα,
όλα αυτά τα χρόνια.
Ίσως έτσι ξεκινήσει η κάθαρση. Ίσως τότε ξαναγεννηθεί η ελπίδα…
