«Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Η φράση αυτή, που αποδίδεται στον Ότο φον Μπίσμαρκ, συνόδευσε γενιές πολιτικών. Στη δική μου αντίληψη όμως, η πολιτική δεν είναι «τέχνη». Είναι «άσκηση». Μία διαρκής και καθημερινή άσκηση με στόχο την επίτευξη του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος για την κοινωνία. Μία άσκηση, που δεν κρίνεται από τις προθέσεις, αλλά από τα αποτελέσματα της και η οποία «βαθμολογείται» πάντοτε από τον μέσο και απλό πολίτη. Όχι από εκείνους που λειτουργούν ως «εξαπτέρυγα» της εκάστοτε εξουσίας, ούτε όμως και από εκείνους που μηδενίζουν κάθε τι και κάνουν αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση.
Δυστυχώς όμως, στην εποχή μας η πολιτική συχνά – πυκνά μπαίνει κάτω από ένα «χαλί θορύβου», που ειδικά μέσω των social media, προσφέρει άπλετο χώρο στα «εξαπτέρυγα» ή στους «μηδενιστές» που με ένταση και τοξικότητα, μεταφέρουν μόνο εντυπώσεις και όχι την ουσία.
Το αποτέλεσμα είναι, η ουσία της πολιτικής να χάνεται. Η φωνή της πραγματικής κοινωνίας να μην ακούγεται. Ακόμα και τα θετικά βήματα προόδου να υποσκάπτονται διαρκώς από κάποιους, για να υπηρετηθούν έτερες – και σε κάθε περίπτωση μακριά από τα συμφέροντα της κοινωνίας – σκοπιμότητες. Έτσι όμως, είναι βέβαιο πως δεν μπορούμε να πάμε μπροστά. Δεν μπορούμε να βρούμε τον δρόμο της προόδου. Δεν μπορούμε να υπηρετήσουμε την ουσία της δημοκρατίας, που είναι ο διάλογος και η σύνθεση απόψεων.Και δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτική, που ίσως δεν είναι η λύση όλων των προβλημάτων, αλλά σίγουρα, είναι ο δρόμος προς τη λύση.
Υπηρετώντας τα τελευταία έξι χρόνια την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας από τη θέση του Περιφερειάρχη, μπορώ να δω μία Ελλάδα που μέσα από προβλήματα και δυσκολίες, προχωράει. Και μία Δυτική Ελλάδα που, όχι σε ήρεμους και «πλούσιους» καιρούς, έχει ήδη αλλάξει, πολύ προς το καλύτερο. Και συνεχίζει να αλλάζει. Η ανεργία έχει πέσει τόσο, όσο σε κανένα άλλο σημείο της χώρας.
Το ΑΕΠ αυξάνεται, τα έργα έχουν πολλαπλασιαστεί, η τοπική επιχειρηματικότητα αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη δύναμή της και τις ανάγκες της σημερινής εποχής, γενικότερα η Δυτική Ελλάδα αποκτά σταδιακά την ισότιμη θέση που για
χρόνια διεκδικούσε και αποτύγχανε. Φυσικά, δεν φτάσαμε ακόμα στον… παράδεισο. Έχουμε ακόμα σοβαρές ελλείψεις σε υποδομές, είμαστε ευάλωτοι στην κλιματική αλλαγή και τις φυσικές καταστροφές, χρειαζόμαστε τόνωση και στοχευμένη ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας, υστερούμε ακόμα σε αξιοποίηση του πρωτογενούς τομέα. Η πορεία προς τα εμπρός απαιτεί ακόμα μεγαλύτερα και πιο γρήγορα βήματα, απαιτεί δουλειά και διεκδίκηση, χωρίς ωραιοποιήσεις, αλλά και χωρίς καταστροφολογίες.
Γι’ αυτό και έχουμε ανάγκη την πραγματική πολιτική. Όχι τον «θόρυβο». Χρειαζόμαστε τον διάλογο, τις προτάσεις και φυσικά την κριτική, που θα μας οδηγήσουν στο καλύτερο αποτέλεσμα για όλους.
Αυτό πρέπει να συμβεί τόσο σε πανελλαδικό, όσο και σε τοπικό επίπεδο. Γιατί, η ανάπτυξη της περιφερειακής Ελλάδας είναι τελικά ο μόνος δρόμος για μία ακόμα καλύτερη χώρα. Αλλά και γιατί, οφείλουμε επιτέλους να περάσουμε από την Ελλάδα του ενός «κέντρου» στην Ελλάδα των πολλών «κέντρων». Έτσι θα πετύχουμε ουσιαστική αποκέντρωση, ισότιμη και ολοκληρωμένη ανάπτυξη που επιζητούμε σε αυτή τη χώρα επί δεκαετίες.
Έτσι, θα πάψουμε να βλέπουμε τα χωριά μας να ερημώνουν, τους Έλληνες να συρρικνώνονται, τόπους μεγάλων δυνατοτήτων να μένουν… άγονες γραμμές. Ας σηκώσουμε λοιπόν το «χαλί του θορύβου»! Ας πάψουμε να δίνουμε χώρο στην τοξικότητα και ας μην ακούμε τα συνθήματα, μόνο τα επιχειρήματα. Με σεβασμό στην αντίθετη άποψη, αλλά όχι στους αφορισμούς. Με στόχο πάντοτε τη σύνθεση και όχι… την αποσύνθεση. Μόνο έτσι θα συνεχιστεί η δουλειά, μόνο έτσι θα πετύχει η «άσκηση».
