Ένα από τα πιο κοινότυπα διλήμματα, που μας μαρκάρουν από την ώρα που θα γεννηθούμε είναι εκείνου του θέλω-πρέπει.
Ποιος δε θυμάται τη μαμά του, να του απαγορεύει παγωτό Γενάρη μήνα, γιατί δεν πρέπει; Ποιος δε σας ρώτησε, μα τι θέλεις επιτέλους στη ζωή σου, ή ποιος δε σας είπε κάνε εκείνο ή το άλλο; Όλοι καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιου είδους ερωτήματα συνεχώς και αδιαλείπτως.
Πόσα θέλω μας θυσιάστηκαν στο βωμό των πρέπει και πόσες επιταγές της λογικής καταποντίστηκαν από επιθυμίες; Άπειρα.
Τι είναι τελικά το σωστό; Ποιος είναι εκείνος ο δρόμος, που θα μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους και θα μας κάνει να νιώθουμε γεμάτοι και πλήρεις;
Το πρώτο βήμα είναι σίγουρα η αυτογνωσία. Το να ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι, οι στόχοι σου, οι πόθοι σου και ότι άλλο μπορεί να υπάρχει στο μυαλό, πρέπει να είναι ξεκάθαρα. Είναι το πιο σημαντικό για τη μετέπειτα αποδοχή ή απόρριψη των σχεδίων σου. Διότι άμα δε ξέρεις, τι θες, θα επικρατεί χάος μέσα σου και το χάος φέρνει μπλεξίματα.
Μόνο αν τα βρεις εξάλλου, θα μπορείς να τα υποστηρίξεις. Τότε θα ξέρεις, ποιες θα είναι οι κατάλληλες κινήσεις που θα πρέπει να κάνεις, για να τα ολοκληρώσεις. Επίσης, για να το αποδεχτεί το περιβάλλον σου, πρέπει να είσαι εσύ εκείνος, που θα τα υποστηρίξεις μέχρι τέλους. Να τα δηλώνεις σθεναρά και να μην επηρεάζεσαι από φίλους ή οικογένεια.
Το να άγεσαι και φέρεσαι από τις περιστάσεις και τις συνθήκες, θα σε αποπροσανατολίσει από τους στόχους σου και στο τέλος θα βρεθείς με άδεια χέρια. Να τολμήσεις να γίνεις ηθοποιός, ακόμα κι αν οι δικοί σου περιμένουν να αναλάβεις το δικηγορικό τους γραφείο. Να πας να του εξομολογηθείς τον έpωτά σου ακόμα κι αν είναι με άλλη. Ο τολμών νικά λένε και δεν έχουν άδικο.
Αν ζήσεις μια ζωή μακρυά από τα θέλω σου, θα ζήσεις μια ξένη ζωή. Μια ζωή που δε σου ανήκει χτισμένη σε όνειρα και βλέψεις άλλων. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να ξυπνήσεις μια μέρα και να συνειδητοποιήσεις, πως η ζωή σου είναι ένα κράμα επιθυμιών των άλλων και δειλίας να αντιταχθείς σε διάφορες προτροπές και διαταγές.
Ζωή έχει μία και είναι πολύ κρίμα να τη ζούμε διαφορετικά από ότι θέλουμε.
Ακόμα κι αν φας τα μούτρα σου, ακόμα κι αν τα πράγματα δεν έρθουν ρόδινα, ακόμα κι αν αποδειχθούν λανθασμένες οι επιλογές σου, θα είναι κατά δικές σου και τα παθήματά σου θα γίνουν τα καλύτερα μαθήματά σου. Μόνο πείρα και γνώση φέρνουν οι αποτυχίες και όχι χασούρα.
Να ζείτε όπως θέλετε λοιπόν, μακριά από πρέπει και από ότι μπορεί να ορίζει η θέση σας, η δουλειά σας, οι γονείς σας.
Να ζείτε για πάρτη σας και να ζείτε τολμηρά. Μόνο τότε έχει αξία να ζεις.
