Οι διακοπές για τη φυλή του εργασιομανή είναι μια δοκιμασία. Δοκιμασία άκρως απαραίτητη φυσικά, αφού υπάρχουν άνθρωποι όπως ο υποφαινόμενος, που αν δεν απομακρυνθούν από την Αττική δεν σταματάνε να «γεννάνε» δουλειές, εκκρεμότητες και γενικώς μπελάδες. Φεύγω από την Αθήνα – σε ένα καλό σενάριο – μια φορά τον χρόνο για μία το πολύ δύο βδομάδες. Σε αυτό το διάστημα επιλέγω συνήθως να επισκέπτομαι τα ίδια μέρη ξανά και ξανά. Είναι ίσως η μόνη ελπίδα να γαληνέψει λίγο η ψυχή μου και να αδειάσει έστω για λίγες ώρες το μυαλό μου.
Αυτά τα ίδια μέρη, τ’ αγαπάω πολύ, και νιώθω ότι μ’ αγαπάνε κι αυτά. Μ’ αγαπάνε, ναι. Δεν είναι αυθαίρετο το συμπέρασμα. Με το που φτάνω το κλίμα γίνεται ήπιο, έτοιμο να με υποδεχθεί. Ο ήλιος ζεσταίνει. Η θάλασσα ηρεμεί. Καλοκαίρι στην Ελλάδα θα μου πεις. Όλοι το ίδιο κλίμα απολαμβάνουμε. Σωστό. Όταν όμως πας ξανά και ξανά στο ίδιο λιμανάκι, στην ίδια παραλία, στην ίδια διαδρομή στη φύση, αυτό το άτυπο ραντεβού που δίνεις με το μέρος, σε κάνει κάπως να πιστεύεις ότι όλα γίνονται για σένα. Όλα έβαλαν τα καλά τους για να σε καλοδεχτούν, και μάλιστα όπως είσαι.
Αυτή την οικειότητα την έχτισα μέσα στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια με ένα υπέροχο μέρος στην ευλογημένη Πελοπόννησο και συγκεκριμένα στο νομό Ηλείας. Λίγα χιλιόμετρα έξω απ’ την πρωτεύουσα του νομού, τον Πύργο, βρίσκεται λοιπόν το Κατάκολο. Για όσους πρώτη φορά το ακούν, η ονομασία μπορεί να φανεί λίγο φαιδρή. Παραδέχομαι ότι κι εγώ πριν δεκαπέντε χρόνια, όταν το πρωτοάκουσα νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα. Το Κατάκολο έζησε παλιά μεγάλες δόξες ως εμπορικό λιμάνι για την εξαγωγή σταφίδας.
Το Κατάκολο έζησε παλιά μεγάλες δόξες ως εμπορικό λιμάνι για την εξαγωγή σταφίδας/Photo: Shutterstock
«Αυτά τα ίδια μέρη, τ’ αγαπάω πολύ, και νιώθω ότι μ’ αγαπάνε κι αυτά. Μ’ αγαπάνε, ναι.»/Photo: Shutterstock
Τα τελευταία πολλά χρόνια λειτουργεί πια σαν τουριστικό λιμάνι όπου αράζουν κρουαζιερόπλοια από Ιταλία μεριά και όχι μόνο. Στα μάτια μου το λιμανάκι αυτό, είναι κάτι σαν τις παλιές Singer ραπτομηχανές με τα κλασικά μαύρα μεταλλικά στελέχη, που πιο παλιά έραβαν οι γιαγιάδες μας, ενώ τα τελευταία χρόνια κοσμούν ως τραπεζάκια – αντίκες τα πιο «ψαγμένα» σαλόνια σπιτιών, κυρίως καλλιτεχνών –ναι, έχω κι εγώ ένα στο σπίτι-. Είναι κάτι, δηλαδή που χάνοντας τη χρηστική του αξία, απέκτησε αισθητική αξία απαράμιλλη. Το λιμανάκι αυτό του Κατάκολου, είναι μια ζωντανή καρτ ποστάλ. Πανέμορφο, με τα πολύχρωμα σπιτάκια του στη σειρά, πρώην αποθήκες, τώρα μαγαζιά με ωραίο φαγητό, βάφλες και ρουχισμό, κυρίως γουστόζικα φορεματάκια και αξεσουάρ.
Στο ίδιο λιμάνι, μπορεί κανείς να ζήσει κάτι μοναδικό. Εκεί που κάθομαι μεσημεράκι και πίνω τον ελληνικό μου, εγώ το «στεφάνι» μου και το λιμάνι, μόνοι οι τρεις μας. Εκεί που δεν περνάει ψυχή, αράζει ξαφνικά πλοίο, και ξεχύνονται στον πεζόδρομο οι τουρίστες. Η έλευση σαρωτική αλλά και κάπως συγκινητική, αφού η απόλυτη ραστώνη, δίνει τη θέση της στην απόλυτη ενεργοποίηση ενός πληθυσμού σερβιτόρων, πωλητών και καταστηματαρχών. Περιμένουν τους τουρίστες πως και πως γιατί φέρνουν λεφτά, σωστά; Ναι. Κάπως έτσι επιβιώνει η οικονομία της χώρας μας έτσι κι αλλιώς. Μόνο που το συγκινητικό εδώ, είναι το πόσο λίγο κρατάει κάθε φορά αυτή η ξαφνική τουριστική επιδρομή, πριν δώσει ξανά τη θέση της στην απόλυτη ηρεμία. Κατεβαίνουν, κάθονται λίγες ώρες και μετά όλοι και όλα μεταμορφώνονται ξανά σε κολοκύθες, έχοντας πάρει στο σπίτι τους κάτι κοπανισμένα γυαλάκια από ιταλικό γοβάκι.
Κατάκολο Ηλείας/Photo: Shutterstock
Τα τελευταία πολλά χρόνια λειτουργεί πια σαν τουριστικό λιμάνι όπου αράζουν κρουαζιερόπλοια από Ιταλία μεριά και όχι μόνο/Photo: Shutterstock
Το Κατάκολο, εκτός από την ταπεινή ακτογραμμή του, με τα αυτοσχέδια σπιτάκια κατά μήκος και τα σχετικά ρηχά νερά, ιδανικά για family friendly μπάνια, έχει μια σειρά από επιλογές για παραλία σε απόσταση από πέντε έως είκοσι το πολύ λεπτά. Αυτές οι παραλίες έχουν γίνει το προσωπικό μου τουρνέ για βουτιές. Τις παίρνω με τη σειρά κάθε καλοκαίρι: Άγιος Ανδρέας η πιο κοντινή, Μπούκα, Άγιος Ηλίας (με τρεις πολύ οργανωμένες καντίνες), Λεβεντοχώρι και η λίγο πιο απομακρυσμένη διάσημη Κουρούτα. Στον Άγιο Ανδρέα επισκέπτομαι σταθερά τα τελευταία τέσσερα και με το «Boudoir», εστιατόριο – κοκτεϊλάδικο – καφέ και ό,τι προκύψει, με πολύ ωραία αισθητική, ξύλινα τραπεζάκια και πέργκολες, και εκπληκτική κουζίνα με ποικιλία εδεσμάτων – και τιμών -. Με δυο λόγια ξοδεύεις όσα «αντέχεις»! Το ηλιοβασίλεμα από αυτό το μαγαζί είναι για φωτογράφηση.
Τώρα άμα τύχει η μία βδομάδα της διαμονής να γίνει δύο, τότε αξίζει τον κόπο να ξανοιχτεί κανείς και ευρύτερα στο νομό. Εκεί το πράγμα δεν χρειάζεται και πολλές συστάσεις. Αρχαία Ολυμπία, ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους μαζί με το υπέροχο μουσείο του, σε μισή ώρα και κάτι απόσταση με το αυτοκίνητο. Ακόμη, οι καταρράκτες της Νεμούτας και πολλές επιλογές για εξορμήσεις στην ορεινή Ηλεία. Ουσιαστικά, διαμένοντας κανείς στο Κατάκολο, έχει την επιλογή να αράξει, να οργανώσει μία εκδρομή κάθε μέρα, ή κάτι ενδιάμεσο. Προσωπικά αράζω κοντά στον οικισμό και κάνω μία –δύο γενναίες εκδρομές το χρόνο.
Ο Γιωργής Τσουρής
Από το προσωπικό αρχείο του Γιωργή Τσουρή
Το Κατάκολο έχει σχετικά ρηχά νερά, ιδανικά για family friendly μπάνια/Photo: Από το προσωπικό αρχείο του Γιωργή Τσουρή
Πριν δεκαπέντε χρόνια λοιπόν γνώρισα τη γυναίκα μου, τη Βάλια. Αυτή μου γνώρισε το Κατάκολο. Το μέρος που περνούσε όλα της τα καλοκαίρια από μωρό. Δεκαπέντε χρόνια μετά, παντρεμένοι με δυο μωρά και ενώ μοιραζόμαστε την ίδια στέγη, ενίοτε και την ίδια θεατρική στέγη, ονειρευόμαστε να απολαμβάνουμε τα επόμενα πολλά καλοκαίρια, οικογενειακά στο αγαπημένο μας μέρος. Εκεί, που μοιραστήκαμε την πρώτη μας καλοκαιρινή εξόρμηση. Α προπό: με έναν πολύ περίεργο τρόπο, το Κατάκολο μου θυμίζει αποσπασματικά και τη δικιά μου πατρίδα, την ελεύθερη Αμμόχωστο. Κάποιο από τα επόμενα καλοκαίρια, θα φορτωθούμε όλη η φαμίλια στο πλοίο Πειραιάς – Λεμεσός και θα γνωρίσω κι αυτό το μέρος στο γιό μου και στην κόρη μου.
Photo: Από το προσωπικό αρχείο του Γιωργή Τσουρή
Πριν δεκαπέντε χρόνια λοιπόν γνώρισα τη γυναίκα μου, τη Βάλια/Photo: Από το προσωπικό αρχείο του Γιωργή Τσουρή
Στο τέλος τέλος, δεν είμαι και πολύ σίγουρος αν αγαπάω τόσο πολύ κάποια μέρη για την ομορφιά τους ή για την ομορφιά της νιότης μου που τα κατοίκησε κάποια στιγμή. Αλλά δεν έχει και πολλή σημασία. Σημασία έχει, έστω για λίγες ώρες, έστω για λίγες μέρες, να γαληνέψει λίγο η ψυχή μου, να αδειάσει λίγο το μυαλό μου, και να κάνω και καμιά βουτιά, έστω και στα ρηχά.
*Ο Γιωργής Τσουρής είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Την επόμενη σεζόν, το έργο του «Μακριά από παιδιά», στο οποίο πρωταγωνιστεί, ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης. Το θεατρικό έργο του «170 Τετραγωνικά», στο οποίο πρωταγωνιστεί, θα ανέβει ξανά, μετά από 4 sold out χρονιές, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου Ιλίσια, ενώ τον Σεπτέμβριο στο θέατρο Radiocity στη Θεσσαλονίκη. Τηλεοπτικά, θα πρωταγωνιστήσει στη νέα αστυνομική σειρά του Alpha, «Φόνοι στο Καμπαναριό» σε σκηνοθεσία Αντώνη Αγγελόπουλου.
travel.gr
