Γράφει η Κατερίνα Αναγνωτοπούλου – Σωτηροπούλου
Ο ορισμός της ημερομηνίας του γάμου σήμαινε γενική κινητοποίηση των μελών και των δύο οικογενειών, αλλά και των συγγενών και των γειτόνων. Έπρεπε να συγυριστούν τα σπίτια, να τακτοποιηθούν τα προικιά, να ραφτεί το νυφικό, να ειδοποιηθούν τα όργανα, να προετοιμαστούν τα απαραίτητα για τα τραπέζι: να γανωθούν τα καζάνια, να συγκεντρωθούν πιάτα, πηρούνια, κουτάλια, ποτήρια κλπ από συγγενικά σπίτια, να σφαχτούν αρνιά και ζυγούρια, να φτιαχτούν οι κουραμπιέδες.
Προετοιμασίες στο σπίτι της νύφης
Μια εβδομάδα πριν το γάμο οι προετοιμασίες στο σπίτι της νύφης ήταν πυρετώδεις.
Η νύφη καλούσε τις φίλες της να τη βοηθήσουν να πλύνει και να σιδερώσει τα προικιά.
· Τη Δευτέρα άρχιζε το πλύσιμο των ασπρορούχων, με χαρές και τραγούδια για τα ¨καλορίζικα¨. Έβραζαν στάχτη σε ένα καζάνι, το άφηναν να κατακάτσει και έφτιαχναν αλισίβα. Με αυτήν έπλεναν τα ρούχα για να γίνουν κατάλευκα.
Τα χοντρόρουχα τα έπλεναν στη νεροτριβή ή στο ρέμα, όπου τα στούμπαγαν με τον κόπανο για ν’ αφρατέψουν και τα υπόλοιπα τα έπλεναν στο σπίτι.
· Την Τρίτη μαζεύονταν και πάλι οι κοπέλες, φίλες και συγγενείς για να σιδερώσουν τα προικιά, που ήταν παραδοσιακά κοφτά της γιαγιάς και κεντήματα της νύφης που είχε κεντήσει με πολύ μεράκι, ενώ κερνούσαν γλυκά (χαλβά συνήθως).
· Την Τετάρτη τακτοποιούσαν τα ρούχα φτιάχνοντας το “γιούκο” .Έβαζαν δηλαδή από κάτω τα στρώματα, μετά τα ωραία παπλώματα, από πάνω τις υφαντές κουβέρτες και τα υφαντά ολόμαλλα απλάδια, που ύφαινε η κοπέλα ή η μητέρα της στον ξύλινο παραδοσιακό αργαλειό και ήταν σωστά αριστουργήματα. Πάνω από τις κουβέρτες έβαζαν τα μαξιλάρια με τις κεντημένες μαξιλαροθήκες, που στολίζονταν από πλεχτές δαντέλες φτιαγμένες από τη γιαγιά..
(Στην 1η φωτογραφία πλύσιμο προικιών στη Βαρβάσαινα το 1956)
Συνεχίζεται
