Γυμναστική μόνοι ή με παρέα; Ακόμα κι αν οι φίλοι μας δεν είναι πρωταθλητές σε κάποιο άθλημα, έστω και η μικρή ενασχόλησή τους με τη γυμναστική μπορεί να λειτουργήσει ως κινητήρια δύναμη και για τους πιο απρόθυμους φίλους τους να ασχοληθούν με την άσκηση, σύμφωνα με μελέτη
Τρεις παράγοντες – κλειδιά για να μην σταματήσετε την άσκηση
Πέντε σούπερ οφέλη της άσκησης στην υγεία
Η ρήση «δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» επιβεβαιώνεται και από νεότερη μελέτη σχετικά με το πώς επηρεάζουν οι φιλίες τη σχέση που έχουμε με την άσκηση. Σύμφωνα με τους ερευνητές από τη Στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ, οι δραστήριοι φίλοι μας μπορούν να μας παρακινήσουν να σηκωθούμε από τον καναπέ και να αθληθούμε.
Ωστόσο, διαπίστωσαν και το αντίθετο: όσο πιο καθιστική ζωή ακολουθούν οι φίλοι μας, τόσο πιο πιθανό είναι κι εμείς να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους. Τις ίδιες πιθανότητες αντιμετωπίζουν και τα πιο μοναχικά άτομα, που δεν έχουν κάποιον στον κοντινό τους περιβάλλον για να τους βάλει στην ενεργό δράση.
Η δρ Diana Thomas, καθηγήτρια στο West Point και συγγραφέας της μελέτης, ανέφερε ότι η ιδέα για τη συγκεκριμένη μελέτη προήλθε από από πραγματικές εμπειρίες των φοιτητών στην πανεπιστημιούπολη, καθώς η ερευνητική ομάδα είχε παρατηρήσει μια τάση για μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την άσκηση, σε σύγκριση με άλλες σχολές.
Η ίδια θεωρεί ότι αυτή η εξέλιξη θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής προσαρμογής εντός μιας ομάδας, όπου οι άνθρωποι θέλουν να συμμετέχουν σε δραστηριότητες που κάνουν οι άλλοι γύρω τους.
Ο κύκλος της άσκησης
Χρησιμοποιώντας δεδομένα από ετήσια τεστ φυσικής κατάστασης των φοιτητών, οι ερευνητές εξέτασαν το αποτύπωμα των κοινωνικών συναναστροφών στην αθλητική επίδοση ενός ατόμου.
Ένα στοιχείο που τους έκανε εντύπωση ήταν ότι οι πιο αργοί χρόνοι σε ένα τεστ τρεξίματος δύο μιλίων καταγράφονταν συχνά σε ζευγάρια: «Τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν ότι πολλοί από τους πιο αργούς συμμετέχοντες, οι οποίοι είναι απίθανο να είχαν πανομοιότυπα επίπεδα αερόβιας φυσικής κατάστασης, έλαβαν την κοινωνική απόφαση να τρέξουν ή να περπατήσουν μαζί στο αγώνισμα των δύο μιλίων», σημειώνουν οι ερευνητές στη μελέτη.
Τα άτομα που έλαβαν μέρος στη μελέτη χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες ανάλογα με τη φυσική τους κατάσταση: σε καθόλου δραστήριους, μέτρια δραστήριους και εξαιρετικά δραστήριους. «Οι μετρίως δραστήριοι φοιτητές ήταν η πιο σημαντική επιρροή για τους ανθρώπους που ήταν πιο καθιστικοί να γίνουν δραστήριοι και να διατηρήσουν αυτή τη συνήθεια» συμπλήρωσε η δρ Diana Thomas.
Όπως εξηγεί, όσοι δεν γυμνάζονταν καθόλου, θα ήταν πιο δύσκολο να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους, όταν τοποθετούνταν σε μια ομάδα εξαιρετικά δραστήριων ατόμων, καθώς αυτό θα φαινόταν ανέφικτο. Αν όμως συναναστραφούν με άτομα που ακολουθούν μια λιγότερο συστηματική ρουτίνα άσκησης, είναι πιθανότερο να ακολουθήσουν κι εκείνοι.
«Αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι αν έχετε ανθρώπους με μέτρια επίπεδα σωματικής δραστηριότητας, που εγκαταλείπουν με ένα συγκεκριμένο ρυθμό, αυτό θα οδηγούσε την άσκηση σε εξαφάνιση» επισήμανε.
Η… μετριότητα όμως στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο πυλώνας της συστηματικής άσκησης, καθώς χωρίς τα άτομα που αθλούνταν με μέτρια συχνότητα, σύμφωνα με το μοντέλο που εφάρμοσαν, όλοι τελικά θα σταματούσαν να ασκούνται.
www.ygeiamou.gr
