Χριστός Ἀνέστη, Ἀδελφοί,
«Σήμερον πᾶσα κτίσις ἀγάλλεται καί χαίρει, ὅτι Χριστός Ἀνέστη καί Ἄδης ἐσκυλεύθη».
Αὐτό τό χαρμόσυνον μήνυμα ἀπευθύνει ἡ Ἐκκλησία μας σήμερον, ἀδελφοί, πού ὅλα ἀποκαλύπτουν τήν λαμπροφόρον νίκην τοῦ Θεοῦ ἔναντι τοῦ ἑωσφόρου, τοῦ φωτός ἔναντι τοῦ σκότους, τῆς ζωῆς ἔναντι τοῦ θανάτου.
Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλύπτει τήν ὑπαρξιακή αὐτή διάσταση, δηλώνει τήν ἀρχή τῆς νέας δημιουργίας, τοῦ καινούργιου κόσμου πού προσφέρει ὁ Θεός στήν ἀνθρωπότητα. Ὁ καινούργιος κόσμος δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν ὀσμή τῆς φθορᾶς, τόν τρόμον τοῦ θανάτου καί τίς ἐχθρικές
ἐκδηλώσεις τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν συνάνθρωπόν του, ἀλλά εἶναι ζωή ἀγάπης, ζεστασιᾶς καί ἐλπίδας.
Ἡ Ἀνάστασις, λοιπόν, ἔχει νόημα ὄχι ἁπλῶς σάν ἱστορικό γεγονός στήν γενικότητά του, ἀλλά σάν θεῖο προσκλητήριο πού ἀφορᾶ τόν κάθε ἄνθρωπον ἰδιαίτερα. Ὅταν ὁ Θεός προσφέρει τό δῶρο τῆς ζωῆς, ἀποτελεῖ ἀσύνετη ἐκδήλωση τοῦ ἀνθρώπου νά προτιμᾶ τόν θάνατον. Ὅταν ὁ Θεός μέ τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ ξαναδημιουργεῖ τόν χαλασμένον κόσμον καί δίνει τήν δυνατότητα ἀναστάσεως τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ποία δικαίωση μπορεῖ νά ἔχη ὅποιος ἐπιμένει στήν ἀπόγνωση καί στό μηδέν;
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι μήνυμα ἐλπίδος καί ζωῆς. Τό μήνυμα αὐτό μέ τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀπευθύνεται στόν ἄνθρωπον κάθε ἐποχῆς καί μαρτυρεῖ τήν ἀνεξάρτητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος τούς καλεῖ συνεχῶς στήν ζωή καί στόν κόσμον τῆς Ἀναστάσεως. Διότι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀνατολή τοῦ ἥλιου τῆς δικαιοσύνης, πού θερμαίνει τίς καρδιές, τίς δυναμώνει στήν ἀγάπη, τίς ἐνθαρρύνει στήν ἐλπίδα.
Ἡ Ἀνάσταση ἔχει νόημα ὄχι σάν κοσμοϊστορικό καί σωτηριολογικό γεγονός, ἀλλά σάν γεγονός πού σχετίζεται ἄμεσα μέ τήν ξεχωριστή ὕπαρξη κάθε ἀνθρώπου. Ἡ ζωοποίηση ἑνός νεκροῦ ἀποτελεῖ πρόκληση γιά τό ἀνθρώπινο μυαλό, ἀλλά καί πρόσκληση ἀποδοχῆς του. Δέν εἶναι δυνατόν μετά ἀπό αὐτήν τήν πρόκληση καί συγχρόνως πρόσκληση νά μένει κανείς ἀδιάφορος καί οὐδέτερος.
Ὁ Θεός μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ξαναδημιουργεῖ τόν χαλασμένον κόσμον, δίνει τήν δυνατότητα ἀναπλάσεως τοῦ κάθε ἀνθρώπου χωρίς ἐξαίρεση. Μπροστά σ’ ἕνα ἄνοιγμα τέτοιας ἐλπίδας καί ζωῆς, θά κλείση ὁ ἄνθρωπος τά μάτια του, ὑπογράφοντας μόνος του τήν καταστροφή του; Τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως σέ κάθε ἐποχή καί στή δική μας, μαρτυρεῖ τήν ἀνεξάντλητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί μᾶς καλεῖ νά μετάσχουμε στήν καινούργια δημιουργία, στόν ἀναστάσιμον κόσμον μιᾶς ἄλλης βιοτῆς, πού εἶναι τῆς αἰωνίου ἀπαρχῆς.
Αὐτή ἡ ἄλλη βιοτή δέν ἔχει σχέση μέ τό μῖσος ἐναντίον τοῦ συνανθρώπου, ἀλλά κατά τόν ἀναστάσιμον ὕμνον ἀποτελεῖ πραγμάτωση τοῦ «ἀλλήλους περιπτυξώμεθα», δέν ἔχει σχέση μέ τόν φόβον τοῦ θανάτου, γιατί ἀπ’ αὐτόν μᾶς «ἐλευθέρωσεν ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος», δέν ἔχει σχέση μέ
τήν ἐνοχήν, διότι «συγγνώμη ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε», δέν ἔχει σχέση μέ τό σκοτάδι τῆς κακίας, διότι «νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια», τέλος δέν ἔχει σχέση μέ τήν ἀπόγνωση, ἀλλά μέ τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως «Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».
Ἄς προσπαθήσουμε, λοιπόν, νά κατανοήσουμε τήν ζωηφόρον
Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Ἄς γίνει αὐτή τό βίωμά μας.
Ἄς διαποτίζει τήν ζωή μας.
Ἄς ἀποτελεῖ τό φῶς, πού θά τήν καταυγάζει.
Ἄς ἐπαναλάβουμε καί ἐμεῖς πάντοτε μέ ἀκράδατη πίστη.
Χριστός Ἀνέστη.
Ἀληθῶς Ἀνέστη.
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα.
