Η αθεράπευτη αγάπη για τη ζωή χαρακτήριζε τον μικρό Παναγιώτη Αγγελόπουλο. Αυτή η αγάπη τού έδωσε τη δύναμη να σταθεί απέναντι και να αναμετρηθεί με το θηρίο του καρκίνου. Σχεδόν τρία χρόνια έζησε την πιο σκληρή δοκιμασία που μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του ένα παιδί.
Χθες Δευτέρα 1/04/2024, μετά από πολυήμερη νοσηλεία στην Παιδιατρική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών, ο αδυσώπητος εχθρός είπε την τελευταία λέξη και ο Παναγιώτης πέταξε στον ουρανό.
Παρ’ ότι η κατάστασή του είχε επιδεινωθεί πάρα πολύ τους τελευταίους μήνες και οι θεράποντες γιατροί του Παιδοογκολογικού Τμήματος Αγλαΐα Κυριακού του είχαν δώσει μέρες ζωής, εκείνος συνέχιζε να ζει. Λες και άκουγε τη διαρκή προσευχή της αγαπημένης του μανούλας, της Βασιλικής Κόρακα, που συνεχώς έλεγε «δεν τον έχω χορτάσει θέλω χρόνο ακόμα. Δεν μπορεί να αδειάσει τόσο γρήγορα η αγκαλιά μου. Μου έδινε ζωή και δύναμη. Ηταν η αναπνοή μου. Πάντα μου κρατούσε το χέρι και μου έλεγε ‘’θα τα καταφέρουμε’’».
Ο μικρός Παναγιώτης την Κυριακή θα γίνονταν 13 ετών. Ηταν ένα παιδί γενναίο, που έκανε όνειρα για τη ζωή του. Αγαπούσε τη μουσική και το τραγούδι. Μάθαινε πιάνο και ήθελε με τις μελωδίες του να γεμίζει χαρά τον κόσμο. Οπως χαρά σκορπούσε και στη σχολική κοινότητα του 61ου Δημοτικού Σχολείου Πατρών, όπου φοιτούσε. Ο Παναγιώτης ήταν ένα παιδί που μοιραζόταν τα πάντα με τους γύρω του. Ακόμα κι όταν ήταν ασθενής, είχε το βλέμμα του στραμμένο στους άλλους.
Παρ’ ότι έζησε τον χωρισμό των γονιών του σε μικρή ηλικία, αποτέλεσε στήριγμα για τη μητέρα του και αγκάλιασε με αγάπη και φροντίδα τον αδελφό που απέκτησε από τον γάμο της με τον Τάσο Βασιλακόπουλο, ο οποίος τον φρόντισε ως δικό του παιδί. Αλλά με την αγάπη πλαισίωσε και τα άλλα δύο αδέλφια του από τον γάμο του πατέρα του Θανάση Αγγελόπουλου, ο οποίος επίσης δεν έλειψε στιγμή από το πλευρό του γιου του.
Ο Παναγιώτης έζησε με πολλή αγάπη και φροντίδα που του πρόσφεραν απλόχερα οι γονείς του, οι γιαγιάδες και οι παππούδες του. Οι γονείς του αναζητούσαν θεραπευτική λύση σε κάθε γωνιά της γης μέχρι την τελευταία του στιγμή.
Σε όλη του την περιπέτεια είχε δίπλα του τη μεγάλη οικογένεια της «Φλόγας», όπως και τη γιατρό του Συλλόγου Αφροδίτη Γκινοπούλου, η οποία του πρόσφερε κάθε δυνατή φροντίδα τόσο κατ’ οίκον όσο και στο ΠΓΝΠ. Αξιοσημείωτη είναι και η φροντίδα που του επιφύλαξε το προσωπικό της Πανεπιστημιακής Παιδιατρικής Κλινικής με επικεφαλής τον καθηγητή Γαβριήλ Δημητρίου.
pelop.gr
