Πως μια επίσκεψη στον Πύργο έκανε έναν Ισπανό να έρθει μόνιμα Ελλάδα

Ο Iñaki Lamúa γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ισπανία. Ξαφνικά, αποφασίζει να εγκαταλείψει τα πάντα πίσω του για να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα.

“Γιατί;” και “για ποιον λόγο;” θα αναρωτηθεί κανείς, και με το δίκιο του.

Ο Iñaki είναι εδώ για να δώσει απάντηση σε όλα τα ερωτήματα και τις απορίες.

Όπως λέει ο ίδιος, μιλώντας στο NEWS 24/7, από τότε που θυμάται τον εαυτό του είχε μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα, για την κουλτούρα και τη γλώσσα.

Ο ίδιος επισκέφθηκε για πρώτη την Ελλάδα όταν ήταν ακόμη έφηβος. Συγκεκριμένα, επισκέφθηκε τον Πύργο Ηλείας.

Μετά από μεγάλη προσπάθεια, ο ίδιος έμαθε τη γλώσσα και άρχισε να ασχολείται με οτιδήποτε σχετίζεται με την Ελλάδα. Με το πέρασμα των χρόνων, άρχισε να δένεται όλο και πιο πολύ με την κουλτούρα και καθώς μεγάλωνε περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να έρθει μόνιμα στη χώρα.

Ο 27χρονος μιλά για όσα τον ενθουσιάζουν, αλλά και όσα του φαίνονται προβληματικά και του δυσκολεύουν τη ζωή.

Για παράδειγμα, ο Iñaki δηλώνει τρομοκρατημένος με τον τρόπο που οδηγούν οι Έλληνες, φοβισμένος από τα πεζοδρόμια και τις λακκούβες και σοκαρισμένος με τις υψηλές τιμές στα σούπερ μάρκετ.

Το πρώτο σοκ για τον Iñaki ήταν όταν είδε ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί στους δρόμους. “Περπατώντας στην Αθήνα, πρέπει να κοιτάζεις συνέχεια κάτω, γιατί κινδυνεύεις να καταλήξεις μέσα σε λακκούβα”.

Αλλά το πραγματικό σοκ για τον ίδιο ήρθε όταν μπήκε για πρώτη φορά πριν λίγες ημέρες σε σούπερ μάρκετ. “Είναι τρελό αυτό που συμβαίνει με την ακρίβεια. Οι τιμές είναι πάρα πολύ υψηλές σε όλα τα προϊόντα και κυρίως στα τρόφιμα”.

Τέλος, ο Iñaki μιλά για τις διαφορές και τις ομοιότητες που εντοπίζει ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ισπανία, τονίζοντας πως, ενώ οι δύο χώρες μοιάζουν αρκετά, “η Ελλάδα είναι πίσω” όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαίωμα και τις ελευθερίες.

Όλοι στην οικογένειά μου είμαστε Ισπανοί και δεν έχουμε καμία σχέση με την Ελλάδα. Οι γονείς μου αγαπούσαν την Ελλάδα, αλλά μέχρι εκεί, τίποτα παραπάνω.

Η αγάπη μου για την Ελλάδα ξεκίνησε όταν ήμουν πολύ μικρός, περίπου 3 ετών. Όπως μου έχει πει η μητέρα μου, στην τηλεόραση έπαιζε συρτάκι και εγώ ξαφνικά σηκώθηκα απ’ τον καναπέ και ξεκίνησα να χορεύω.

Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι ότι αγαπώ την ελληνική κουλτούρα. Ωστόσο, τότε κανείς δεν περίμενε την εξέλιξη αυτή, ότι δηλαδή θα μάθω ελληνικά και θα έρθω να μείνω μόνιμα σε μια άγνωστη, ξένη για μένα χώρα.

Μου άρεσε πολύ ο Πύργος, αν και όλοι λένε ότι είναι χάλια. Εγώ ξετρελάθηκα με τον Πύργο, με τους ανθρώπους και το φαγητό. Έκανα πολλούς φίλους εκεί, ήρθα κοντά με τους κατοίκους της περιοχής. Όλοι ήταν πολύ ευγενικοί, πολύ φιλόξενοι.

ΟΤΑΝ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ, ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΥΡΓΟ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.

Αγόρασα πολλά βιβλία, έμαθα το αλφάβητο, άρχισα να αναζητώ τρόπους για να μάθω τη γλώσσα όσο καλύτερα γίνεται. Επίσης, έψαξα να βρω καθηγητή ελληνικών, αλλά δεν τα κατάφερα, οπότε το πάλεψα μόνος μου.

Άρχισα, λοιπόν, να ακούω ελληνική μουσική, να παρακολουθώ ελληνικές ταινίες και εκπομπές στην τηλεόραση. Οι αγαπημένες μου εκπομπές είναι τα σόου που προσκαλούν καλλιτέχνες και τραγουδούν, χορεύουν, σαν το “Στην υγειά μας”. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στην ισπανική τηλεόραση, είναι απίστευτο.

Σιγά-σιγά έκανα φίλους, ξεκίνησα να μαθαίνω περισσότερο την κουλτούρα και αποφάσισα πως θα πρέπει να κάνω το παν, ώστε να καταφέρω να έρθω στην Ελλάδα για να ζήσω μόνιμα.

Όταν το είπα στην οικογένειά μου, στην αρχή δεν το καταλάβαιναν, διότι δεν μπορούσαν να αντιληφθούν γιατί έχω τέτοια αγάπη και τέτοια εμμονή με την Ελλάδα.

Μετά από τόσα χρόνια που μιλάω και ασχολούμαι με ό,τι έχει να κάνει με την Ελλάδα, δεν εντυπωσιάστηκε κανείς όταν τους είπα πως θα φύγω από την Ισπανία. Άλλωστε, οι συγγενείς και οι φίλοι μου με άκουγαν εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια να του λέω συνεχώς ότι θα πάω μια μέρα να ζήσω στην Ελλάδα.

Ήρθα στην Ελλάδα πριν από τρεις εβδομάδες. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα, αλλά είμαι πολύ χαρούμενος. Προσωπικά νιώθω Έλληνας, παρόλο που δεν έχω καμία συγγενική σχέση με κάποιον Έλληνα, ούτε εγώ ούτε η οικογένειά μου. Η μουσική, το φαγητό, η διασκέδαση είναι τόσο οικεία για εμένα.

Δεν βλέπω τεράστιες διαφορές ανάμεσα στις δύο κουλτούρες. Είμαστε πολύ φιλικοί και οι Ισπανοί και οι Έλληνες. Έτσι είναι και η Ιταλία. Είμαστε πολύ κοντά. Και οι Ισπανοί σε γενικές γραμμές έχουν πολύ θετική άποψη για τους Έλληνες.

Για παράδειγμα, πραγματικά με σοκάρει που μαθαίνω ότι δεν επιτρέπεται σε ομόφυλα ζευγάρια να παντρευτούν και να αποκτήσουν παιδιά. Νόμιζα ότι είναι νόμιμο, γιατί η Ελλάδα βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΣΩ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ.

Στην Ισπανία ο γάμος και η τεκνοθεσία για όλους επιτρέπεται από το 2005. Μου φαίνεται πολύ περίεργο που ο κόσμος το έτος 2024 συζητά για τέτοια θέματα, γιατί στην Ισπανία κανείς δεν μιλά για αυτά τα ζητήματα. Θεωρούνται τελείως αυτονόητα και φυσιολογικά.

Μου το λένε και οι Έλληνες φίλοι μου αυτό, όταν έρχονται στην Ισπανία. Πόσο πιο ελεύθεροι νιώθουν, σε σχέση με την Ελλάδα.

Ειδικά η Μαδρίτη είναι πολύ ανοιχτή κοινωνία. Κανείς δεν σχολιάζει κανέναν για το πώς είναι, τι φορά, ποιον αγκαλιάζει στον δρόμο, ποιον αγαπά..

Τα queer άτομα και οι γυναίκες κυκλοφορούν πιο ελεύθερα στην Ισπανία, υπάρχουν λιγότερα ταμπού και διακρίσεις.

Είναι πολύ εύκολο να πέσεις, να σκοντάψεις, να σπάσεις τα πόδια σου, με τόσες λακκούβες που υπάρχουν στην Αθήνα.

Επιπλέον, είναι πολύ περίεργο που πετάγονται δέντρα από παντού και δεν μπορούν να περπατήσουν οι άνθρωποι, ειδικά όσοι έχουν κινητικά προβλήματα. Και δεν υπάρχει γενικά προσβασιμότητα σε άτομα που κινούνται με αμαξίδια. Είναι πολύ δυσάρεστο και στενάχωρο αυτό.

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΤΟ ΠΩΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.

Έχω δίπλωμα αυτοκινήτου, αλλά φοβάμαι πάρα πολύ να οδηγήσω στους δρόμους της Αθήνας. Οι άνθρωποι στην Ελλάδα οδηγούν πάρα πολύ γρήγορα, περνάνε τα φανάρια με κόκκινο, οι περισσότεροι δεν σέβονται τους οδηγικούς κανόνες. Είναι σοκαριστικό να το βλέπεις.

Επίσης, μου φαίνεται πολύ περίεργο που οι Έλληνες δεν φορούν ζώνη και κράνος. Λίγος σεβασμός για τη ζωή δεν υπάρχει; Σώζουν ζωές το κράνος και η ζώνη, το μαθαίνουμε από το σχολείο αυτό και δεν υπάρχει περίπτωση να δεις κάποιον στην Ισπανία να οδηγεί χωρίς ζώνη.