Γράφει ο Χάρης Μικελόπουλος
To μεγάλο στοίχημα που έχει χαθεί εδώ και χρόνια, είναι η καθημερινότητα κι η ποιότητα ζωής στην πόλη.
Όπου κι αν κυκλοφορήσεις πέρα από το κέντρο, θα αντικρύσεις κάκιστους δρόμους, διαλυμένα πεζοδρόμια, ελλιπέστατο φωτισμό, οδοσήμανση, διαβάσεις ανύπαρκτες, εισόδους κι εξόδους σχολείων επικίνδυνες, έλλειψη δέντρων, άδεια ή τσιμενταρισμένα κενά που κάποτε υπήρχαν δέντρα.
Σε μια βόλτα μου από την αρχή της Ερμού ως τα Χαλικιάτικα μέτρησα περίπου 40 κενές θέσεις δέντρων, ανάλογη κατάσταση και στην Μανωλοπούλου και την Γερμανού.
Η Μητροπολίτου Αντωνίου (Πατρών) η κεντρική είσοδος της πόλης, από τις γραμμές του τρένου ως το κέντρο, χωρίς ένα δέντρο, θεοσκότεινη τις νύχτες και άθλια για μια σύγχρονη πόλη. Έλλειψη παιδικών χαρών, το πάρκο ΣΠΚ δυσλειτουργικό, άλλο πάρκο ή πνεύμονας πρασίνου και αναψυχής ,πλην του Επαρχείου, δεν υπάρχει.
Όλες οι είσοδοι, Αλφειού, Πατρών, Λαμπετίου, Κολιρίου, Ολυμπίων χωρίς καμία παρέμβαση, συντήρηση ή ανακατασκευή. Έλλειψη χώρων στάθμευσης σε μια πόλη που ασφυκτιά τις ώρες αιχμής. Αυτά κι άλλα πολλά συνθέτουν μια εικόνα καθόλου ελκυστική.
Μια εικόνα μια πόλης αφρόντιστης. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς κατευθύνσεις. Αν δεν υπάρξει μια αρχή για όλα αυτά, πως να προχωρήσεις σε άλλα;
H καθημερινότητα, είναι κάτι που μας αγγίζει όλους. Γιατί σε αυτή την πόλη ζούμε και σε αυτήν περπατάμε. Αν αναζητάμε την ανάπτυξη,πως θα την βρούμε σε ένα σπίτι που βολέψαμε σαλόνι, τραπεζαρία, κουζίνα και υπνοδωμάτια σε ένα και μόνο δωμάτιο κι αφήσαμε τα άλλα να χάσκουν;
Kάπως έτσι είναι κι η πόλη, ένα σπίτι μισό, λειψό, κι εμείς περιμένουμε ¨ξένους”…να τους τρατάρουμε που;;
