Ένα κυριακάτικο πρωινό στην κουζίνα η σύζυγος τηγανίζει αυγά.
Ο σύζυγος, αγουροξυπνημένος, ετοιμάζει τον καφέ, πίνει μια γουλιά και μετά πάει και στέκεται ακριβώς δίπλα από την σύζυγο, παρατηρώντας προσεκτικά τα αυγά.
Πίνει άλλη μια γουλιά καφέ και ξαφνικά αρχίζει να φωνάζει πανικόβλητος:
– Πρόσεχε, πρόσεχε! Βάλε κι άλλο βούτυρο! Θεούλη μου! Έχεις βάλει πολλά μαζί στο τηγάνι! Πάρα πολλά! Γύρνα τα.
– Γύρνα τα τώρα! Χρειάζονται κι άλλο βούτυρο. Μα που θα βρούμε κι άλλο βούτυρο; Ωραία…
– Μη, πρόσεχε θα σου ΚΟΛΛΗΣΟΥΝ! Προσεχτικά… προσεχτικά! Σου είπα ΠΡΟΣΕΧΕ! Ποτέ δεν μ’ακούς εμένα… ποτέ! Γρήγορα γύρνα τα ΓΡΗΓΟΡΑ!
– Είσαι τρελή; Τα έχεις παίξει; Μην ξεχάσεις να τα αλατίσεις, όλο το ξεχνάς το αλάτι… Βάλε αλάτι, αλάτι! Βάλε αλάτι σου είπα!
Η γυναίκα έχει μείνει αποσβολωμένη.
– Τι έπαθες άνθρωπε μου; Τι φωνάζεις μέσα στο αυτί μου;
Ο σύζυγος ξαφνικά ηρεμεί τελείως και απαντάει…
– Σε πείραξε μήπως αγάπη μου; Όταν οδηγώ και μου τα πρήζεις… καλά είναι;;
