Tρεις μπογιατζήδες ένας Αλβανός ένας Γερμανός και ένας Έλληνας πέθαναν και πάνε στον Παράδεισο.
Ο Άγιος Πέτρος τους άνοιξε την Πόρτα.
«Καλώς τα παιδιά! Και είχα… ανάγκη απ’την ειδικότητά σας! Θέλω να βάψω την Πόρτα του Παράδεισου για πέστε μου πόσα θέλετε να την βάψετε;»
«600 ευρώ» λέει ο Αλβανός
«Μπα! 600; Και πως τα λογάριασες»
«Ε, να 200 για μένα 200 εφορία και ένσημα και 200 τα υλικά»
«Εσύ λέει του Γερμανού πόσα θέλεις ;»
«900 ευρω = 300 για μένα 300 εφορία και ένσημα 300 τα υλικά»
«Εσύ», λέει του Έλληνα «ποσά θέλεις;»
«Είμαι πολύ πιο ακριβός αλλά μας συμφέρει όλους και θα πάρω τη δουλειά»
«Δηλαδή πόσο ζητάς;» ρωτάει ο Αγ. Πέτρος.
«3 χιλιαρικάκια»
«3.000. Εσύ είσαι τρελός παιδί μου;»
Αναστέναξε ο Ελληνας με την αμάθεια…
Με εντελώς κουρασμένο ύφος, παίρνει παραμάσχαλα τον Αγιο Πέτρο και του εξηγεί:
«Ελα πιο κοντά να μην μας ακούν… Δημιουργική λογιστική δεν σας μαθαίνουν
εδώ ρε παιδιά; Φαντασία δεν έχετε; Aκουσε να δεις αφού πρέπει να το εξηγώ κιόλας:
3.000 = 1.000 για σένα 1.000 για μένα 400 για τον Γερμανό να κάνει πέρα 600 που
ζήτησε ο Αλβανός. Ο Αλβανός θα βάψει την πόρτα με υπεργολαβία από εμένα.
Στην πατρίδα μου, όποιος δίνει τη χαμηλότερη προσφορά, στο τέλος αυτός
κάνει τη δουλειά και παίρνει όσα ζήτησε απ’ την αρχή.
Είτε υπογράφει τη σύμβαση ο ίδιος ή κάποιος άλλος.
Επιπλέον, ο Γερμανός θα πάρει 400 για κάτι που δεν έκανε.
Οπότε σε παίρνει να τον απειλήσεις πως θα αποκλειστεί από μελλοντικές δημοπρασίες αν δεν σου αλλάξει το πόμολο σαν δωρεά. Θα το κάνει, δεν υπάρχει περίπτωση να αρνηθεί αφού έτσι βάζει πόδι στην επιτροπή δημοπρασιών.
Ετσι μένουν ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ευχαριστημένοι.
Και ο Γερμανός, και ο Αλβανός, και εγώ, και εσύ, και ο Παράδεισος, και το
αφεντικό σου που θα δει βαμμένη πόρτα καινούργιο πόμολο εκτός σύμβασης.
Πες μου τώρα, έχεις κανένα λόγο να μη μου δώσεις τη δουλειά;»
