Το Κτήμα Μερκούρη
Γράφει η Κατερίνα Αναγνωστοπούλου Σωτηροπούλου
Βρίσκεται στο Κορακοχώρι δίπλα στη θάλασσα. Το 1860 ένας ανήσυχος εικοσάχρονος από τη Δίβρη, ο Θεόδωρος Μερκούρης, αποκτά το Κτήμα και το καλλιεργεί με σταφίδες (όπως όλη τότε η περιοχή). Το 1870 έχουμε την κατασκευή της οικογενειακής κατοικίας και των πρώτων κτιριακών εγκαταστάσεων, ενώ κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, ενός νέου, σύγχρονου οινοποιείου και ενός ελαιοτριβείου.
Η σταφιδική κρίση που κατέστρεψε τον Πύργο προκαλούν στο Κτήμα βαθύτατη οικονομική κρίση και στον δημιουργό του ημιπληγία και τελικά θάνατο. Έτσι ο γιος του Λεωνίδας Μερκούρης εγκαταλείπει τις σπουδές του για ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το Κτήμα, ξεχερσώνει τη μονοκαλιέργεια της σταφίδας και μεθοδικά μεταμορφώνει την περιοχή σε ελαιώνες, μορεώνες, σιτοχώραφα και κριθαροχώραφα. Ακολουθεί, λίγα χρόνια αργότερα, η εγκατάσταση του πρώτου αμπελώνα με μοσχεύματα της ποικιλίας «Ρεφόσκο» που εισάγονται από την βόρεια Ιταλία. Το 1930 ο Λεωνίδας Μερκούρης κατασκευάζει ένα σύγχρονο για την εποχή του οινοποιείο, με υπόγειες δεξαμενές 300 t περίπου, το οποίο θα παραμείνει σε λειτουργία μέχρι το έτος 1960.
Ο Λ. Μερκούρης πεθαίνει το 1936 και τη διαχείριση αναλαμβάνει η πρωτότοκη κόρη του Μαρία σε ηλικία μόλις 21 χρόνων, η οποία καλείται να αντιμετωπίσει τη μεγάλη κρίση που έφερε ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος και στο Κτήμα. Το 1945 παντρεύεται τον Χαράλαμπο Κανελλακόπουλο (αργότερα δήμαρχο Πύργου) και αποκτά δυο γιους το Βασίλη και το Χρίστο, που σήμερα συνεχίζουν με επιτυχία την οικογενειακή παράδοση.
Ο Λ. Μερκούρης πεθαίνει το 1936 και τη διαχείριση αναλαμβάνει η πρωτότοκη κόρη του Μαρία σε ηλικία μόλις 21 χρόνων, η οποία καλείται να αντιμετωπίσει τη μεγάλη κρίση που έφερε ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος και στο Κτήμα. Το 1945 παντρεύεται τον Χαράλαμπο Κανελλακόπουλο (αργότερα δήμαρχο Πύργου) και αποκτά δυο γιους το Βασίλη και το Χρίστο, που σήμερα συνεχίζουν με επιτυχία την οικογενειακή παράδοση.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, το κρασί του κτήματος γίνεται αντικείμενο εξαγωγής στην Ευρώπη. Καΐκια της εποχής αράζουν στο μικρό όρμο του κτήματος για να φορτώσουν τα γεμάτα με κόκκινο μπρούσκο κρασί δρύϊνα βαρέλια, με προορισμό το λιμάνι της Τεργέστης. Παράλληλα, ο αμπελώνας τροφοδοτεί την ευρύτερη περιοχή με μοσχεύματα της ποικιλίας Refosco ή «Μερκούρη», όπως αυτή θα γίνει τοπικά γνωστή.
Από το 1987, με την 3η και 4η γενιά της οικογένειας αρχίζει μια νέα, συστηματική προσπάθεια για την αναβίωση της οινοπαραγωγικής δραστηριότητας του κτήματος με παραγωγή τυποποιημένων κρασιών. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας εκσυγχρονίζονται και επεκτείνονται οι παλιές εγκαταστάσεις του οινοποιείου και ανανεώνονται οι αμπελώνες με νέες φυτεύσεις. Παράλληλα παράγει ένα εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο από το φυτεμένο με την ποικιλία Κορωνέϊκη ελαιώνα του.
Σήμερα δραστηριοποιείται στη λειτουργία του η 4η και η 5η γενιά.
Από το 1987, με την 3η και 4η γενιά της οικογένειας αρχίζει μια νέα, συστηματική προσπάθεια για την αναβίωση της οινοπαραγωγικής δραστηριότητας του κτήματος με παραγωγή τυποποιημένων κρασιών. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας εκσυγχρονίζονται και επεκτείνονται οι παλιές εγκαταστάσεις του οινοποιείου και ανανεώνονται οι αμπελώνες με νέες φυτεύσεις. Παράλληλα παράγει ένα εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο από το φυτεμένο με την ποικιλία Κορωνέϊκη ελαιώνα του.
Σήμερα δραστηριοποιείται στη λειτουργία του η 4η και η 5η γενιά.
Το Κτήμα Μερκούρη εκτός από την πολύμορφη συμβολή του στην οικονομική ζωή της Ηλείας συμβάλει και στην πολιτισμική ανάπτυξη της περιοχής. Έτσι το κτήμα επισκέπτονται τουρίστες από τα κρουαζιερόπλοια του Κατάκολου, αλλά και σχολεία και φοιτητές οι οποίοι φιλοξενούνται στα πλαίσια μαθημάτων τους, ενώ πραγματοποιούνται επιστημονικά συνέδρια!
