Γράφει η Κατερίνα Αναγνωστοπούλου-Σωτηροπούλου
Ένα από τα πράγματα που πιθανώς έχουν μείνει αναλλοίωτα από τότε που ήσουν παιδί μέχρι σήμερα είναι το σπίτι της γιαγιάς. Εκεί πιθανότατα έκανες τα πρώτα σου βήματα, έβγαλες το πρώτο σου δόντι και έριξες την πρώτη σου ρουκέτα γάλακτος στο κατάλευκο σεμαίν της γιαγιάς σου.
Εκεί όλα ήταν επιτρεπτά κι εφικτά. Το «όχι» και το «μη» ακουγόταν σε σπάνιες περιπτώσεις.
Μόλις περάσεις το κατώφλι χώνονται στα ρουθούνια σου απίστευτες μυρωδιές καλομαγειρεμένων φαγητών. Φυσικά πάντα υπάρχει παραδοσιακό γλυκό στο σπίτι, ακουμπισμένο πάνω στο πλαστικό προστατευτικό στο τραπέζι της κουζίνας, αυτό που απλώνεται πάνω απ’ το φλοράλ τραπεζομάντιλο. Δίπλα απ’ το γλυκό υπάρχει πάντα η φρουτιέρα, με φρούτα εποχής, τα οποία υποχρεωτικά θα φας μετά το γεύμα. Αν υπάρχουν πορτοκάλια, θα πιεις ένα ποτήρι επιτόπου, για να μην φύγουν οι βιταμίνες. Επίσης δεν λείπει το κουτί με τα βουτήματα. Αυτό το κλασσικό τσίγκινο κουτί μόλις τελειώσουν τα βουτήματα θα φιλοξενήσει στο εσωτερικό του τα ραφτικά (κλωστές, βελόνες, κλπ).
Στο σαλόνι εδώ και χρόνια στέκει αγέρωχη η τεράστια τηλεόραση, όχι σε μήκος, αλλά σε φάρδος. Ναι, εννοούμε την παλιά τηλεόραση, αυτή με το εκτόπισμα. Συνοδεύεται από το τηλεκοντρόλ μέσα στο φθαρμένο σελοφάν.
Διάσπαρτες σε όλο το σπίτι και κυρίως πάνω σε καθρέφτες υπάρχουν φωτογραφίες απ’ την παιδική ή βρεφική σου ηλικία.
Ανοίγεις τον καταψύκτη κι αντικρίζεις την αγαπημένη σου συσκευασία παγωτού. Βγάζεις μπολ, βγάζεις κουτάλι, ανοίγεις, τι να δεις; Κατεψυγμένα φασολάκια!
Φυσικά όλες οι επιφάνειες του σπιτιού καλύπτονται με σεμαίν. Κάθε γιαγιά που θέλει να θεωρείται ευυπόληπτη οφείλει να έχει συλλογή που έχει πλέξει με τα χεράκια της.
Αυτά τα πράγματα μπορεί να αντανακλούν μια άλλη εποχή και μια εντελώς διαφορετική νοοτροπία, αλλά συνθέτουν έναν άνθρωπο που αγαπάς πολύ.
Το σπίτι της γιαγιάς είναι εκεί που βρίσκουμε απομεινάρια της παιδικότητας των γονιών μας και του ξεκινήματος της δικής μας ζωής…
