Τα αρχαία χειρόγραφα που περιγράφουν λεπτομερώς τα γεγονότα κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πιστεύεται ότι περιέχουν στοιχεία από «πρώτο χέρι» για τη ζωή και το θάνατο του Ιησού Χριστού.
Η Καινή Διαθήκη της Βίβλου αναφέρει ότι ο Πόντιος Πιλάτος, ο Ρωμαίος κυβερνήτης της Ιουδαίας, καταδίκασε τον Ιησού σε σταυρικό θάνατο.
Ο Τάκιτος αναφέρεται στον διωγμό των οπαδών του Χριστού, οι οποίοι εξαπλώνονταν στη Ρώμη από την Ιουδαία, γράφοντας πως «έγινε σύλληψη όλων όσοι δήλωναν ένοχοι ότι ήταν χριστιανοί».
‘Καλυμμένοι με δέρματα άγριων ζώων, τους έσκιζαν τα σκυλιά και πέθαιναν, ή τους κάρφωναν σε σταυρούς, ή τους καταδίκαζαν στις φλόγες και τους έκαιγαν, για να χρησιμεύουν ως νυχτερινός φωτισμός, όταν έληγε το φως της ημέρας’, αναφέρει το απόσπασμα.
Όπως λέει η Βίβλος, πριν από 2.021 χρόνια ένα παιδί με το όνομα Ιησούς γεννήθηκε σε μια άγνωστη πόλη στην άκρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και σκοτώθηκε 33 χρόνια αργότερα.
Ενώ οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι ήταν ένα πραγματικό πρόσωπο, υπάρχει σημαντική συζήτηση σχετικά με τη θεϊκότητά του.
Υποστηρίζουν ότι οι διδασκαλίες του Ιησού για την αγάπη και τη συγχώρεση και ο βίαιος θάνατός του οδήγησαν τους οπαδούς του να σχηματίσουν μια νέα πίστη που έγινε ο Χριστιανισμός.
Ενώ τα χειρόγραφα ήταν γνωστά εδώ και καιρό, οι λεπτομέρειες που περιέχονται σε αυτά εμφανίστηκαν πρόσφατα στο διαδίκτυο και έγιναν δεκτές με ικανοποίηση από όσους έχουν χριστιανική πίστη.
Ο Τάκιτος, το πλήρες όνομα του οποίου ήταν Πούμπλιος Κορνήλιος Τάκιτος, έζησε περίπου από το 56 μ.Χ. έως το 120 μ.Χ. και θεωρείται ευρέως ότι ήταν από τους σημαντικότερους Ρωμαίους ιστορικούς.
Ενώ τα χειρόγραφα ήταν γνωστά εδώ και πολύ καιρό, οι λεπτομέρειες που περιέχονται σε αυτά εμφανίστηκαν πρόσφατα στο διαδίκτυο και έγιναν δεκτές με ικανοποίηση από όσους έχουν
Βασίστηκε σε επίσημα αρχεία, διαδικασίες της Συγκλήτου και μαρτυρίες από πρώτο χέρι για να συντάξει τα «Annals», τα οποία είναι γνωστά για την κριτική και ενίοτε κυνική οπτική τους για τη ρωμαϊκή πολιτική, καθώς δεν απέφευγε να θεωρεί τους αυτοκράτορες διεφθαρμένους και τυράννους.
Η Βίβλος αναφέρει ότι ο Ιησούς συνελήφθη από Ρωμαίους στρατιώτες μετά τον Μυστικό Δείπνο και οδηγήθηκε ενώπιον του Άννα, του πρώην αρχιερέα.
Στη συνέχεια δικάστηκε από τον σημερινό αρχιερέα, τον Καϊάφα, ενώπιον του ανώτατου ιουδαϊκού διοικητικού συμβουλίου και δικαστηρίου, όπου καταδικάστηκε για βλασφημία.
Επειδή το δικαστήριο και ο αρχιερέας δεν είχαν την εξουσία να διατάξουν την καταδίκη σε θάνατο, ο Ιησούς οδηγήθηκε στον Πιλάτο.
Το Λουκάς 23:16-24 αναφέρει ότι ο Πιλάτος δίστασε να καταδικάσει τον Ιησού σε θάνατο, λέγοντας ότι «τίποτα δεν έκανε αυτός ο άνθρωπος που να αξίζει τον θάνατο. Γι’ αυτό θα τον μαστιγώσω και θα τον αφήσω να φύγει».
Ωστόσο, το πλήθος ξέσπασε σε οργή, φωνάζοντας «Σκότωσέ τον».
Αφού φώναξε τρεις φορές ότι ο Ιησούς δεν είχε διαπράξει έγκλημα, ο Πιλάτος ενέδωσε στο αίτημα του πλήθους και ‘επέβαλε την ποινή στον Ιησού που ζητούσαν’.
Και ο Τάκιτος μοιράστηκε μερικές από αυτές τις λεπτομέρειες στα «Χρονικά».
Το απόσπασμα, ωστόσο, επικεντρώθηκε περισσότερο στα γεγονότα που ακολούθησαν, συγκεκριμένα στους οπαδούς του Χριστού που μετακινήθηκαν στη Ρώμη .
Ο πρώτος διωγμός των Χριστιανών που οργανώθηκε από τη ρωμαϊκή κυβέρνηση έγινε υπό τον Νέρωνα, ο οποίος κυβέρνησε περίπου 21 έως 24 χρόνια μετά τη σταύρωση του Ιησού.
Ο Νέρωνας χρησιμοποίησε τη Μεγάλη Πυρκαγιά της Ρώμης ως μέρος του σχεδίου του για να σταματήσει την εξάπλωση της πίστης.
Η Μεγάλη Πυρκαγιά της Ρώμης ξεκίνησε στις 19 Ιουλίου του 64 μ.Χ., πιθανότατα ξεκίνησε από καταστήματα κοντά στο Circus Maximus, γεμάτα με εύφλεκτα εμπορεύματα, και εξαπλώθηκε γρήγορα λόγω των ισχυρών ανέμων και της εύφλεκτης, πυκνοδομημένης δόμησης της πόλης.
Η πυρκαγιά μαινόταν για έξι ημέρες και επτά νύχτες, καταστρέφοντας ή προκαλώντας ζημιές σε 10 από τις 14 συνοικίες της Ρώμης, σύμφωνα με ερευνητές του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο.
Και η πυρκαγιά σκότωσε εκατοντάδες ανθρώπους, άφησε χιλιάδες άστεγους και κατέστρεψε τα δύο τρίτα της Ρώμης.
Εκείνη την εποχή, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία λάτρευε θεούς και πρόσθετε περισσότερες ξένες θεότητες στο θρησκευτικό της σύστημα και ορισμένοι ιστορικοί υπέθεσαν ότι η εισροή των χριστιανών εμφανίστηκε ως απειλή.
Ο Τάκιτος έγραψε πώς ο Νέρωνας κατηγόρησε ψευδώς τους Χριστιανούς, θέτοντας σε εφαρμογή το σχέδιό του.
‘Ο Νέρωνας επισώρευσε την ενοχή και επέβαλε τα πιο εκλεκτά βασανιστήρια σε μια τάξη που μισούσε για τις βδελυρότητές της, οι οποίοι ονομάζονταν Χριστιανοί από τον πληθυσμό’, αναφέρεται στο απόσπασμα.
Οι συλληφθέντες σταυρώνονταν στους πολυτελείς κήπους του Νέρωνα για να ‘εκτεθούν ως παράσταση στο τσίρκο’.
‘Ανακατευόταν με τον λαό με τη στολή του αρματολού ή στεκόταν σε άρμα ή σαν να ήταν καλλιτέχνης ή σαν θεατής των σκληρών αγώνων’, περιγράφει ο Τάκιτος.
‘Ως εκ τούτου, ακόμη και προς το παρόν, αν και η δεισιδαιμονία είχε για λίγο αναχαιτιστεί, ξέσπασε και πάλι και κέρδισε έδαφος, όχι μόνο στην Ιουδαία, την πρώτη πηγή του κακού, αλλά ακόμη και στην ίδια τη Ρώμη’.
Ένας άλλος ιστορικός, ο Φλάβιος Ιώσηπος, έγραψε ένα βιβλίο για την ιουδαϊκή ιστορία, στο οποίο υπάρχει ένα απόσπασμα που έχει ως εξής: «Περίπου εκείνη την εποχή ήταν ο Ιησούς, ένας σοφός άνθρωπος, αν είναι νόμιμο να τον αποκαλέσουμε άνθρωπο. Διότι αυτός ήταν πράττων θαυμαστά έργα, διδάσκαλος των ανθρώπων εκείνων που δέχονται με ευχαρίστηση την αλήθεια».
Ο Φλάβιος ήταν ένας Ιουδαίος ιστορικός που αργότερα έγινε Ρωμαίος πολίτης. Έζησε από το 37 έως περίπου το 100 μ.Χ.
Το Testimonium Flavianum αποτελεί μέρος των Αρχαιοτήτων των Εβραίων, που περιλαμβάνει 20 βιβλία που περιγράφουν λεπτομερώς την ιστορία της περιοχής και των Εβραίων, ξεκινώντας από την Παλαιά Διαθήκη μέχρι τον Εβραϊκό Πόλεμο.
Στο Testimonium Flavianum γράφει: «Ο Πιλάτος τον καταδίκασε να σταυρωθεί και να πεθάνει. Όμως εκείνοι που είχαν γίνει μαθητές του δεν εγκατέλειψαν τη μαθητεία του.
‘Ανέφεραν ότι τους είχε εμφανιστεί τρεις ημέρες μετά τη σταύρωσή του και ότι ήταν ζωντανός.
‘Κατά συνέπεια, ήταν ίσως ο Μεσσίας, για τον οποίο οι προφήτες διηγήθηκαν θαύματα.
Ωστόσο, ορισμένοι μελετητές έχουν απορρίψει τα γραπτά, λέγοντας ότι πρόκειται για ύστερη χριστιανική πλαστογραφία.
