Με βαριά καρδιά οδεύουν λοιπόν οι Έλληνες προς τις κάλπες, εντονότατα απογοητευμένοι από το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του. Όλα δείχνουν ότι μάλλον κανείς από τους δύο κεντρικούς μονομάχους δεν θα καταλάβει τη θέση του πρωθυπουργού… Έτσι πολυδιασπασμένο που είναι το κομματικό σύστημα. Και με τις αφόρητες πιέσεις που ασκούνται κι από το εξωτερικό κι από το …εσωτερικό για “οικουμενικό” σχήμα κ.τ.λ.
Οι δημοσκοπήσεις προδιαγράφουν μια επόμενη Βουλή …κόλαση (χειρότερη κι από τις προηγούμενες φορές), δείχνουν μία πολύ θολή ατμόσφαιρα, και το κλίμα έξω στην κοινωνία είναι …Μαίου 2012!
Η αποχή θα είναι πολύ μεγάλη – κι όσο μεγαλύτερη είναι τόσο μικρότερο ποσοστό θα πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, γιατί από τέτοιους ψηφοφόρους τον Ιανουάριο απαρτίζεται η τωρινή αποχή κατά τη μεγάλη πλειοψηφία της – και γενικότερα για το σχηματισμό νέας κυβέρνησης, θα απαιτηθεί η σύμπραξη σίγουρα περισσότερων των δύο κομμάτων.
Για περισσότερα χρειάζεται αναμονή, αφού μέχρι τις εκλογές απομένουν ακόμη αρκετές ημέρες και πολλά μπορούν να συμβούν μέσα στο θολό κλίμα. Μεσολαβούν και δύο ντιμπέιτ που δεν ξέρουμε τι εντυπώσεις θα δημιουργήσουν. Και φυσικά επειδή ζούμε στην Ελλάδα, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι “φίδια” πρόκειται να βγουν σε πόλεμο φθοράς που συνήθως γίνεται στις προεκλογικές περιόδους και ιδίως όταν η μάχη είναι (ή φαίνεται) αμφίρροπη.
Ενώ είναι αμφίβολο και κατά πόσο θέλουν να ΚΥΒΕΡΝΗΣΟΥΝ (αυτό ουσιαστικά δεν το θέλουν αυτή την εποχή) κι όχι απλά να είναι ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ (αυτό το θέλουν όλοι και διακαώς)…
Βέβαια, για το μόνο που συνεχίζουν να ΜΗΝ συζητούν οι εκπρόσωποι των κομμάτων είναι για τα πραγματικά και καθημερινά προβλήματα των πολιτών και πρωτίστως της οικονομίας.
Κατηγορούν το ένα το άλλο για το μνημόνιο και καμμία συζήτηση δεν γίνεται για τα συγκεκριμένα μέτρα που αυτό προβλέπει και το κυριότερο πως και από ποιούς θα εφαρμοστούν.
Πέρα από γενικότητες που ξεκινούν από το πόσο επώδυνο είναι και φθάνουν μέχρι τη βαρβαρότητα που περικλείει, ουδείς από αυτούς που ζητούν τη ψήφο μας μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει τι ακριβώς πρέπει να περιμένουμε, να μας προετοιμάσει για τις επιπτώσεις που θα υπάρξουν και να προτείνει τρόπους επιβίωσης – γιατί περί επιβίωσης πρόκειται.
Και έχουμε πει έτσι κι αλλιώς από προηγούμενες αναφορές μας ότι ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ…
Από τη δημόσια συζήτηση απουσιάζουν παντελώς οι συγκεκριμένες προτάσεις π.χ. για την αντιμετώπιση της ανεργίας, που είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα και το οποίο τους επόμενους μήνες θα ενταθεί.
Κανένας διάλογος δεν γίνεται και καμμία δέσμευση δεν αναλαμβάνεται για τα φλέγοντα θέματα της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της ανάπτυξης, για τη συνεχή μείωση της φοροδοτικής ικανότητας, τη συνεχή πτώση της κατανάλωσης, το αθρόο κλείσιμο μικρομεσαίων αλλά και μεγαλύτερων επιχειρήσεων, το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό, το μεταναστευτικό, το ξεχαρβάλωμα στην παιδεία και την υγεία…
Ο “νέος” ΣΥΡΙΖΑ
Ο Τσίπρας έχει το …θέμα που σχετίζεται με τον τρόπο που πρέπει να αιτιολογήσει τη στροφή του ιδίου και του κόμματός του στον ρεαλισμό. Το πως θα ενταχθεί σ’ ένα κυβερνητικό πρόγραμμα του και πως οι μεταρρυθμίσεις και τα μέτρα που συμφωνήθηκαν με τους εκβιαστές – δανειστές θα μπορέσουν να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Πρέπει να βρει άλλο τρόπο – γιατί ακόμα δεν το έχει κάνει – για να δικαιολογήσει την πολιτική στροφή που έκανε. Και ο μόνος ορθός τρόπος είναι να βγει επιθετικά να την υπερασπίσει, και όχι απλά να προσπαθεί να δικαιολογείται για τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ και ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΟ εκβιασμό που υπέστη για να υπογράψει.
Για να πάρει έτσι μια δεύτερη ευκαιρία (που πολλοί ακόμα πιστεύουν ότι δικαιούται για να δοκιμαστεί στην κυβέρνηση, χωρίς τον επτάμηνο 24ωρο βραχνά της “συμφωνίας ή επίσημης χρεοκοπίας”, κ.τ.λ.).
– Τα ψηφοδέλτια που θα εμφάνιζε, έπρεπε να μπορούν να ενισχύσουν την εικόνα του ρεαλιστή και μετατοπιζόμενου προς πραγματιστικές απόψεις της πολιτικής ζωής, ηγέτη. Ειδικά μετά τη …λυτρωτική διάσπαση (έχω κάνει και προηγούμενες ξεκάθαρες αναφορές σε αρθρογραφία ακόμα και πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου – ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ και ΕΔΩ – http://www.iliaoikonomia.gr/%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B5-%CF%81%CE%B5-%CF%84%CE%B9-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B5-%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B9-%CE%BA%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9/ )…
Αυτό ΔΕΝ έγινε. Και στη διαλυμένη κομματικά Κουμουνδούρου με τα διαλυμένα και ανύπαρκτα “όργανα” σχεδόν σε όλη τη χώρα, περισσότερο ενδιαφέρθηκαν να συμπληρώσουν τις λίστες (ξανά) με πρόσωπα από τον αποδεκατισμένο, λόγω και της διάσπασης, αρχικό πυρήνα του 4% και όχι να αποτελέσουν αυτές μια κάποια έναρξη νέας μεγάλης Προοδευτικής και Ριζοσπαστικής Παράταξης. Την οποία άλλωστε, όπως λέει ο ίδιος και οι στενοί του συνεργάτες, θέλει να ιδρύσει αμέσως μετά τις εκλογές μέσα από ένα μαζικό και ανοιχτό συνέδριο…
Θα περίμενε κανείς ότι μετά τις συνταρακτικές εξελίξεις του καλοκαιριού του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε απαλλαγεί από τις τόσες κομματικές αγκυλώσεις. Τελικά όμως αποδεικνύεται ότι πιο εύκολα υπέγραψε το μνημόνιο, παρά απαλλάσσεται από την – κακώς εννοούμενη – κομματικότητά του.
* * * Υπάρχει και ένα ανέκδοτο της δεκαετίας του ’80 που δείχνει πόσο δύσκολο είναι συνήθως να απαγκιστρωθεί η αριστερά από αυτή τη λογική.
“Ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, επισκέπτεται την Αμερική για σκληρές διαπραγματεύσεις με τον νεοεκλεγέντα τότε Ρόναλντ Ρήγκαν. Μετά το τέλος των επίσημων συναντήσεων, οι δύο ηγέτες αποφασίζουν να χαλαρώσουν και ο Ρήγκαν ξεναγεί τον Μπρέζνιεφ σε ένα μοντέρνο οίκο ανοχής. Ο Σοβιετικός ηγέτης μένει κατενθουσιασμένος και υπόσχεται στον αμερικανό ομόλογό του πως όταν επιστρέψει στη Μόσχα θα κάνει ένα αντίστοιχο οίκο ανοχής αλλά πολύ καλύτερο. Επιστρέφοντας στη Μόσχα δίνει εντολή σε έμπιστα κομματικά στελέχη της Κεντρικής Επιτροπής να φτιάξουν ένα υπερπολυτελή οίκο ανοχής για να δείξουν την ανωτερότητα της Σοβιετικής Ένωσης απέναντι στην Αμερική και στο θέμα αυτό.
Μετά από δύο μήνες ο οίκος ανοχής είναι έτοιμος αλλά δεν πάει και …πολύ καλά σε επισκέψεις.
Παίρνει λοιπόν τον Ρήγκαν τηλέφωνο για να ζητήσει τη συμβουλή του. Ο Ρήγκαν τον ρωτάει αν έφτιαξε το μαγαζί αρκετά πολυτελές ή τσιγκουνεύτηκε. Ο Μπρέζνιεφ αφού συμβουλεύεται το Πολιτικό Γραφείο, του απαντά πως πραγματικά πρόκειται για ένα υπερπολυτελές πρότζεκτ. Ο Ρήγκαν ρωτάει μήπως υπάρχουν θέματα καθαριότητας και ο Μπρέζνιεφ πάλι αφού συμβουλεύεται το πολιτικό γραφείο απαντάπως έχει γίνει πολύ προσεκτική δουλειά. Στο τέλος ο Ρήγκαν ρωτάει με απόγνωση «έχεις καλές πουτάνες ή δευτεράντζες;».
Ο Λεονίντ επαναλαμβάνει το ερώτημα στο Πολιτικό του γραφείο για να πάρει την απάντηση «Φυσικά σύντροφε Γενικέ Γραμματέα. Τις καλύτερες, είναι εβδομήντα χρόνια μέλη του κόμματος όλες τους”…
(Απαραίτητη διευκρίνιση – Η κριτική δεν αφορά στις προσωπικότητες των νυν υποψηφίων, οι οποίοι μπορεί να είναι πολύ συμπαθείς και προσωπικά και γενικά, και τίμια κομματικά στελέχη επί σειρά ετών, αλλά την λογική που διαπνέει την συγκρότηση του ψηφοδελτίου…).
Η πληγή (της χώρας) που όλο και ανοίγει…
Επίκαιρη και πολύ μεγάλη πληγή του Τσίπρα και της απερχόμενης κυβέρνησης ασφαλώς είναι (και) το Μεταναστευτικό.
Μπορεί να μην ευθύνεται η κυβέρνηση σε ότι αφορά την έξαρση του φαινομένου, κι άλλωστε από τους προηγούμενους είχε ξεκινήσει το κακό του “ξεχαρβαλώματος” (π.χ. το δήθεν …δεξιό κόμμα που ήταν η ΝΔ – εδώ γελάμε πολύ…), όμως οι κάκιστοι χειρισμοί από την αρμοδία υπουργό κυρα-Τασία Χριστοδουλοπούλου ήταν το “κάτι άλλο”.
Και σωστά βέβαια αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό έως και ανοιχτή αμφισβήτηση ακόμη και από κυβερνητικούς παράγοντες, όπως ο συναρμόδιος για την αντιμετώπιση του προβλήματος, υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης (που δεν τον λες και …δεξιό ή …εθνικιστή κ.τ.λ.).
Οι καθημερινές απαράδεκτες και ΤΡΑΓΙΚΕΣ εικόνες με τους λαθρομετανάστες στα πνιγμένα παραμεθόρια νησιά και την πρωτεύουσα, πέραν της όποιας συμπαθείας για τη δυστυχία μερικών γυναικόπαιδων από αυτούς, αναμφισβήτητα πλήττουν πολύ την κυβερνητική εικόνα και προκαλούν δικαιολογημένη πλέον ανησυχία ακόμη και σε …προοδευτικούς πολίτες.
Και με την ευκαιρία πρέπει να αναφερθεί ότι: Στην Ελλάδα των ταμπού και της δήθεν αριστερόστροφης διανόησης περί διεθνισμού κ.τ.λ., δεν άργησε να εκδηλωθεί εδώ και κάποια χρόνια το πρώτο κύμα συμπάθειας υπέρ των Αφγανών και Ινδών των φαναριών. Υπέρ των Πακιστανών που παράνομα ζουν στο κέντρο της Αθήνας και των Σομαλών και των Γεωργιανών που ανενόχλητα θα πρέπει να κατατρομοκρατούν τους …Έλληνες «καπιταλιστές».
Όμως η αλήθεια είναι μία και σκληρή: η ώρα της εξόδου για τους παράνομα διαβιούντες στη χώρα μας έχει έλθει. Οι λαθρομετανάστες θα πρέπει να εγκαταλείψουν έναν τόπο που δεν μπορεί να συντηρήσει ούτε καν τα δικά του παιδιά και τους δικούς του κατοίκους.
Επίσης, θα πρέπει επιτέλους στη χύμα χώρα που ζούμε να μάθουν έστω οι ξένοι πως υπάρχουν νόμοι (κατόπιν θα ακολουθήσουμε και πολλοί από εμάς τους ντόπιους, όμως κάθε αρχή, καλή είναι…)
Προσωπικά δεν εντάσσομαι στους Έλληνες εκείνους που για κάθε δεινό της οικονομίας και κοινωνίας ψέγουν τους μετανάστες. Όμως κακά τα ψέματα, ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να εφαρμοστούν οι νόμοι της μετανάστευσης και σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη.
Και επειδή η αστυνομία δεν θα αρκέσει για να υποστηρίξει το τιτάνιο αυτό έργο, ενδεχομένως θα πρέπει, δίχως ταμπού και μεταχουντικές αγκυλώσεις, στο παιχνίδι να μπει και ο ελληνικός Στρατός.
Αυτό ακριβώς!
Όταν έχεις μια αδύναμη για τόσο όγκο έργου και με ελλείψεις σε προσωπικό, αστυνομία, δεν μπορείς να αφήνεις ως κυβέρνηση – το ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και το συνεχίζουν οι απερχόμενοι – το κέντρο της Αθήνας και τα νησιά έρμαιο, κι ούτε σε άλλες πόλεις κάτι ανάλογο!
Και για να γίνει η …ανακατάληψη του κέντρου ώστε η Αθήνα να ανασάνει και να αναπτυχθεί (και άλλες πόλεις που έχουν και τις πασίγνωστες παραβατικές “ομάδες”, π.χ. Πύργος αλλά και αλλού), θα πρέπει η όποια κυβέρνηση να πάρει τη γενναία μα αναγκαία ΠΛΕΟΝ απόφαση. Να βγάλει και στρατό στο δρόμο.
Η χώρα δεν κινδυνεύει από κάποιου είδους πραξικοπηματία, ενώ και άλλες χώρες έπραξαν ακριβώς το ίδιο όταν βρέθηκαν σε πρόβλημα. Ο Μπερλουσκόνι το ίδιο έπραξε στις αρχές του 2008 για να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα στη νότια Ιταλία και το Μιλάνο, το ίδιο συζητήθηκε στη Γαλλία από τους Συντηρητικούς (κι όχι από τη Λεπέν) με τις μεγάλες ταραχές του 2006, όπως και στη Μεγάλη Βρετανία όταν καίγονταν τα περίχωρα του Λονδίνου.
Ας σπάσουμε λοιπόν τα ταμπού κι ας δώσουμε μια ευκαιρία ανακούφισης μιας ρημαγμένης πόλης όπως είναι η Αθήνα αλλά και των νησιών!!!
Γιατί εάν σήμερα δεν βγει στρατός για να βοηθήσει στην πάταξη της παρανομίας, αύριο ο Στρατός ίσως βγει για άλλους λόγους κι ακόμα πιο αναγκαστικά τότε.
* * * Και κλείνοντας: Γενικά υπάρχει (και σε μένα) η εκτίμηση ότι το προσεχές εκλογικό αποτέλεσμα ούτε θα επιλύσει το πολιτικό αδιέξοδο, ούτε θα βοηθήσει να βγει η χώρα από την κρίση.
Το στοίχημα της διακυβέρνησης θα ξαναπαιχτεί. Το πιο πιθανό, συντομότερα κι από την επόμενη διετία που υπολογίζουν ορισμένοι. Να πούμε π.χ. για το επόμενο φθινόπωρο;
“Και η ζωή τραβάει την ανηφόρα…”.
Νάσος Σκούρας – Πύργος