Ηταν Απρίλης του ?82, όταν ένα τσούρμο παιδιά του γυμνασίου ανεβαίναμε με δέος τα σκαλιά του κτιρίου της οδού Δαλιάνη στην Αμαλιάδα, όπου στεγαζόταν η Τοπική Οργάνωση του ΠΑΣΟΚ. Ηταν τότε που πρωτομπήκαμε στην ΠΑΜΚ και κοιτούσαμε με μάτια μεγάλα και καρδιές ζεστές το πορτραίτο του Ανδρέα Παπανδρέου.
Είναι Απρίλης του 2012 και για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν θέλω να κοιτάξω πίσω. Δε μου βγαίνει. Γιατί ο απολογισμός για το ΠΑΣΟΚ παίρνει χρόνο. Χρόνο πολύ και χρόνος δεν υπάρχει. Χρωστώ.ομως, μιαν εξήγηση στον εαυτό μου, στη γυναίκα μου, στα παιδιά μου, στους φίλους μου,στους συναδέλφους που δώσαμε μαζί έναν έντιμο αγώνα στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές. που με θεωρούν στέλεχος και «ότι κάτι ξέρω παραπάνω και τους το κρύβω». Δεν ξέρω τίποτα παραπάνω απ?όλους. Δεν είμαι τίποτα παραπάνω απ?όλους. Ανήκω σ?αυτούς που δεν διορίστηκαν και δεν διόρισαν, σ?αυτους που εχουν σταθεί με φόβο μπροστά στον έφορο και στον τραπεζίτη, σ?αυτούς που έδωσαν τον κάθε κομματικό αγώνα στην αυτοδιοίκηση και στις Εθνικές εκλογές χωρίς να ζητήσουν το παραμικρό. Αρα εχω ευθύνη να μιλήσω. Γιατί, αφού δεν οφελήθηκα τίποτα είμαι ελεύθερος να οφελήσω. Με μια γνώμη έστω. Με τις ιδέες μου που είναι το μόνο «όπλο» που μου απέμεινε.
Συντρόφισσες και σύντροφοι (μπορώ ακόμα να σας λέω έτσι, γιατί οι λέξεις οι δικές μας εξακολουθούν να έχουν τη δύναμη των συναισθημάτων μας) στις 6 του Μάη υπάρχει ο κίνδυνος να κάνει κυβέρνηση ο θυμός.Τον βίωσα στις Δημοτικές τον θυμό μιας κοινωνίας που εξαπατήθηκε. Το αποτέλεσμα είναι ένας ακυβέρνητος Δήμος.Ο τωρινός θυμός απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που πτώχευσε ηθικά πριν πτωχεύσει την Ελλάδα οικονομικά, μπορεί να οδηγήσει σε μιαν ακυβέρνητη Χώρα. Κοιτάζω Δεξιά και βλέπω τους θύτες του πολιτικού και οικονομικού κατήφορου της πενταετίας Καραμανλή. Κοιτάζω Αριστερά και βλέπω έντιμους αλλά και ανέτοιμους να κυβερνήσουν. Κοιτάζω στο Κέντρο και βλέπω ένα ΠΑΣΟΚ γεμάτο σκόνη, γεμάτο από πολιτευτάδες που τρέχουν να σωθούν σε ένα μικρό κι ασήμαντο μέλλον, αρκεί να σωθούν. Η πείρα μου, όμως, μου επιτρέπει να βλέπω πίσω απ?τη σκόνη. Κι εκεί βλέπω τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Εναν έξυπνο και τολμηρό πολιτικό ηγέτη που αποφάσισε να μην πιάσει μιαν εύκολη πλαγιά «για να δει τη Ρώμη να καίγεται». Που υπηρέτησε το αναπόφευκτο για να κερδίσει χρόνο να αποτρέψει το μοιραίο, μιας κι είχε πολύ πιο κάτω για να πάμε. Θυμάμαι πόσο λίγοι ήμασταν στην Ηλεία οι υποστηρικτές του το 2007 και πόσο πειθαρχημένα ακολουθήσαμε την ηγεσία Παπανδρέου με εντολή του. Θυμάμαι πόσα ψέμματα ειπώθηκαν γι?αυτόν και πόση λάσπη στρώθηκε στο δρόμο του και θυμάμαι τα δικά μου. Τι σημασία εχει πια; Η ζωή διεξάγεται μόνο σε χρόνο ενεστώτα. Σε αόριστο είναι μνημόσυνο και σε μέλλοντα φαντασίωση. Είμαι νέος για να κάνω μνημόσυνα και παλιός για να έχω φαντασιώσεις.
Συνρόφισσες και σύντροφοι, δεν ήρθε η ώρα να ηττηθούμε για τα λάθη του χθες. Είναι η ώρα να νικήσουμε τα δικά μας φαντάσματα. Να κοιταχτούμε στα μάτια και να σκεφτούμε πως θα ήταν η ζωή μας χωρίς το ΠΑΣΟΚ. Να σκεφτούμε τι πήγε λάθος και να μην επιτρέψουμε να ξαναγίνει το λάθος. Να σκεφτούμε ΚΑΙ τις χαρές και να βγάλουμε λογαριασμό. Η Ελλάδα χρεώθηκε πολύ για να δανείσει σε κάποιους ευημερία. Σωστό. Ηρθε ο λογαριασμός σε όλους κι ας μην φταίγαμε. Αναπόφευκτο. Οποιος λερώνει τη θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι. Το ΠΑΣΟΚ γέμισε κρατικοδίαιτους και πολιτικές «κατσαρίδες». Απρόσβλητες μέσα στο κουκούλι της εξουσίας. Σωστό. Αλλά όταν το σπίτι μας γεμίζει κατσαρίδες κάνουμε απεντόμωση, δεν το καίμε.
Που ήμασταν όταν ληστευόταν η Ελλάδα; Εδώ και τους κοιτούσαμε και τους ψηφίζαμε. Που ήμασταν όταν γινόταν το ΠΑΣΟΚ άδειο πουκάμισο και οι Τοπικές άγραφα χαρτιά; Εδώ και το ανεχόμασταν. ΔΕΝ τα φάγαμε μαζι. ΔΕΝ είμαστε ίδιοι τους. ΔΕΝ είμαστε,πια, χαρούμενοι. Ομως, μαζί, όπως και τότε που πιάναμε ταμπούρια και όχι καναπέδες, μπορούμε να πετύχουμε κάτι σπουδαίο. Να πάμε στις 6 Μάη στην κάλπη με μια νέα επίγνωση. Με μια νέα απόφαση. Οτι δεν θα χαρίσουμε το ΠΑΣΟΚ, το σπίτι μας, σε κανέναν. Δικό μας είναι και με την ψήφο μας θα το φέρουμε πρώτο για να διαμορφώσει μια νέα ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ. Μια νέα Ελλάδα που θα τιμωρήσει με απαξία όσους την πλήγωσαν και θα ενώσει νέες δυνάμεις κάτω απ?τον ήλιο. Κάτω από τον ίδιο ουρανό. Εμπιστεύομαι τον Ευάγγελο Βενιζέλο και κρατώ στο χέρι το τσαλακωμένο βιβλιαράκι με την 3η του Σεπτέμβρη. Πάνε μαζί αυτά.
Διαλέγω να δώσω έναν ακόμα αγώνα. Δεν θα πιάσω μια πλαγιά «για να δω τη Ρώμη να καίγεται». Εκεί, μέσα στη φωτιά, βρίσκονται όσα μας ενέπνευσαν κι όσα συνθέτουν αυτό που λέγεται ζωή. ΚΑΙ τα πικρά ΚΑΙ τα γλυκά.
Ηχούν μέσα μου τα λόγια του Ελύτη, πως «κείνο που σου προσάπτουν τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες»…
Καλόν Αγώνα.
Του Γιώργου Κ. Παναγιωτόπουλου, επικεφαλής μείζ. μειοψηφίας Ανδραβίδας-Κυλλήνης, μέλους ΔΣ Π.Ε.Δ.Δυτικής Ελλάδας.