«Τα παιδιά που τους έλεγαν αλήτες» Ελύτης
Μερικοί από τους Πυργιώτες που συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου:
Τάσος Παυλίδης
Ο ίδιος διηγείται:
«Τις μέρες εκείνες του Νοέμβρη του 73 φούντωνε αυθόρμητα ένα κίνημα για ελευθερία και δημοκρατία. Δεν υπήρχε καθοδήγηση ούτε κομματικές εντολές. Ο αυθορμητισμός και η συλλογικότητα ήταν τα στοιχεία που επικράτησαν τότε.
Έγινε μια οργάνωση κυρίως από τους φοιτητικούς συλλόγους και νεολαίες αντιδικτατορικών οργανώσεων. Η αυθόρμητη συμμετοχή ήταν χαρακτηριστική αλλά και η δίψα για ελευθερία μεγάλη.
Εκεί βρέθηκα κι εγώ με φίλους και συμφοιτητές το βράδυ της 15ης και 16ης Νοεμβρίου σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα και φωνάζοντας συνθήματα.
Εκείνη τη νύχτα ανεβήκαμε στην αίθουσα της αρχιτεκτονικής για λίγο ύπνο και ξεκούραση υπό τους ήχους ενός πιάνου. Ένας υπέροχος πιανίστας έπαιζε επαναστατικά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη.
Μάθαμε ότι ο πιανίστας ήταν φοιτητής του μαθηματικού. Αρκετά χρόνια αργότερα σε τηλεοπτική εκπομπή είδα τον Θάνο Μικρούτσικο να ομολογεί ότι ήταν αυτός που έπαιζε πιάνο στην αίθουσα της αρχιτεκτονικής εκείνη τη νύχτα.
Ο επαναστατικός μας οίστρος με εκείνα τα επικά τραγούδια του Μίκη φούντωνε και μας δυνάμωνε για να συνεχίσουμε την επόμενη.
Το βράδυ συναντήθηκα με τον φίλο το Γιώργο Σταθόπουλο και δακρύσαμε μαζί κυνηγημένοι στα στενά γύρω από το Πολυτεχνείο. Αργά τη νύχτα ανηφορίσαμε για τα Ιλίσια στην γεμάτη οδοφράγματα Λ. Αλεξάνδρας.
Το Πολυτεχνείο σίγουρα δεν έριξε τη χούντα αλλά συνέβαλε αποφασιστικά στην πτώση της. Σίγουρα είναι άδικη η όποια αποδόμηση εκείνου του αγώνα και εκείνης της γενιάς, και εμπεριέχει σκοπιμότητες.
Οι ουδέτεροι και οι απόντες από αυτούς τους αγώνες απενοχοποιήθηκαν επειδή κάποιοι άλλοι πολέμησαν για αυτούς.
Το “ψωμί -παιδεία -ελευθερία ” είναι ακόμη τόσο επίκαιρο».
Οικονομίδης Δημήτρης (Τζίμης) –Πολιτικός Μηχανικός
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πύργο. Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Κατά τη διάρκεια της Χούντας έγινε μέλος της Αντιδικτατορικής Οργάνωσης «ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ» και έλαβε μέρος σε όλους τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος, ενώ εξελέγη γραμματέας του Ρήγα Φεραίου Πολιτικών Μηχανικών Ε.Μ.Π.
Για την επέτειο του Πολυτεχνείου έχει δηλώσει:
«Ναι, το Πολυτεχνείο δεν έριξε τη χούντα. Συνέβαλε όμως αποφασιστικά στην αποδυνάμωση της χούντας και τελικά την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Δεν ήταν λίγο.
Ναι, την Εξέγερση του Πολυτεχνείου κανείς δεν την ήθελε και κανείς δεν την προετοίμασε.
Ναι, το Πολυτεχνείο ήταν μια αυθόρμητη χωρίς σκοπιμότητες κίνηση κάποιων από τη γενιά που άλλοτε επιτιμητικά και άλλοτε υποτιμητικά αναφέρεται ως ‘‘γενιά του Πολυτεχνείου.”
Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί, ναι, ανήκω κι εγώ στη γενιά του Πολυτεχνείου.
ΝΑΙ, ανήκω στη γενιά των πολλών αφανών που ήσαν ΕΚΕΙ και ό,τι πέτυχαν στη ζωή τους το έκαναν όχι γιατί ήσαν εκεί, αλλά παρά το ό,τι ήσαν εκεί.
Μα κάποιοι εξαργύρωσαν.
Μπορεί. Και μην μου πει κανείς ότι τις ώρες εκείνες, στο μυαλό τους είχαν πώς θα εξαργυρώσουν αυτές τους τις ενέργειες.
Οι πράξεις οι τότε, βεβαίως και δεν έχουν καμία σχέση με τις πράξεις τώρα ή τις χθεσινές ή τις αυριανές και οι πράξεις οι τώρα δεν χαρακτηρίζουν τις πράξεις τότε. Τιμάμε τις τότε και κρίνουμε τις τώρα.
Τη χαμένη σκυτάλη αυτών που έκτισαν εκ των υστέρων καριέρες από το Πολυτεχνείο, ας μην την ανακαλύψουν εκείνοι που θέλουν να κτίσουν καριέρες αποδομώντας το.
Το Πολυτεχνείο, με όποια ιστορική αλήθεια το ακολουθεί, έγινε το άλλοθι μιας ολόκληρης κοινωνίας, για την αντίσταση που ελάχιστοι πραγματικά έκαναν.
Με την πάροδο των χρόνων και αφού συλλήβδην απαξιώθηκαν οι πραγματικά συμμετέχοντες, ξεθώριασε η ανάγκη του μύθου και μετατράπηκε σε θνησιγενή επετειακού χαρακτήρα αξία, με λογύδρια, καταθέσεις στεφάνων και σχολικές αργίες».
Ντίνος Αρβανίτης, πολιτικός μηχανικός
Τελείωσε το Γυμνάσιο Αρρένων Πύργου. Σπούδασε στο ΕΜΠ.
Ο ίδιος αναφέρει:
«Το έχω δηλώσει δημόσια και από παλιά ότι βρισκόμουν και εγώ στο Πολυτεχνείο, μέσα στη δίνη των γεγονότων εκείνων των τριών ημερών και τούτο διότι προερχόμουν από έντονα πολιτικοποιημένη και “στιγματισμένη”, εκ πατρός, οικογένεια.
Αξίζει να σημειώσω εδώ ότι ο πατέρας μου, αν και πτυχιούχος της Ανωτάτης Εμπορικής επί και από δικτατορίας Μεταξά, εν έτει 1936 , το “τίμημά” του ήταν να ζήσει όλη την ζωή του ως απλός αγρότης στο χωριό μας το Καράτουλα, καθότι αυτό ήταν αποτέλεσμα πολιτικών διωγμών σε συνδυασμό με το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του.
Επομένως η πρόωρη πολιτικοποίηση ολοκλήρου της πατρικής οικογένειας , και εμού προσωπικά, μπήκε στο DNA μας παιδιόθεν , “εξ απαλών ονύχων”.
Ήμουν δύο μηνών σπουδαστής του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη εκείνο.
Κατά τύχη δεν υπήρξα ένα από τα θύματα και σήμερα βρίσκομαι στη ζωή !
Καταλήγοντας λέγω ότι το Πολυτεχνείο και η Οικογένεια που δημιούργησα , αποτελούν για μένα τα ΔΥΟ ΑΠΟΡΘΗΤΑ ΙΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.
Τέλος υπογραμμίζω συνοπτικά ότι το Πολυτεχνείο και το Κυπριακό επέφεραν το τέλος, την καθαίρεση της ξενοκίνητης Αμερικάνικης Χούντας των συνταγματαρχών της Επταετίας του 1967.
Γι αυτό λοιπόν πρωτίστως ας είναι Αθάνατοι οι Πεσόντες Αγωνιστές του Πολυτεχνείου και της Κύπρου , αιώνιοι φρουροί της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας.
Και λίγα λόγια για τη “γενιά του Πολυτεχνείου”. Αδίκως αναφέρεται πολλές φορές στην καθημερινή ζωή, ότι η “γενιά του πολυτεχνείου” είναι υπεύθυνη για όλα τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα της κοινωνίας μας.
Το ότι δήθεν η ιστορική αυτή γενιά εκποίησε τις ιδέες της και εξαγόρασε και τους αγώνες της με πολιτικοοικονομικά συμφέροντα, όλα αυτά αποτελούν στρεβλώσεις, είναι όλα ψευδή και υποκρύπτουν πολιτικές σκοπιμότητες.
Λίγοι όντως εξ αυτής της γενιάς – μπροστά στην ολότητα των εκατοντάδων χιλιάδων μιας ολοκλήρου γενιάς- αμαύρωσαν την ιστορία τους.
Όμως αυτό το φαινόμενο της πολιτικής μετάλλαξης ορισμένων προσώπων δεν είναι ιστορικά άγνωστο, ούτε πρωτοεμφανίζεται στην γενιά του πολυτεχνείου, συνέβαινε κ θα συμβαίνει.
Άλλωστε η κοινωνία σήμερα παγκοσμίως έχει κάνει φοβερή συντηρητική στροφή και αλλού λοιπόν βρίσκονται τα αίτια και όχι στη γενιά μας».
Πάνος Βεργέτης, Πολιτικός Μηχανικός
Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Συνταξιούχος πολιτικός μηχανικός και πρώην προϊστάμενος του ΤΑΠ Πύργου.
Συνέντευξη του Πάνου Βεργέτη στην ΟΡΤ το 2020:
«Ιστορία είναι αληθινά γεγονότα που γίνονται στο τέλος ψέματα.
Μύθοι και Ψέματα που γίνονται στο τέλος Ιστορία»
Ζαν Κοκτώ
Το Πολυτεχνείο δεν αποτελεί εξαίρεση φυσικά σ’ αυτή την ιστορική αμφισημία. Έτσι προκύπτουν κάποια ερωτήματα, όπως τι ακριβώς γιορτάζουμε στην επέτειο του Πολυτεχνείου; Ποιός απαντάει;
Μιλάμε για μια στιγμή του Νοέμβρη του ’73 ή για έναν κρίκο σε μία ατέρμονη αλυσίδα γεγονότων;
Ας πάμε λοιπόν σε κάποιες αλήθειες.
Αλήθεια πρώτη: Η αντίσταση στη δικτατορία, μέχρι το Πολυτεχνείο τουλάχιστον δεν έγινε από τον ελληνικό λαό όπως συνήθως λέγεται. Έγινε από μειοψηφίες. Οι κυρίαρχες ομάδες της κοινωνίας ή στήριζαν τη χούντα ή κρατούσαν αιδήμονα σιγή. Το Πολυτεχνείο είναι εκείνο που έβγαλε την κοινωνία από την αστάθεια και γενίκευσε την αντίδραση στο καθεστώς.
Αλήθεια δεύτερη: Η εξέγερση είχε για πρωταγωνιστή τη νεολαία (κατά βάση τη φοιτητική), μια έννοια ρευστή και απροσδιόριστη για την κυρίαρχη κοινωνιολογική ανάλυση της εποχής, φέρνοντας σε αμηχανία και τους ίδιους τους πρωταγωνιστές.
Αλήθεια τρίτη: Η νίκη έχει πολλούς πατεράδες. Η ήττα είναι ορφανή. Μετά τη μεταπολίτευση του ’74 όλοι το υιοθέτησαν. Όμως από τον Νοέμβρη του ’73, από την άγρια καταστολή μέχρι τον Ιούλιο του ’74 που έπεσε η Χούντα οι περισσότεροι το εξόρκισαν.
Αλήθεια τέταρτη: Το Πολυτεχνείο δεν έριξε τη δικτατορία.
Έπεσε από την προδοσία της Κύπρου. Μπορούμε όμως να φανταστούμε μια μεταπολίτευση με τον λαό υποταγμένο για 7 χρόνια;
Τι δημοκρατία θα ήταν εκείνη χωρίς την απενοχοποίηση της κοινωνίας; Αυτή την τιμή έσωσε το Πολυτεχνείο.
Αλήθεια πέμπτη και πιο σημαντική. Το πνεύμα και η σημασία εκείνου του αγώνα είναι η αίσθηση της συλλογικότητας, της ατομικής ευθύνης, αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα η αυτονομία και η αυτοθέσμιση του κινήματος πριν και κατά τη στιγμή του Πολυτεχνείου.
Μπούρης Γιάννης, ιατρός ακτινολόγος
Γεννήθηκε στον Πύργο, όπου τελείωσε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο.
Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ιδρυτικό μέλος και μέλος της διοίκησης του αντιδικτατορικού Συλλόγου Ηλείων Φοιτητών, συμμετείχε σε όλες τις φάσεις και τους αγώνες του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος: διαδηλώσεις, καταλήψεις της Νομικής, κατάληψη του Πολυτεχνείου.
Συνελήφθη τον Μάρτιο του 1974 και κρατήθηκε στην Γενική Ασφάλεια Αθηνών.
Στη 2η φωτογραφία ο Γιάννης Μπούρης στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, στον εξώστη του κτηρίου της Αρχιτεκτονικής, στις 16 Νοεμβρίου του 1973.
Μάκης Παρασκευόπουλος, Δικηγόρος, Δήμαρχος Πύργου
Γεννήθηκε στον Πύργο το 1949 και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση ενάντια στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών συμμετέχοντας μάλιστα και ως αντιπρόεδρος της Ελληνοευρωπαϊκής Κίνησης Νέων (Ε.Κ.Ι.Ν.), ενώ το 1973 έλαβε μέρος στην Κατάληψη της Νομικής Αθηνών, ως μέλος της επιτροπής κατάληψης.
Είχε συντάξει και τον όρκο των φοιτητών.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, συνελήφθη αρκετές φορές και βασανίστηκε στα κρατητήρια του ΕΑΤ – ΕΣΑ.
Απελευθερώθηκε με την αμνηστία του Αυγούστου το 1973.
Μετά την πτώση του Χούντας, συμμετείχε ως μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη της Χούντας, ως εκπρόσωπος της ΕΚΙΝ, και στη συνέχεια, στις δίκες των βασανιστών του καθεστώτος.
Σε συνέντευξή του θυμάται:
«Στις 15 Νοεμβρίου ξεκινά η κατάληψη. Πολλοί στρατευμένοι παίρνουν άδειες και κλείνονται στο Πολυτεχνείο. Στρατευμένος και εγώ, στο λόχο ανεπιθύμητων στο Διδυμότειχο, ζητάω τριήμερη άδεια. Δεν μου δίνουν.
Στις 16, ο Μαρκεζίνης ανακαλεί το διάταγμα για τις υποχρεωτικές στρατεύσεις των φοιτητών. Από το τηλέφωνο του λόχου ενημερωνόμαστε για την πορεία της κατάληψης.
Στις 17 μαθαίνουμε για τους πρώτους νεκρούς. Αργά το βράδυ μας τηλεφωνούν για την είσοδο του τανκ. Ξενυχτάμε.
Το πρωί με καλεί ο λοχαγός και μου δίνει το προσωρινό απολυτήριο που είχε έρθει από το Αρχηγείο. Φεύγω για την Αθήνα με το τραίνο.
Λίγη ώρα μετά την επιβίβασή μου, φθάνει στον λόχο σήμα για τη σύλληψή μου. Σε κάθε σταθμό, περιμένει περίπολος της ΕΣΑ. Κρύβομαι. Φθάνω στην Αθήνα αργά το βράδυ. Με περιμένει ο πατέρας μου και παίρνουμε ταξί για το σπίτι.
Η Αθήνα, βομβαρδισμένη πόλη. Τανκς, και στρατιώτες παντού. Ακούγονται ριπές.
Εγώ: ‘‘Έχω μια διεύθυνση. Δεν την είχαν βρει, θα είναι καθαρή. Να μείνω εκεί για λίγο, μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα’’.
Ο πατέρας: ‘‘Αν δεν έρθεις σπίτι θα σε ξαναδούμε μετά από χρόνια. Η μάνα σου θα τρελαθεί’’.
Πήγαμε σπίτι. Κοιμήθηκα με τη στολή. Γύρω στις τρεις, ξύπνησα από το σπάσιμο της πόρτας. Εισβολή. Ένας λοχαγός με το πιστόλι στο χέρι και το μεικτό, εφτά στρατιώτες με τα τουφέκια προτεταμένα μπαίνουν ουρλιάζοντας στο δωμάτιο.
Η μητέρα έχει λιποθυμήσει στο χολ.
Ο πατέρας προσπαθεί να με προστατέψει φωνάζοντας: ‘‘Δεν χορτάσατε. Οι πληγές του δεν έχουν κλείσει ακόμη. Είσαστε Έλληνες εσείς;’’.
Τον σπρώχνουν και τον κλειδώνουν στο άλλο δωμάτιο. Αρχίζουν να με χτυπούν με τα κοντάκια. Με περνούν από το χολ. Η μητέρα λιπόθυμη στο μωσαϊκό. Σκύβω να τη φιλήσω και με κλωτσιές με πετάνε στο πλατύσκαλο.
Με κατεβάζουν από τις σκάλες, από τον 5ο όροφο, χτυπώντας με συνεχώς με τα κοντάκια, ουρλιάζοντας.
Με πετάνε στην καρότσα του φορτηγού. Σε λίγο, πάλι στο ΕΑΤ ΕΣΑ. Από διαβολική σύμπτωση, με βάζουν στο παλιό μου κελί.
Ακόμη και τώρα, πενήντα χρόνια μετά, δεν μπορώ να εξηγήσω την ηρεμία μου. Αν και πονούσα πολύ, μου είχαν σπάσει τρία –τέσσερα πλευρά, δεν ένιωθα τον τρόμο της πρώτης φοράς. Έλεγα συνέχεια μέσα μου ‘‘όχι πάλι, όχι πάλι’’ και ήταν σαν μην είχα φύγει από το κελί μου ποτέ.
Άνοιξε η σιδερένια πόρτα και μπήκε ο Γ.Τ., ο προσωπικός μου βασανιστής.
Εγώ: ‘‘Λοχαγέ, ξέρεις ότι χτες το βράδυ ήρθα στην Αθήνα από το Διδυμότειχο; Να το προσωρινό απολυτήριο’’.
Έβγαλα από τη τσέπη μου το απολυτήριο, με τον αέρα του πτυχιούχου της Νομικής που κατέχει την ατράνταχτη απόδειξη. Πήρε το απολυτήριο, το διάβασε και το έσκισε.
‘‘Δεν έχεις τίποτα’’ είπε. Τον ξαναείδα, κατηγορούμενο πια, στη δίκη των βασανιστών…».
Χαρίτου Αντωνία, Παιδίατρος, Νεογνολόγος -Εντατικολόγος
Γεννήθηκε στον Πύργο. Τελείωσε το Γυμνάσιο Θηλέων.
Για το Πολυτεχνείο θυμάται:
«Τον Νοέμβριο του ʼ73 ήμουν στο τέταρτο έτος Ιατρικής. Εκείνη την Τετάρτη συνάντησα κάποιον συμφοιτητή που με ενημέρωσε ότι στο Πολυτεχνείο έχουν αρχίσει και μαζεύονται, πήγα κι εγώ και παρέμεινα μέχρι την ηρωική έξοδο.
Το πρώτο βράδυ ήταν διερευνητικό, κανείς μας δεν είχε καταλάβει τι γινόταν, υπήρχε μια επαναστατικότητα, όλα όμως ανοργάνωτα. Τη δεύτερη μέρα ξεχωρίσαμε αρμοδιότητες.
Ο Γιώργος Παυλάκης είχε την ιδέα να οργανώσουμε ένα υποτυπώδες ιατρείο όπου συμμετείχα κι εγώ από την πρώτη στιγμή. Φορούσαμε περιβραχιόνια για να ξεχωρίζουμε, άσπρα με έναν σταυρό και μια σφραγίδα της Συντονιστικής Επιτροπής.
Υπήρχε συγκινητική προσφορά από φάρμακα, γάζες, λαβίδες, τα άφηνε ο κόσμος στα κάγκελα.
Δυστυχώς, χρειάστηκε να διαχειριστώ κάποια περιστατικά, άτομα που είχαν τραυματιστεί εκτός Πολυτεχνείου. Θυμάμαι έναν νεαρό με το πόδι του να κρέμεται από τη σφαίρα, κι άλλον με σφαίρα στην καρωτίδα.
Τότε έβραζε το αίμα μας, αλλά υπήρχαν παντού απαγορεύσεις. Υπήρχε υποκρισία, έλλειψη δημοκρατίας, με τη έννοια ότι δεν μπορούσες να εκφραστείς ελεύθερα, υπήρχαν πάρα πολλοί χαφιέδες, τους ξέραμε και στη σχολή, έπρεπε να προσέχουμε όταν μιλάμε, μπορεί την άλλη στιγμή να σε κυνηγούσαν ή να ερχόντουσαν σπίτι σου 6 το πρωί να σε πάρουν στην Ασφάλεια «για υπόθεσή σου». Γενικά υπήρχε τρομοκρατία.
Τότε έβραζε το αίμα μας, αλλά υπήρχαν παντού απαγορεύσεις. Υπήρχε υποκρισία, έλλειψη δημοκρατίας, με τη έννοια ότι δεν μπορούσες να εκφραστείς ελεύθερα, υπήρχαν πάρα πολλοί χαφιέδες, τους ξέραμε και στη σχολή, έπρεπε να προσέχουμε όταν μιλάμε, μπορεί την άλλη στιγμή να σε κυνηγούσαν ή να ερχόντουσαν σπίτι σου 6 το πρωί να σε πάρουν στην Ασφάλεια «για υπόθεσή σου». Γενικά υπήρχε τρομοκρατία.
Και, είναι γεγονός ότι για τις αγωνίστριες τότε έλεγαν ότι ήταν ελευθέρων ηθών, πόρνες.
Αυτό γινόταν από τους χουντικούς, τους αστυνομικούς και το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, όχι από τους συμφοιτητές μας. Και φυσικά από τους καθηγητές. Υπήρχε μια υποτίμηση της γυναίκας από τους καθηγητές.
Μία από τις κατακτήσεις του Πολυτεχνείου ήταν η ισότιμη μεταχείριση της φοιτήτριας και του φοιτητή».
Παύλος Αθανασόπουλος, δικηγόρος
Γεννημένος στον Πύργο, δραστηριοποιήθηκε πολιτικά στην αριστερά (μέλος των «Ρήγα Φεραίου» ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΑΡ, ΣΥΝ, ΑΕΚΑ). Αργότερα έγινε μέλος του ΠΑΣΟΚ.
Είχε πάρει μέρος στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα και ήταν από τους πρωταγωνιστές της κατάληψης της Νομικής Αθηνών. Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Ηλείων Σπουδαστών, μέλος της αντιδικτατορικής οργάνωσης Ρήγας Φεραίος.
Ο ίδιος διηγείται:
«η κατάληψη του κτιρίου της Νομικής Αθηνών υπήρξε η πρώτη μεγάλη αντιδικτατορική ενέργεια του φοιτητικού κινήματος. Για πρώτη φορά ακούστηκε στους δρόμους των Αθηνών από τους φοιτητές η αντίθεση στη Δικτατορία και το αίτημα για Ελευθερία.
Το πιο σημαντικό ήταν ότι ανεβήκαμε στην ταράτσα της Νομικής και από εκεί πλέον μας έβλεπε όλη η Αθήνα, η οποία συγκεντρώθηκε εκεί γύρω στις στάσεις της Ακαδημίας και πλέον πήρε μια μορφή μαζικής, λαϊκής εκδήλωσης».
Ο Παύλος Αθανασόπουλος ήταν φτιαγμένος από πραγματική πολιτική στόφα. Παθιασμένος με τις ιδέες και τα πιστεύω του, πάντα στο πλάι των μειονοτήτων, των αδυνάτων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γενικότερα. Πάντα στις ράγες της πολιτικής για την προσφορά στον άνθρωπο και ποτέ για ίδιον όφελος.
Ήταν πλάι στη νέα γενιά, στις καινοτομίες της πολιτικής σκέψης και πράξης, παντρεύοντας τον πολιτικό ρεαλισμό με τις κοινωνικές ανάγκες της κάθε εποχής.
Πάνω από όλα ήταν μια καθαρή ψυχή που έτεινε χείρα βοηθείας σε κάθε φίλο, σύντροφο και συνάνθρωπο με όλες του τις δυνάμεις.
Τη νύχτα του Πολυτεχνείου ήταν με τον αδερφό του Δήμο απέναντι από την πύλη , προς την πλευρά του Πρυτανείου με τα χέρια ψηλά απέναντι από τα αυτόματα όπλα δύο στρατιωτών.
Ο Παύλος έζησε μια ζωή γεμάτη. Μια ζωή στις επάλξεις. Αγωνίστηκε για τις αξίες του, φυλακίστηκε για τις ιδέες του, πάλεψε για τη Δημοκρατία. Υπέφερε και άντεξε. Παρέμεινε ασυμβίβαστος και μαχητικός μέχρι το τέλος.
Μέχρι και την τελευταία στιγμή ήταν «παρών» στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα. Όσοι τον γνώρισαν είτε στην δικτατορία, είτε στα χρόνια της μεταπολίτευσης θα τον θυμούνται και δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ.
Έφυγε από τη ζωή το 2023.
Γιάννης Κοροβέσης, οδοντίατρος
Ο Γιάννης Κοροβέσης (φοιτητής της Οδοντιατρικής τότε) ήταν μέλος της Συντονιστικής του Πολυτεχνείου και Πρόεδρος του συλλόγου Ηλείων σπουδαστών.
Πριν ακόμα από την κατάληψη του Πολυτεχνείου είχε συλληφθεί και κρατηθεί για έξι μήνες στην ΕΣΑ.
Το κελί του ήταν γεμάτο με νερά υπονόμου. Κοιμόταν πάνω σε ένα κρεββάτι με τις λάμες γυρισμένες προς τα επάνω και είχε πληγές σε όλο του το σώμα. Έχασε τον πατέρα του από έμφραγμα ενώ ήταν κρατούμενος και δεν του επέτρεψαν να πάει ούτε στην κηδεία του.
Βγήκε από την φυλακή τον Αύγουστο του ’73 με την αμνηστία που δόθηκε, με κατάγματα στα πλευρά. Βασανίστηκε αρκετά, αλλά ποτέ δεν το εξαργύρωσε πολιτικά.
Αμέσως μετά την κατάληψη του Πολυτεχνείου βγήκε στην παρανομία και ξεκίνησε η μακριά περιπλάνηση του Γιάννη σε σπίτια πρόθυμα να μοιραστούν τον κίνδυνο, προσφέροντάς του καταφύγιο επί πολλούς μήνες, μέχρι τον Ιούλιο της επόμενης χρονιάς και την κατάρρευση του χουντικού καθεστώτος.
Στην πολύκροτη δίκη του Πολυτεχνείου που ξεκίνησε στις 16 Οκτωβρίου του 1975, ένας από τους μάρτυρες κατηγορίας ήταν ο Γιάννης Κοροβέσης.
“Για τη βία κυρίως κατέθεσα, αυτό με ενδιέφερε εμένα, η βία η οποία εξαντλήθηκε σε βαθμό κακουργήματος. Αυτή ήταν η δική μου προσωπική μαρτυρία, να φανεί ότι στο Πολυτεχνείο έγιναν εγκλήματα, σκοτώθηκε κόσμος. Είδα τον Κομνηνό, είδα οκτώ νεκρά σώματα από διαδηλωτές στο χώρο του Πολυτεχνείου, είδα την επίθεση του τανκς και τον τραυματισμό της Ρηγοπούλου”
Μετά τη μεταπολίτευση ήταν για ένα χρόνο μέλος του ΔΣ της Οδοντιατρικής και αργότερα ήταν μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Οδοντιατρικών Συλλόγων.
Το ’75 εντάσσεται στο ΚΚΕ, από το οποίο και αποχωρεί έπειτα από μια δεκαετία, χωρίς πάντως να χάσει ποτέ το ενδιαφέρον του για την πολιτική. «Παραμένω πάντα κοντά στην Αριστερά» έχει δηλώσει.
