Γράφει ο Γιάννης Αγγελίδης
Πριν ένα περίπου μήνα είχαμε Ευρωεκλογές, Περιφερειακές και Δημοτικές ταυτόχρονα!
Σήμερα έχουμε Εθνικές εκλογές!
Όρεξη να έχουμε να ψηφίζουμε!
Όλα δείχνουν πως οι «σταθερές αξίες» στη χώρα μας δεν αλλάζουν. Και στον Νομό μας ακόμα περισσότερο.
Όλοι θέλουν να σώσουν την Πόλη, τον Δήμο, την Περιφέρεια, την Ευρωβουλή, την Χώρα.
Οι κλασικές ελληνικές ταινίες με θέμα τις εκλογές, αποτελούν μια εκδοχή της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας και παράλληλα εναλλακτική λύση για το βράδυ των όποιων εκλογών.
Γκόρτσος, Μαυρογιαλούρος, Βουλευτής Καλοχαιρέτας.
Ονόματα λίγο-πολύ γνωστά στους περισσότερους από εμάς και σίγουρα αγαπημένα. Ποιος δεν θυμάται τον αξέχαστο Λάμπρο Κωνσταντάρα να φασκελώνει τον εαυτό του ως υπουργό.
Και ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο ως μεγαλο-παράγοντα της τοπικής κοινωνίας, να «δίνει γραμμή» για το τι πρέπει να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές.
Ο ελληνικός κινηματογράφος έχει γράψει «χρυσές σελίδες» με θέμα τις εκλογές και τη διαφθορά στην πολιτική ζωή της χώρας.
Τα στοιχεία που δείχνουν ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι την ημέρα των εκλογών θα προτιμήσουν να ασχοληθούν και με κάτι άλλο ή ακόμη και να παρακολουθήσουν το βράδυ της εκλογικής αναμέτρησης οτιδήποτε άλλο εκτός από τη μετάδοση των αποτελεσμάτων, αυξάνονται. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που την Κυριακή το βράδυ σκέφτονται να ψηφίσουν «δαγκωτό» τον Γκόρτσο και να στείλουν τον… Καλοχαιρέτα στη Βουλή. Αλλωστε, όπως υποστηρίζουν, τι διαφορά έχουν οι προαναφερόμενοι με τους πραγματικούς! Υποσχέσεις έδιναν και εκείνοι τότε, υποσχέσεις και οι σημερινοί.
Μόνο που η διαφορά με εκείνους και τους σημερινούς είναι πως με τον Γκόρτσο και τον Μαυρογιαλούρο γελάμε μέχρι λιποθυμίας.
Βέβαια θα μπορούσε να πει κάποιος πως γελάμε με τις καταστάσεις της εποχής. Αλλά και σήμερα με τι γελάμε;
Ο Μαυρογιαλούρος (Λάμπρος Κωνσταντάρας) χρειάστηκε να τρακάρει με ένα δέντρο για να μάθει τη «ρεμούλα» που γινόταν στην εκλογική του περιφέρεια.
Η Τζένη Καρέζη στο «Τζένη, Τζένη» έπρεπε να παντρευτεί τον υποψήφιο φέρελπι βουλευτή Μαντά για να σώσει τον μπαμπά της (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος) από τα χρέη και να τον αναγκάσει να πάρει τη μαγκούρα και να «μαυρίσει» τον κακόμοιρο Γκόρτσο.
Εκεί όμως έρχεται και μπερδεύεται η πραγματικότητα με τη φαντασία.
Και μπερδευόμαστε κι εμείς, και δεν γνωρίζουμε ποιο μας αρέσει περισσότερο: το ψεύτικο ή το αληθινό;
Προφανώς δεν έχουν άδικο εκείνοι που λένε πως οι ταινίες είναι βγαλμένες από τη ζωή.
Ηθοποιοί και πολιτικοί μπερδεύονται και γίνονται ένα.
Και άντε ο κακόμοιρος ο ψηφοφόρος να αποφασίσει τι του πάει περισσότερο.
Όπως και να ’χει, οι αγαπημένες μας ταινίες που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα πάψουν να είναι επίκαιρες και να δείχνουν πως οι «σταθερές αξίες» στη χώρα μας δεν αλλάζουν.
Εξάλλου όσοι εκλογικοί νόμοι και να αλλάξουν, πάλι στην «Πάνω Πλατανιά έλαβον 15 ψήφους».
