Εβδομήντα ένα χρόνια μετά την έναρξή του και εξήντα οκτώ μετά το τέλος του ο Eμφύλιος Πόλεμος στοιχειώνει ακόμη την Ελλάδα.
Πληγή που ποτέ δεν έκλεισε, δεν έχει ακόμη πάψει να σπέρνει τους σπόρους ενός νέου εν δυνάμει εθνικού διχασμού.
Η μόνιμη έκθεση για το Νίκο Μπελογιάννη που χρηματοδοτήθηκε από τη Βουλή και εγκαινιάστηκε από τον Πρωθυπουργό στην Αμαλιάδα, σ’ ένα οίκημα που δωρήθηκε από την οικογένεια του Μπελογιάννη αποτελεί ένα κατάφορα διχαστικό γεγονός.
Διότι η Βουλή που αναλαμβάνει τη χρηματοδότηση, πρέπει να είναι όλων των Ελλήνων.
Διότι ο Πρωθυπουργός που κατεβαίνει αυτοπροσώπως να τελέσει τα εγκαίνια, πρέπει να είναι όλων των Ελλήνων.
Και γιατί η ιστορική διαδρομή του Νίκου Μπελογιάννη δεν απολαμβάνει της αναγνώρισης όλων των Ελλήνων.
Πολλω δε μάλλον όταν ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ προσφέρει στην έκθεση ένα πιστόλι, που σύμφωνα με όσα δήλωσε, το κατείχε ο Μπελογιάννης ως Πολιτικός Επίτροπος στον εμφύλιο. Εκεί δηλαδή όπου Έλληνες πολεμούσαν Έλληνες.
Αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Πολιτικός Επίτροπος του ΚΚΕ είχε υπογράψει την εντολή για τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1944 στον Μελιγαλά και ότι συνελήφθη και δικάστηκε για κατασκοπία κατά της Ελλάδας το 1952, τότε εύκολα γίνεται αντιληπτό, γιατί ο Μπελογιάννης δεν μπορεί να αναγνωρισθεί ως ήρωας και από τις δύο πλευρές.
Και πόσο ασύλληπτα σουρεαλιστική και ανεύθυνη ήχησε η ιδέα της επίσκεψης σχολείων για «επιμόρφωση των παιδιών»!
Είναι σαφές ότι τόσο ο Πρωθυπουργός, όσο και ο Πρόεδρος της Βουλής ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν.
Μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται αριστερή αναζητά τον «καθαγιασμό» μέσω ανάλογων εκδηλώσεων.
Ψηφίζει βλέπετε μνημόνια και με κάποιες κινήσεις εντυπωσιασμού πρέπει να πάρει πίσω τις ψήφους που χάνει..
Εξού και ο καυγάς με το ΚΚΕ άλλωστε.
Ποιου είναι πιο «δικός» του ο Μπελογιάννης;
Αλλά είπαμε νωρίτερα, αυτοί ξέρουν τι κάνουν.
Εμείς ξέρουμε ;…
