Γράφει η Αθανασία Μπράμου
Θελω να γραψω δυό λόγια για τη σπουδαία Πυργιωτουλα που εφυγε αυτες τις ημέρες απο κοντα μας. Τή Ζιζίκα Σπυροπούλου. Με αυτό το όνομα την θυμάμαι εγώ. Όταν ήμουν μαθήτρια στην Στ Δημοτικού αρρώστησε ο δάσκαλος μας. Η Ζιζίκα τότε θα πρέπει να είχε τελειώσει την Παιδαγωγική Ακαδημία, ήλθε προσωρινά στην τάξη μας. Ενα όμόρφο δροσερό, χαρούμενο κορίτσι. Μπήκε μέσα στην ταξη και μας κέρδισε αμέσως. Κανένα παιδί δεν σκεφθηκε να της κάνει καζούρα. Ολοι την κοιτούσαμε στα μάτια
Είχε φερει τη χαρα στην ταξη μας.
Και το σχολικό πρόγραμμα διεκπεραίωνε άψογα, είχε μεγάλη μεταδοτικότητα, αλλά έβρισκε χρόνο και να τραγουδάμε και να παίζουμε
Οι συμμαθητες τις μέρες που ήταν στην τάξη μας δεν τις ξεχάσαμε. Η εκπαιδευτική ταυτότητα που είχε δείξει σε μας ήταν απλά η αρχή της σπουδαίας καρριέρας που ακολούθησε όχι μόνο στην εκπαίδευση, αλλά και στην συγγραφή και την κοινωνική δράση.
Θα την αποχαιρετήσω με τα ίδια λόγια που αποχαιρέτησε και εκείνη μια δική της αγαπημένη φίλη. Καλό σου ταξίδι Ζιζίκα καρδούλα μου.