Μια πρωτότυπη απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Πατρών, ταράζει τα νερά και έρχεται να δημιουργήσει δεδικασμένο μεταξύ διαζευγμένων ζευγαριών. Η υπόθεση εκδικάστηκε πρωτόδικα το 2018, αλλά επανεξετάστηκε φέτος τον Ιούλιο σε δεύτερο βαθμό και πλέον το δικαστήριο υποχρεώνει μια γυναίκα από την περιοχή του Ρίου Πατρών, να καταβάλλει στον πρώην σύζυγό της, ποσό άνω των 61.000 ευρώ νομιμοτόκως, για διάφορες οφειλές της, που εκείνος είχε καλύψει κατά την διάρκεια του έγγαμου βίου τους, επειδή η ίδια δεν μπορούσε.
Οπως αναφέρθηκε στο δικαστήριο, κατά τη διάρκεια της έγγαμης συμβίωσης τους, η εναγομένη, διατηρούσε ατομική εμπορική επιχείρηση στην Πάτρα, η οποία όμως ήταν ζημιογόνος.
Από την άλλη πλευρά ο ενάγων, δηλαδή ο πρώην σύζυγός της, υπηρετούσε στον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό και από την εργασία του αυτή, αποκόμιζε ένα σταθερό εισόδημα κάθε μήνα, καλύπτοντας σημαντικές οικονομικές υποχρεώσεις και χρέη της συζύγου του, μέχρι και τα έξοδα μεταβίβασης και ανακαίνισης μίας οικίας, από την πεθερά του, στην κόρη της.
Συγκεκριμένα, ο πρώην σύζυγος είχε πληρώσει δάνειο της συζύγου του, 10.000 ευρώ από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, δάνειο 15.000 ευρώ προς την Εθνική Τράπεζα για να καλυφθούν οφειλές από πιστωτικές κάρτες, δάνειο σχεδόν 10.000 ευρώ για έξοδα της επιχείρησης, οφειλή προς την Εφορία, ακόμα και έξοδα για τη μεταβίβαση ενός ακινήτου και το κόστος ανακαίνισής του.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης, είναι ότι το δικαστήριο απέρριψε την έφεση της πρώην συζύγου, αναγνωρίζοντας ότι οι εξυπηρετήσεις που έκανε ο πρώην σύζυγος, ήταν στην ουσία ένα προφορικό και άτοκο δάνειο προς αυτήν, το οποίο πρέπει να εξοφληθεί με τόκους υπερημερίας, αλλά σε μη καθορισμένες δόσεις, αναλόγως με την οικονομική της δυνατότητα.
Να σημειωθεί ότι, η εναγομένη αρνήθηκε γενικώς το γεγονός ότι καταρτίσθηκαν μεταξύ αυτής και του πρώην συζύγου της, προφορικές συμβάσεις ατόκου δανείου και ισχυρίστηκε ότι πολλά από τα παραπάνω έξοδα, καλύφθηκαν από το «κοινό συζυγικό ταμείο» που διατηρούσαν οι δύο, κατά τη διάρκεια του γάμου τους, για την αντιμετώπιση των οικογενειακών αναγκών τους.
Ωστόσο, το δικαστήριο, δεν αναγνώρισε ότι οι συγκεκριμένες δαπάνες συμπεριλαμβάνονται στις λεγόμενες «οικογενειακές ανάγκες», οι οποίες πρέπει να καλύπτονται από ένα «κοινό ταμείο» μεταξύ των δύο συζύγων.
Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην δικαστική απόφαση, με τον όρο «οικογενειακές ανάγκες», καλύπτεται η διατροφή των συζύγων μεταξύ τους και των παιδιών από κοινού, η οποία περιλαμβάνει όχι μόνο την τροφή, αλλά και όλες τις δαπάνες διαβίωσης και ότι είναι αναγκαίο για να ζήσει κανείς («λειτουργία του κοινού οίκου»), καθώς και οι δαπάνες για την κάλυψη των αναγκών από τη συγκατοίκηση, στις οποίες δεν εμπεριέχονται οι προαναφερόμενες δαπάνες της εναγομένης.
