Μια ακόμη αρνητική έκπληξη επεφύλαξε η κυβέρνηση για τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους, μέσα, μάλιστα, στις εορτές του Πάσχα. Τη Μεγάλη Δευτέρα και λίγο πριν κλείσει το Κοινοβούλιο, δημοσιεύθηκε νόμος που παραδίδει στα funds και τις εισπρακτικές εταιρείες, τα χρέη των αγροτών και των ελεύθερων επαγγελματιών προς τον ΕΦΚΑ.
Προφανώς, πρόκειται για μια βαθιά αντικοινωνική ρύθμιση που όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το ζήτημα του ιδιωτικού χρέους, αλλά το επιδεινώνει περαιτέρω. Εκατοντάδες χιλιάδες ασφαλισμένοι ρίχνονται
στα νύχια επιθετικών μηχανισμών είσπραξης. Ουσιαστικά, είναι άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα του σχεδίου που απεργάζεται η κυβέρνηση για παράδοση της κοινωνικής ασφάλισης στα χέρια ιδιωτικών
συμφερόντων.
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι αυτά τα χρέη -που εκτιμώνται στα 50 δισ. ευρώ σύμφωνα με στοιχεία του ΕΦΚΑ- δεν πρέπει να αποπληρωθούν. Χρειάζεται, όμως, να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη ότι σε μεγάλο βαθμό, δημιουργήθηκαν εξαιτίας οικονομικής ασφυξίας, πανδημίας, ενεργειακής κρίσης και έλλειψης πλαισίου ουσιαστικής ρύθμισής τους.
Αντί, λοιπόν, η κυβέρνηση να βρει βιώσιμη λύση για το ζήτημα, στηρίζοντας, παράλληλα, τους ανθρώπους που παλεύουν καθημερινά για να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους και να διαβιώσουν με αξιοπρέπεια, επιλέγει να τους παραδώσει στις εισπρακτικές και τα funds.
Αλήθεια, πόσο ανθρώπινο θα είναι να απειλούν με μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης τους ασφαλισμένους, εισπρακτικές εταιρείες και funds; Ή μήπως θα είναι αποτελεσματικό για τα δημόσια ταμεία; Τίποτα από τα δύο, καθώς, το μόνο που θα πετύχει η κυβέρνηση με αυτή την πολιτική
της είναι να βυθίσει ακόμα περισσότερο στην απόγνωση τον αγροτικό κόσμο και τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, που αποτελούν βασικούς αναπτυξιακούς πυλώνες της ελληνικής οικονομίας.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν ζητούν να μην αποπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Αυτό που απαιτούν είναι μια δίκαιη μεταχείριση, ένα σχέδιο ρύθμισης των οφειλών τους, που θα λαμβάνει υπόψη τη δύσκολη
καθημερινότητα. Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση προχώρα σε μια καταδικαστική πολιτική, μια επιλογή διάλυσης της δημόσιας ασφάλισης και κατ’ επέκταση της κοινωνικής συνοχής.
Επαναλαμβάνουμε ότι τα χρέη πρέπει να αποπληρωθούν. Αυτό, όμως, χρειάζεται να γίνει με βιώσιμο τρόπο: με την ουσιαστική ρύθμισή τους, με την ενίσχυση του Κέντρου Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών (ΚΕΑΟ), με την προστασία της πρώτης κατοικίας, επαγγελματικής στέγης και
αγροτικής γης. Και σίγουρα, όχι με απειλές και τη θηλιά στον λαιμό, ιδίως σε μια εποχή που εκατομμύρια συμπολίτες μας προσπαθούν να καλύψουν βασικότατες ανάγκες, όπως το κόστος διατροφής, στέγασης και ενέργειας. Η κυβέρνηση οφείλει να γνωρίζει ότι η κοινωνική δικαιοσύνη δεν εκχωρείται σε εισπρακτικές και funds, αλλά προστατεύεται και διασφαλίζεται με ανθρωποκεντρικές πολιτικές.
