Εκτός επιδόματος στήριξης μένουν οι φτωχότεροι των φτωχών, αφού σύμφωνα με τις πρόσφατες εξαγγελίες του πρωθυπουργού και του οικονομικού επιτελείου της Κυβέρνησης, η μόνιμη ετήσια οικονομική ενίσχυση ύψους 250 ευρώ αφήνει εκτός χαμηλοσυνταξιούχους με αναπηρία κάτω των 65 ετών, ορφανά τέκνα με αναπηρία που λαμβάνουν τη σύνταξη των θανόντων γονέων τους και είναι κάτω των 65, δηλαδή τους πιο σκληρά δοκιμαζόμενους πολίτες.

Τα παραπάνω καταγγέλλει με ανακοίνωση της Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ), σημειώνοντας ότι η μόνιμη ετήσια οικονομική ενίσχυση είναι ένα θετικό μέτρο, μέσα σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητας, ακραίας ακρίβειας και φτωχοποίησης που βιώνουν όλοι οι πολίτες και ιδιαίτερα τα άτομα με αναπηρία, χρόνιες ή/και σπάνιες παθήσεις και οι οικογένειές τους, υπογραμμίζοντας ωστόσο ότι: «Αφήνει όμως εκτός τις άνωθεν κατηγορίες πολιτών, που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις επιπτώσεις μιας παρατεταμένης και πολύπλευρης κρίσης. Οι συνθήκες διαβίωσης των ατόμων με αναπηρία, χρόνιες/ ή και σπάνιες παθήσεις και των οικογενειών τους είναι πλέον ΑΣΦΥΚΤΙΚΕΣ, με την πρωτοφανή αύξηση του κόστους ζωής, που έχει επιφέρει η αλματώδης άνοδος των τιμών στα βασικά αγαθά, την ενέργεια και τα καύσιμα».

Ταυτόχρονα, συνεχίζει η ΕΣΑμεΑ «η μόνιμη επιστροφή ενός ενοικίου, όπως γενικότερα η στεγαστική πολιτική της Πολιτείας, δεν λαμβάνει υπόψη τις ιδιαίτερες ανάγκες της αναπηρίας. Ειδικά τα άτομα με κινητικές αναπηρίες, δυσκολεύονται σημαντικά στην εύρεση προσβάσιμης κατοικίας, η οποία είναι αισθητά ακριβότερη ακόμη και από  τα πλέον υπερτιμημένα μη προσβάσιμα σπίτια. Αναφορικά με τα κριτήρια, που αντιστοιχούν σε αυτά που έχουν οριστεί για το πρόγραμμα ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΙΙ, η ΕΣΑμεΑ έχει ήδη διαμαρτυρηθεί καθώς το πρόγραμμα ΔΕΝ έχει διακριτά αυξημένα εισοδηματικά όρια για άτομα με αναπηρία, χρόνιες ή/και σπάνιες παθήσεις και μέλη των οικογενειών τους, ούτε αυξημένη επιδότηση των τόκων, όπως συμβαίνει για τρίτεκνους ή πολύτεκνους».

Η ΕΣΑμεΑ διεκδικεί μια άλλη προσέγγιση από την Πολιτεία, συνολική και ακέραια, η οποία δεν αποκλείει επιδόματα στήριξης αλλά δίνει ουσιαστικές και μόνιμες λύσεις- ανάσες στα άτομα με αναπηρία, χρόνιες ή/και σπάνιες παθήσεις και στις οικογένειές τους:

• Αύξηση των αναπηρικών επιδομάτων, με την καθιέρωση μηχανισμού αυτόματης προσαρμογής, συνδεδεμένου με την ετήσια αύξηση του κατώτατου μισθού. Σήμερα τα αναπηρικά επιδόματα δεν αρκούν ούτε καν για τα στοιχειώδη.
• Αναμόρφωση του τρόπου υπολογισμού της εθνικής σύνταξης, ώστε να μην εξαρτάται από το ποσοστό αναπηρίας. Είναι πάγιο και δίκαιο αίτημα του αναπηρικού κινήματος αυτό να καταργηθεί: δεν μπορεί η εθνική σύνταξη των συνταξιούχων με αναπηρία που λαμβάνουν αναπηρική σύνταξη να δίνεται με χαρακτηριστικά επιδομάτων.
• Κατάργηση της διακοπής του επιδόματος αναπηρίας όταν το άτομο με αναπηρία καταφέρει να εργαστεί. Το επίδομα αναπηρίας δίνεται για την κάλυψη του πρόσθετου κόστους των αναγκών που προκύπτουν από την αναπηρία, εάν ληφθεί υπόψη και η έλλειψη κρατικών υποστηρικτικών δομών και προγραμμάτων στήριξής τους εντός της κοινότητας. Στη χώρα με ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας των ατόμων με αναπηρία εντός ΕΕ, πρέπει να πάψουν να ισχύουν τα πρόσθετα εμπόδια που μπαίνουν από πλευράς κράτους.
• Κατάργηση της άδικης διακοπής των προνοιακών επιδομάτων των ανασφάλιστων ή έμμεσα ασφαλισμένων ατόμων με αναπηρία, στην περίπτωση που τους χορηγηθεί σύνταξη των θανόντων γονέων τους, όταν το ύψος της τελευταίας υπερβαίνει εκείνο του επιδόματος. Είναι απαράδεκτο άτομα με αναπηρία να καταδικάζονται  σε πλήρη οικονομική ένδεια, τη στιγμή μάλιστα που χάνουν τους γονείς – προστάτες τους,  ακολουθώντας τη συλλογιστική της αποσύνδεσης του επιδόματος βαριάς νοητικής αναπηρίας, το 2023 (KYA Δ12α/Γ.Π.οικ./41349/ 20.04.2023, Φ.Ε.Κ. 2608 Β’).
• Κατάργηση της διακοπής του επιδόματος αναπηρίας σε άτομα με αναπηρία  που ζουν σε οικοτροφεία και ιδρύματα: Αν λαμβάνουν  σύνταξη αυτή συνεχίζεται, η διακοπή του επιδόματος είναι παράλογη και πρέπει να πάψει, καθώς αφορά ανάγκες που δεν καλύπτονται πλήρως από τη διαμονή.
• Διευκόλυνση της εργασίας για συνταξιούχους με αναπηρία, με την εφαρμογή της νομοθεσίας για την Ίση Μεταχείριση και στο δημόσιο τομέα.