Mea culpa λοιπόν…
Παρακολουθώντας τα δρώμενα των τελευταίων ημερών καταλαβαίνει κάποιος το πόσο
εύκολο είναι να γελοιοποιηθεί στην πολιτική και συνάμα να αυτογελιοποιηθεί πιστεύοντας
ότι ασκεί πολιτική.
Πάντα υπήρξα λάτρης της ελεύθερης οικονομίας, του ανταγωνισμού, της άμιλλας και της
αξιοκρατίας, χωρίς ποτέ να παραβλέπω, αλλά και να δηλώνω δημόσια τα όσα καλά και
δημιουργικά αποτελέσματα προήλθαν από σοσιαλιστικές, αλλά και ριζοσπαστικές
διαδικασίες και αναφέρομαι ιδιαιτέρως σε μεταρρυθμίσεις και κατακτήσεις που έγιναν από
αντίστοιχες κυβερνήσεις (ΕΣΥ, αυτοδιοίκηση , δημόσια διοίκηση, παιδεία κλπ.).
Έβλεπα και βλέπω την πολιτική διαφορετικά, γιατί το όραμα και το όνειρο δεν κλείνεται σε
κομματικές αποχρώσεις, αλλά έχουν ως βάση τις μέγιστες συγκλίσεις όλων των μερών.
Έβλεπα και βλέπω τα λάθη από όπου και αν προέρχονται, χωρίς να δω ποτέ
κάποιον να αναλαμβάνει την ευθύνη.
Έβλεπα και βλέπω θεσμικούς να προσπαθούν να ξεπεράσουν την πολιτική
ανυπαρξία τους οικειοποιώντας κάθε φορά δουλειά και αγώνα άλλων για τον
εαυτό τους, καταντώντας τελικά γραφικοί.
Έβλεπα και βλέπω έργα, λειτουργίες και μεταρρυθμίσεις ζωτικού ενδιαφέροντος
για τον τόπο μας, να μεταφέρονται πίσω στο χρόνο της ενδεχόμενης υλοποίησης
τους, να μένουν στάσιμα και να μηδενίζονται.
Έβλεπα και βλέπω την υποκρισία ανθρώπων και συστημάτων της πολιτικής που
εναλλάσσουν τις τοποθετήσεις τους ανάλογα με τα συμφέροντα των καιρών.
Αισθάνθηκα και αισθάνομαι την απογοήτευση , γιατί στα τόσο χρόνια που ασχολούμαι με
τα κοινά είχα ως γνώμονα την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, κάτι που δεν συναντάται
εύκολα στην πολιτική τελικά.
Και επειδή μπορεί να αισθάνεται ο καθένας από εμάς την ανάγκη να ακούσει ένα mea
culpa (συγγνώμη) από κάπου, τότε θα το εκφράσουμε εμείς.
Έχει έρθει η ώρα λοιπόν για μεγαλύτερους, σωστότερους και αποδοτικότερους αγώνες από
ανθρώπους που έχουν και που πιστεύουν στην πολιτική αξιοπρέπεια και στο πολιτικό
φιλότιμο.
Αυτά προς το παρόν.
Αλέξης Αθ. Καστρινός
