Της Ελένης Παπαδοπούλου
Με περίσσια διάθεση αυτοσαρκασμού αλλά και για να διακωμωδήσουμε την σημερινή κατάσταση, αποφάσισα μετά το χθεσινό περιστατικό που μου συνέβη, να σας διηγηθώ την ιστορία ενός… σφυριού! Ξέρω, οι φίλοι μου θα με χαρακτηρίσουν για μια ακόμα φορά ανεκδιήγητη, τρελή, κ.ο.κ αλλά αυτό καθόλου δεν με χαλάει.
Είναι μεσημέρι, περασμένες δύο και έχω αφήσει κοντά στο ΚΤΕΛ το αυτοκίνητό μου, τύπου… σακαράκας πλέον, μοναδικό στο είδος του λόγω εμφάνισης, τόσο χαρακτηριστικό που και να θέλω να κρυφτώ δεν μπορώ, είναι η… ταυτότητά μου! Δίνει με την παρουσία του παντού το στίγμα μου ως άλλο GPS. Το εξτριμ στοιχείο του, δύο πράσινες πόρτες σε… κόκκινο φόντο και από παντού, τσουγκρισμένο σαν αυγό το Πάσχα! Επισημαίνω δε, για να μην με περνάτε για κακή οδηγό, ότι έχω πάνω μου τον… τρακαρομαγνήτη! Παίρνω όρκο ότι μια φορά μόνο έφταιγα εγώ, τις άλλες όχι, φανταστείτε ότι μέχρι και φρέζα μου… επιτέθηκε! Παρ’ όλα αυτά, εγώ το μαζντάκι μου το λατρεύω, αναγκαίο κακό άλλωστε αφού δεν μπορώ να το αντικαταστήσω και καθόλου δεν ντρέπομαι που το κυκλοφορώ κι ας κάνουν στην άκρη οι άλλοι οδηγοί όταν τους… πλησιάζω μήπως και μου λυθεί το φρένο!
Η εισαγωγή ήταν απαραίτητη για να ξέρετε… περί ου ο λόγος.
Στο θέμα μας λοιπόν: Ντάλα μεσημέρι, καίει ο ήλιος κι εγώ ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου να τo βάλω μπροστά, αλλά για μια ακόμα φορά, μάταιος ο κόπος. Πάλι κόλλησε ρε γαμώτο η μίζα. Γι αυτό και ο απαραίτητος συνοδηγός μου είναι πλέον ένα.. σφυρί! Παρκάρω, ξεπαρκάρω κι όταν η μίζα κολλήσει βγάζω το σφυρί, ανοίγω το καπό, την κοπανάω και ξαναξεκινάει! Παλιό και φτηνό κόλπο που μου έμαθε ένας φίλος. Το ίδιο πήγα να κάνω και χθες. Όμως, ενώ είμαι μέσα στο αμάξι και προσπαθώ να το βάλω μπροστά, τσίτα στα νεύρα, με φωνάζει από απέναντι ένας γνωστός για να με χαιρετίσει, Εγώ σε έξαλλη κατάσταση, πριν ακόμα του μιλήσω, βγαίνω αυτομάτως από το αμάξι κρατώντας το συνοδηγό μου το.. σφυρί και με βλέπει έκπληκτος ο ανθρωπάκος και φρικάρει με την εικόνα. Τι θα μπορούσε άλλωστε να φανταστεί όταν λες καλημέρα και κατευθύνεται κατά πάνω σου ένας άνθρωπος έξαλλος με ένα σφυρί στο χέρι; Βεβαίως ότι.. σαλτάρισα και θα του επιτεθώ! Κάνει δυο βήματα πίσω, κάνω εγώ δυο βήματα μπροστά και μου φωνάζει: Μη!!! Τότε μόνο κατάλαβα ότι με.. φοβήθηκε κι από μέσα του θα σταυροκοπιόταν!
– Καλέ μου άνθρωπο δεν φταις εσύ, η.. μίζα φταίει! Ανοίγω το καπό, αρχίζω να κοπανάω τη μίζα με μανία για να ξεκολλήσει και ο άλλος.. κάγκελο!
– Τι σου κάνει η κρίση, λέει. Κι εγώ νόμιζα ότι θα με… καθαρίσεις!
Βάζουμε κι οι δυο τα γέλια και λέει το αμίμητο:
« Ελα Ελένη, το σφυρί το βρήκαμε. Το… δρεπάνι ψάχνουμε για την επανάσταση»!
Τουλάχιστον εγώ ρε παιδιά έκανα μια… αρχή! Γύρευε μόνο μη μου κολλήσει καμιά μέρα το.. μυαλό αντί για τη μίζα με όλα τούτα που ζούμε και τρελαθώ κανονικά, γιατί οι επαναστάσεις έτσι ξεκινάνε, από ένα μάτσο τρελούς!!!
