Tα μέλη της συλλογικότητας Ρουβίκωνας πραγματοποίησαν τα ξημερώματα της Κυριακής επίθεση σε Super Markets γνωστής αλυσίδας, στις περιοχές Κάτω Πατήσια, Ζωγράφου, Αγ. Δημήτριος, Αμπελόκηποι, Γούβα, Ν. Ηράκλειο και Πευκάκια.
Πέταξαν μπογιές στις προσόψεις των καταστημάτων και όπως ανέφεραν σε ανάρτησή τους στο διαδίκτυο επρόκειτο για μια συμβολική κίνηση με αφορμή την «απόλυση στον Πύργο μιας εργαζόμενης, μητέρας τριών παιδιών, που μάλιστα τα μεγαλώνει μόνη της».
H ανάρτηση του Ρουβίκωνα
“Η ελληνική επικράτεια είναι μια μεγάλη εργασιακή γαλέρα.
Από τις μικρές επιχειρήσεις μέχρι τις τεράστιες πολυεθνικές, από τα αφεντικά του τύπου “εδώ είμαστε μια οικογένεια” που σημαίνει τα δικαιώματά σου ξέχνα τα, από το εργασιακό bullying, από το ζεις για να δουλεύεις κι όχι δουλεύεις για να ζεις, μέχρι την μαύρη αδήλωτη εργασία που ποτέ δεν εξαλείφθηκε, τα εξευτελιστικά μεροκάματα που αν δεν σου κάνουν πρόβλημά σου – θα βρεθεί κάποιος άλλος φουκαράς – τα εργατικά ατυχήματα/εγκλήματα που μένουν ατιμώρητα, την τρομοκρατία της ανεργίας επειδή απλά είσαι γυναίκα, είσαι μάνα, είσαι μεσήλικας, δεν έχεις αρκετά προσόντα, δεν είσαι αρκετά όμορφη, δεν μιλάς αρκετά καλά αγγλικά, δεν είσαι αρκετά καλά ντυμένος, δεν είσαι αρκετά πειθήνια, δεν είσαι αρκετά δουλικός.
Καλώς ήρθατε στην κόλαση των εργαζόμενων. Και αν τα προηγούμενα χρόνια ο δημόσιος τομέας εξασφάλιζε μια σχετική ασφάλεια και λίγο πιο ανθρώπινες συνθήκες, ο ιδιωτικός τομέας, σε αυτή τη χώρα, ήταν πάντα μια σύγχρονη δουλεία. Με το μαστίγιο που δε φαινόταν, αλλά ήταν εκεί, με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης να κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου κίνηση, σε περίπτωση που αναπνεύσεις στραβά και δυσαρεστήσεις το αφεντικό.
Η οικονομική κρίση, που ξεκίνησε την περασμένη δεκαετία, σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της. Ο δημόσιος τομέας επηρεάστηκε κι αυτός, όσο όμως για τον ιδιωτικό, εκεί είναι που έγινε η μεγάλη σφαγή. Κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα εξαφανίστηκαν, χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, άλλοι τόσοι αναγκάστηκαν να εργαστούν κάτω από άθλιες, αντι-ανθρώπινες συνθήκες. Η πανδημία του covid-19, που εμφανίστηκε στην αυγή της δεκαετίας που διανύουμε και δημιούργησε πρωτόγνωρες συνθήκες σε όλο τον κόσμο, διέλυσε και τις τελευταίες αντιστάσεις που είχαν απομείνει, προσθέτοντας μάλιστα και μια καινούργια τρομοκρατική συνθήκη: Θα δουλεύεις σα σκλάβος, κινδυνεύοντας παράλληλα να κολλήσεις τον ιό και να πεθάνεις εσύ ή κάποιος αγαπημένος σου, ανά πάσα στιγμή. Ανύπαρκτα μέτρα προστασίας, βιομηχανίες με χιλιάδες στοιβαγμένους εργάτες που δεν σταμάτησαν να λειτουργούν ποτέ, απόλυση επειδή… αρρώστησες, απόκρυψη κρουσμάτων σε χώρους με πολλούς εργαζόμενους, ανυπαρξία τεστ, και ο κατήφορος δεν έχει τέλος.
Μέσα σε όλον αυτό τον εργασιακό και γενικότερο ορυμαγδό, τα σούπερ-μάρκετ διαδραμάτισαν κομβικό ρόλο πολλαπλώς. Ως καταστήματα τροφίμων, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες επιχειρήσεις που αναγκάστηκαν να κλείσουν, παρέμειναν ανοικτά, παίρνοντας τη μερίδα του λέοντος στην κατανάλωση. Το γεγονός αυτό, εκτός από τα κέρδη τους, εκτόξευσε και την εντατικοποίηση της εργασίας, τις υπερωρίες, τις απάνθρωπες συνθήκες δουλειάς, τις αναγκαστικές παραιτήσεις σε έναν εργασιακό χώρο που είναι γνωστό τοις πάσι, ότι και πριν οποιαδήποτε πανδημία και οποιαδήποτε οικονομική κρίση, πάντα γαλέρα ήταν.
Από την άλλη, με ελάχιστα μέτρα προστασίας, τα οποία έτσι κι αλλιώς ξεχνιούνται όταν αναγκάζεσαι να δουλεύεις σαν τρελός, εξαντλημένος και άυπνος, κι όταν η επιχείρηση, ως γνήσιο καπιταλιστικό δημιούργημα, το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι πώς θα αυξήσει τα ήδη τεράστια κέρδη της, αποτέλεσαν και αποτελούν εστίες υπερμετάδοσης του ιού.
Καλώς ήρθατε στην κόλαση του καπιταλισμού.
Η σημερινή μας ενέργεια, ως μια ελάχιστη συμβολική απάντηση σε όσα τραγικά συμβαίνουν, είναι αφιερωμένη σε έναν από αυτούς τους πολυεθνικούς κολοσσούς, τα Lidl. Συνεχείς καταγγελίες από πελάτες για προσφορές-κοροϊδία, κάκιστη ποιότητα προϊόντων, δήθεν top εργοδότης και δήθεν τρισευτυχισμένοι εργαζόμενοι στα διαφημιστικά φυλλάδια, τη στιγμή που στην πραγματικότητα, τους κάνουν τον βίο αβίωτο.
Σύμφωνα με τις καταγγελίες του σωματείου των ίδιων των εργαζόμενων: Εντατικοποίηση της εργασίας στα όρια της εξάντλησης, αιφνιδιαστικοί έλεγχοι, συνεχείς επιπλήξεις και καθημερινές απειλές απόλυσης. Τρομοκρατία για να δουλεύουν συνεχώς σε όλα τα πόστα με σκοπό να τους οδηγήσουν στην παραίτηση, στοχεύοντας κυρίως τους μεγαλύτερους σε ηλικία και εμπειρότερους, έτσι ώστε να τους αντικαταστήσουν με νεαρότερους χαμηλότερης μισθολογικής κλίμακας. Δηλωμένοι τετράωρο ενώ δουλεύουν κανονικά, απειλές ότι θα κατηγορηθούν ως κλέφτες αν δεν υποκύψουν στους εκβιασμούς των ανωτέρων, απόλυση καρκινοπαθούς με ελεεινή δικαιολογία!
Τελευταίο περιστατικό, που αποτέλεσε και την αφορμή για την επίσκεψή μας στα καταστήματα της εν λόγω εταιρείας, ήταν η απόλυση στον Πύργο μιας εργαζόμενης, μητέρας τριών παιδιών, που μάλιστα τα μεγαλώνει μόνη της. Αφού την κάλεσαν στην… κουζίνα, όπου όλως τυχαίως δεν έχει κάμερες, της ανακοίνωσαν, μετά από πέντε χρόνια εργασίας, κι αφού την είχαν αναγκάσει να μετακινηθεί για ένα διάστημα σε κατάστημα στη Ζάκυνθο, παρόλο που είναι αρχηγός μονογονεϊκής οικογένειας, την απόλυσή της χωρίς ουσιαστικό λόγο, αφού στην επίμονη απαίτησή της να μάθει γιατί απολύεται, απαντούσαν ασαφώς και αορίστως. Σα να μην έφτανε αυτό, στην άρνησή της να υπογράψει την προφανώς αναίτια και καταχρηστική απόλυσή της, απάντησαν εκβιάζοντάς την ότι δε θα πάρει αποζημίωση, την απείλησαν, και δεν την άφηναν να φύγει. Καλώς ήρθατε στην κόλαση των Lidl. Έχει πάει αυτό που αποκαλείται εργοδοτική τρομοκρατία σε άλλο επίπεδο.
Εν έτει 2021, η ανθρωπότητα έχει και τα μέσα, και την τεχνογνωσία, και τον τρόπο για να δουλεύουμε λιγότερο και να πληρωνόμαστε περισσότερο. Το γεγονός ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, οφείλεται στο ότι ο καπιταλισμός δεν το επιτρέπει, δεν θέλει να συμβεί. Ο καπιταλισμός υπάρχει για να δουλεύουν οι πολλοί, και να πλουτίζουν οι ελάχιστοι. Μέσα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και πανδημίας, τα αφεντικά αυτού του κόσμου βρήκαν όλες τις αφορμές που ζητούσαν για να εξαλείψουν ό,τι είχε κατακτηθεί με κόπο και αίμα από τους εργαζόμενους. Το καλύτερο απ’ όλα, ήταν ότι κατάφεραν να τους πείσουν πως ό,τι έγινε, έγινε για τη σωτηρία τους. Για το καλό τους. Γιατί δε γίνεται αλλιώς.
Η μικρή χώρα που λέγεται Ελλάδα είναι, από τότε που συστάθηκε ως κράτος, σε μόνιμο καθεστώς λιτότητας και έκτακτης ανάγκης. Μια αναδρομή στην ιστορία αρκεί για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι, ξανά και ξανά, στους κατοίκους της ζητείται, από όλες τις κυβερνήσεις, να σφίξουν το ζωνάρι, τα δόντια, να κάνουν υπομονή. Για το καλό τους, για τη σωτηρία της πατρίδας, γιατί δε γίνεται αλλιώς. Αφορμές υπήρχαν πάντα και άλλες τόσες θα βρεθούν για να δουλεύουμε σαν σκλάβοι, να μην έχουμε δικαιώματα, να μη διαμαρτυρόμαστε, να κλεινόμαστε στα σπίτια μας, να απομονωνόμαστε. Ο καθένας σπίτι του, ο καθένας μόνος του, ο καθένας σκυμμένος στην οθόνη του, ο καθένας στη δουλίτσα του, γιατί δε γίνεται αλλιώς.
Να είσαι άνεργος και χωρίς ελπίδα. Να τιμωρείσαι επειδή μίλησες. Να σε απολύουν για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Να σβήνεις μόνος στα νοσοκομεία. Να πεθαίνεις άστεγος στους δρόμους. Γιατί σε έχουν πείσει ότι δε γίνεται αλλιώς.
Το θέμα είναι, ότι γίνεται.
Είμαστε εκατομμύρια και είναι ελάχιστοι. Να σηκώσουμε κεφάλι.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΑ LIDL ΠΥΡΓΟΥ
ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ- ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ”
